Foto: Heppee
Bij conflicten over omgang na scheiding hebben vaders een achtergestelde positie ten opzichte van moeders. Zij heeft de macht of de omgangsregeling al dan niet wordt nagekomen, ongeacht of er een uitspraak ligt van de rechter. Moeder trekt zich daar nauwelijks iets van aan en doet gewoon waar ze zin in heeft. Dit blijkt uit een afstudeeronderzoek voor de opleiding rechtsgeleerdheid aan de Universiteit van Tilburg. Daarin wordt geconcludeerd dat als de moeder het contact tussen kind en vader maar hardnekkig genoeg blijft frustreren, de rechter uiteindelijk de vader het contact met zijn kind ontzegt! Het kind ziet de vader daarna vaak jaren niet meer, terwijl het daar volgens de wet en verschillende verdragen gewoon recht op heeft.
Martelgang
Voor veel gescheiden vaders is dit geen nieuws. Deze vaders hebben de martelgang bij de instantie die zich ‘familie’recht noemt, moeten doormaken en zijn door toedoen van de rechter het contact met hun kinderen verloren. Stuk voor stuk vaders die na de scheiding gewoon willen blijven bijdragen aan de opvoeding van hun kinderen. Veelal zijn afspraken daarover vastgelegd in een omgangsregeling en zijn beide ouders daarmee akkoord gegaan. Maar als moeder zich bedenkt en ineens geen zin meer heeft om mee te werken, trekt vader aan het kortste eind en krijgt hij zijn kinderen niet meer te zien! De zogenaamde vechtscheiding is geboren. En, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht zijn het – zoals ook blijkt uit het onderzoek – niet beide ouders die elkaar bevechten, maar is het meestal één ouder die steeds opnieuw de boel frustreert.
Je verwacht dat als je vervolgens naar de rechter stapt omdat je ex-partner zich niet aan de omgangsregeling houdt en jij je kind daardoor niet of nauwelijks meer ziet, dat de rechter die ex, eventueel onder dreiging van een boete of sanctie, dwingt om zich aan de gemaakte (gerechtelijke) afspraken te houden. Merkwaardig genoeg gebeurt dat dus heel vaak niet, zo blijkt uit het onderzoek.
Familierechter beloont weigerachtige ouder
Sterker nog, in dergelijk situaties wordt de weigerachtige en tegenwerkende ouder zelfs beloond doordat de rechter de welwillende ouder, in de onderzochte gevallen was dat steeds de vader, de omgang met het kind ontzegt! Deze rechters beweren daarbij te handelen ‘in het belang van het kind‘ door ze ‘uit de schadelijke strijd tussen de ouders‘ te halen. Hé, maar net was al vastgesteld dat er helemaal geen sprake is van strijd tussen de ouders, maar dat er één ruziezoeker is die – in alle onderzochte gevallen de moeder – de omgang frustreert!
Daar komt bij dat in omgangszaken het wettelijke uitgangspunt is: het recht van het minderjarige kind op omgang met beide ouders. Ook heeft de niet-verzorgende ouder, meestal dus de vader, zelfs de wettelijke plicht tot omgang met zijn minderjarige kind. En de verzorgende ouder, meestal de moeder, heeft de plicht om het contact tussen het kind en de uitwonende ouder te bevorderen. Maar uit het onderzoek blijkt dat als de verzorgende ouder de omgang maar lang genoeg blijft tegenwerken, de familierechter – in alle onderzochte gevallen – de wet én de rechten van het kind aan de laars lapt en de houding van de verzorgende ouder (in alle onderzochte gevallen de moeder) een belangrijke, zo niet zelfs bepalende rol laat spelen bij de beslissing! Een zeer opmerkelijke gang van zaken…
Rechten kind én vaders met voeten getreden
Uit het onderzoek komt verder naar voren dat de weigerachtige houding van de moeder voortkomt uit het feit dat zij zelf veel moeite heeft met het contact met de vader van het kind en dat er sprake is van diepgeworteld wantrouwen. Door tegenover het kind steeds negatief over hem te spreken en het contact tussen het kind en ‘de gehate ex’ te frustreren, stelt de moeder haar eigen belang voorop en verliest zij de belangen van het kind volledig uit het oog. Het kind komt hierdoor in een ernstig loyaliteitsconflict en wil uiteindelijk niets meer met de niet-verzorgende ouder – meestal de vader – te maken hebben. Dit fenomeen staat bekend als ouderverstoting of PAS en is een zeer ernstig gevolg van vechtscheidingen. Niet voor niets staat ouderverstoting gelijk aan een zware vorm van geestelijke kindermishandeling.
