Van oogappel tot twistappel – Ton Lankreijer
De Stichting Dwaze Vaders bestaat 25 jaar. Ter gelegenheid daarvan verscheen het boek ‘Van oogappel tot twistappel’ geschreven door journalist Ton Lankreijer. Hij interviewde mannen, vrouwen en kinderen over hun persoonlijke ervaringen met een scheiding. Heftige ervaringen wel te verstaan, met als rode draad de gevechten in de rechtbank waar de scheiding – helaas – vaak over de hoofden van de eigen kinderen wordt uitgevochten. Met als treurig resultaat dat jaarlijks zo’n tienduizend kinderen het contact met een van de ouders uiteindelijk volledig verliezen. In Nederland is dat meestal de vader. In het boek komen verder ook de advocatuur, de Kinder-bescherming, staatssecretaris Teeven en tv-journalist Cees Grimbergen aan het woord. Al met al een uniek document dat inzicht geeft in een actueel maatschappelijk probleem, vanuit een invalshoek die niet direct voor de hand ligt.
Indrukwekkende verhalen van ouders die hun kinderen niet meer zien
Indrukwekkend zijn de verhalen van Leo Bedevaart – ‘dwaze vader’ van het eerste uur – en zijn tweede vrouw Annemiek van der Wal. Ongelooflijk hoe zij zich al jaren inzetten voor de stichting en vele vaders – maar ook moeders – bijstaan in hun scheidingsstrijd. Bij hun pijn en verdriet, maar vooral bij de angst om door de vechtscheiding hun kinderen te verliezen. Gedreven door wat ze zelf hebben meegemaakt staan ze dag in dag uit klaar met advies, bieden een luisterend oor, geven informatie en verwijzen door naar gespecialiseerde advocaten.
De andere verhalen in het boek zijn niet minder indrukwekkend. Toch wil ik nog specifiek het interview met Cees Grimbergen noemen. Grimbergen, zelf ook gescheiden, legt op onnavolgbare wijze uit hoe iemand die psychisch niet bestand is tegen een ingrijpende breuk als een scheiding, kans loopt te ontaarden in een onuitstaanbaar, narcistisch en wraakzuchtig mens, die alleen maar wild om zich heen slaat. Bij problematische scheidingen is een van beide ouders vaak ernstig beschadigd en heeft een psychische- of persoonlijkheidsstoornis. Hiervan zijn de kinderen uiteindelijk altijd de dupe, met vaak ouderverstoting/PAS tot gevolg.
Lof voor werk Dwaze Vaders!
Door dit jubileumboek heb ikzelf een compleet ander beeld gekregen van de stichting Dwaze Vaders. Ik moet toegeven dat ik deze stichting – ondanks dat ik ze van naam al jaren ken – ook associeerde met een stel gefrustreerde en wanhopige vaders die ten einde raad in een badmanpak aandacht willen vragen voor het feit dat zij hun kinderen niet te zien krijgen. Maar niets is minder waar; wat een goed werk doet deze stichting. Niets dan bewondering en lof!
Het werk van de stichting is nog altijd hard nodig. Bij de oprichting was het doel: ‘Een einde maken aan de intrieste situatie, waarbij vaders, maar ook moeders, na een echtscheiding hun kinderen niet meer mogen ontmoeten.‘ Maar ondanks alle inspanningen van ‘Dwaze Vaders’ onder andere door publiciteit en richting de politiek is er in die vijfentwintig jaar nauwelijks iets veranderd. De problematiek is vandaag de dag helaas nog altijd even actueel.
Politiek mede schuldig aan vechtscheidingen
Wat het jubileumboek meer dan duidelijk maakt is dat de politiek mede schuldig is aan vechtscheiding en dat er nu werkelijk iets moet gebeuren. Het is echt vijf over twaalf! Nog altijd kan een twistzieke, kwaadwillende of wraakzuchtige ouder een kind veel te gemakkelijk en straffeloos weghouden bij de andere ouder en het contact volledig frustreren. Het is daarom heel hard nodig dat het niet nakomen van een omgangsregeling wordt opgenomen in het strafrecht, met sancties als een gijzeling of boete. In het belang van gelijkwaardig ouderschap na een scheiding, maar vooral in het belang van het kind!
Ja, wat kun je als vader inderdaad nog doen……….
Het verdriet maar accepteren en hopen dat ooit je kinderen contact proberen te zoeken. Vader mag je in Nederland zijn tot de scheiding, dan ben je geen vader, geen verzorgende, en geen opa meer maar alleen een betalende bank waar het geld gehaald wordt.
Ik heb begrip voor vaders die over de rooie gaan en hun gezin iets aandoen. Niet dat dit goed te praten is maar voor mij wel een teken dat hier iets goed mis is in dit land. Inderdaad de regering en het rechtssysteem doen er niks aan. Laten betalen d makkelijkste weg en houden de psycholoog aan het werk.