Weigerachtige ouder wordt niet tot de orde geroepen
Ook blijkt uit de onderzochte uitspraken dat de rechter maar zeer zelden sancties of dwangmiddelen toegepast richting de ouder die de omgang frustreert, omdat dit wordt gezien als ‘te belastend’ en ‘niet in het belang’ van het kind. Ik ben het daar volstrekt niet mee eens. Kennelijk vinden de heren en (helaas bijna altijd) dames familierechters het wel verantwoord om een kind over te leveren aan een moeder die sowieso al niet in staat is gebleken de belangen van het kind voorop te stellen. En dat kinderen ernstig lijden en voor de rest van hun leven (geestelijk) beschadigd raken als ze geen contact mogen hebben met de niet-verzorgende ouder, deert deze ‘familie’rechters klaarblijkelijk ook niet. Het is totaal van de zotte om vaders omgang met hun eigen kinderen te ontzeggen puur en alleen omdat de moeder het niet wil. Dit is op geen enkele manier in het belang van het kind en druist ook nog eens volledig in tegen zowel de rechten van het kind als tegen die van de niet-verzorgende ouder ofwel de vader! Kennelijk heerst er in Nederland nog altijd een soort achterhaalde moederschapsideologie…
Zachte heelmeesters…
Het is een hele, hele grote illusie van familierechters om te denken dat ze het ‘probleem’ hebben opgelost door een van de ouders het contact met zijn/haar kinderen te ontzeggen. Het beschadigen van het kind stopt daarmee namelijk niet. De lastercampagne tegen de niet-verzorgende ouder gaat door, want de haat en boosheid is bij de verzorgende ouder is echt niet weg. Het kind lijdt in stilte, kan nergens heen met het verdriet over de ‘verloren’ ouder en krijgt als gevolg daarvan allerlei problemen op emotioneel gebied, op school en in contacten met anderen. Maar ook de niet-verzorgende ouder raakt beschadigd; niet alleen door het gemis van zijn kind, maar ook door het grote onrecht dat hem is aangedaan door nota bene het ‘recht’systeem.
Prikkel ontbreekt
Familierechters kunnen wel degelijk het verschil maken! De ouder die de omgang frustreert moet direct worden afgestraft met een (flinke) sanctie of boete. Helpt dat niet dan moeten zwaardere maatregelen worden ingezet. De ouder die blijft frustreren en blijkbaar niet voor rede vatbaar is, is naar mijn mening ook niet geschikt als verzorgende ouder. Met deze ouder zou de rechter korte metten moeten maken door hen (tijdelijk) uit de verzorgende-ouder-rol te zetten of zelfs uit de ouderlijke macht. Persoonlijk ben ik voorstander van het koppelen van omgang aan de kinderalimentatie als belangrijke prikkel voor de verzorgende ouder om zich aan de omgangsafspraken te houden. Een dergelijk prikkel ontbreekt op dit moment volledig.
Huidig systeem werkt escalatie in de hand
Begin 2014 stelde kinderombudsman Marc Dullaert in zijn rapport ‘Vechtende ouders, kind in de knel’ al vast dat het huidige systeem escalatie van vechtscheidingen en daarmee eindeloos ‘gedoe’ over omgang in de hand werkt. Tot nu toe is er niets gedaan met de oproep tot verandering en de aanbevelingen van Dullaert…
Het aantal vechtscheidingen neemt alleen maar toe; de politiek staat erbij en kijkt ernaar. Aan hen de taak om maatregelen te nemen om vechtscheidingen te voorkomen. Bijvoorbeeld verplichte mediation met veel aandacht voor de belangen van kinderen in een scheiding. Hier worden in het buitenland goede resultaten mee behaald.
Menselijke maat mist in scheidingsproces
Een ander recent onderzoek ‘De rechtvaardigheid van scheidingsprocedures‘ concludeert dat het scheidingsproces (te) sterk is gejuridiseerd en de menselijke maat ontbreekt. De gemiddelde Nederlander ervaart de scheidingsprocedure als niet erg positief en voelt zich behoorlijk onrechtvaardig behandelt in deze voor de meeste mensen (emotioneel) zwaarste fasen van hun leven. Ook in dit onderzoek wordt vastgesteld dat áls er geschillen ontstaan, bijvoorbeeld over omgang of alimentatie, de verhoudingen tussen de ouders verder op scherp komen te staan als gevolg van het huidige (financierings)systeem.
De politiek zou, zo wordt in het onderzoek geconcludeerd, in de wetgeving met maatschappelijke doelen en financieringskaders moeten komen, die de rechterlijke macht en advocaten stimuleert het scheidingsproces te beheersen en te zoeken naar duurzame oplossingen tussen de ouders. Dit is niet alleen in het belang van de betrokken kinderen, maar ook in het belang van beide ouders!
Dringende oproep aan de politiek en in het bijzonder aan staatssecretarissen Dijkhoff en Van Rijn om dit nu eindelijk op te pakken!
GERELATEERDE BERICHTEN
–Vechtscheiding: rechtsysteem beloont ruziezoek(st)er
–Moederschapsideaal belemmert gelijkwaardig ouderschap na scheiding
–Familierechter kan verschil maken bij stoppen ouderverstoting
Bronnen:
Afstudeeronderzoek: De positie van de niet-verzorgende ouder in het omgangsrecht – Judith van Berlo – 2015 – Judith van Berlo
Ik verzorg mijn kind 15 dagen in de maand, betaal alles mee , maar werd met enig regelmaat de omgang ineens geweigerd. Uit het niets mocht ik ineens gezag aanvragen met schriftelijke toestemming moeder. Eenmaal het proces op gang mocht het weer niet en wederom werd mijn kind bij mij weggehouden. Het proces aanvraag gezag liep al en ineens komen er beschuldigingen over mishandeling. Zo wordt er beweerd dat de politie mij daarvoor heeft gearresteerd en dat er verschillende politie foto’s zijn gemaakt. Deze beschuldigingen bleven zich herhalen, tot ik zelf maar een aanklacht wegens smaad en laster heb ingediend en daar dus wel een proces verbaal van heb. We werden door de rechter doorverwezen naar de raad. De raad doet niet aan waarheidsbevinding en dus blijven de leugens als rode draad in elk dossier naar voren komen. Wederom bij de rechter gaf ik aan dat een waarheidsbevinding op zijn plek zou zijn maar de rechter vindt van niet waardoor de leugens in stand worden gehouden. Ik kan er niets tegen in brengen, tis absurd. Ik ben nooit gearresteerd. Ik heb nooit iemand aangeraakt en toch mogen de leugens zich blijven herhalen. Bij de raad werd er aan mij gevraagd om op deze beschuldigingen te reageren en dit wordt dan weer vermeld in het rapport als een euvel in de communicatie. Het is echt te gek voor woorden. Inmiddels is het gezag afgewezen omdat de communicatie niet goed verloopt, zonder dat het begrip er is dat ik mijn dochter voor de helft van het jaar dus bij mij heb blijkbaar is er geen begrip dat om tot zo’n omgang te komen er wel degelijk een goede communicatie gevoerd wordt dus ik heb 400 mails en apps ingeleverd die dit ondersteunen maar alles wordt weggewuifd. Om een kind de helft van de tijd te hebben maar geen mede gezag te dragen maakt de opvoeding bijna onmogelijk, want ik kan niet adequaat handelen bij nood, niet naar mijn eigen dokter, geen bank of spaar rekening op mijn kindjes naam openen etc etc Het enige wat mij nog rest is mezelf minder in de opvoeding te plaatsen. Ik ben namelijk geen gelijkwaardig ouder en dus moet ik kiezen om of als speelbal ingezet te worden naar de nukken van de andere ouder of mezelf meer af te zonderen van de opvoeding. Hoger beroep zou ik nog aan kunnen gaan , maar ik heb er een hard hoofd in. Dit systeem is ervoor om de moeders vrij spel te geven, liegen en bedriegen wordt beloond. Het is niet te bevatten als vader zijnde. Welke vrouw wil er nu niet een man die de verantwoordelijk wil dragen. Tja als de vader daarbij geen rechten heeft dan vinden veel vrouwen het wel goed zo. Ze willen vaders maar al te graag wijzen op hun verantwoordelijkheden om de vaders zo naar hun pijpen en nukken te laten dansen maar als de vader dan daadwerkelijk via de wet het proberen vast te stellen dan ineens willen veel vrouwen niet mee werken. Ze willen dus dat de situatie blijft zoals die is, de vrouw alle macht en de man moet maar schikken. Met heel veel pijn in mijn hart moet ik hierom afstand nemen. Wel de lusten maar niet de lasten principe werkt simpel weg niet. Als vader voel ik mij verantwoordelijk maar ben dat volgens de wet niet, die verantwoordelijk gaat volgens de wet maar via een bepaalde hoogte. Als moeder de opvoeding uiteindelijk wederom niet aankan dan heeft de staat er een makkelijke prooi aan en zullen de kids heel gemakkelijk uit huis geplaatst worden. Ik begreep nooit waarom veel vaders zich onttrekken aan de opvoeding, maar nu is het duidelijk waarom sommige vaders deze keuze maken.
Ik vraag me eigenlijk af. Mijn ex houdt zich dan wel aan die 2 weken omgangsregeling (vrijdagavond t/m zondagmiddag bij mij) maar weerhoudt mij die andere dagen het contact. Ze zijn 12 en 9 en hebben een eigen mobiel maar ze verbiedt mij dat ik ze daarop mag smsen of appje sturen. Ook hun facebookaccounts zijn geblokkeerd. In die 12 dagen dat ik ze dus niet zie word ik doodgezwegen en besta ik niet. Inmiddels ben ik ook al vervangen want ze maken ook vaderdagcadeau’s voor hun stiefvader en ik mag het met een kopie doen. Hoe moet ik dit nog langer verteren. Het zijn mijn kids, ik ben hun biologische vader en niet die nieuwe man waar ze nu mee samenwoont. Alles wat ik leuk vind ook: ze moeten leuk vinden wat hij leuk vind maar niet wat ik leuk vind. Mijn contact wordt stelselmatig verstoord.
Er is ook een andere kant. Vooropgesteld vind ik dat indien mogelijk een kind contact moet hebben met beide ouders.
Zelf ben ik op een onprettige manier zwanger geraakt. Vader heeft mij op alle mogelijke manieren proberen te dwingen tot abortus. Zelfs toen ik 24 weken zwanger was,toen moest ik maar psychische klachten of zelfmoordneigingen faken om toestemming te krijgen alsnog een abortus uit te laten voeren.
Toen ik dit niet deed, heeft hij al het contact verbroken en een ander telefoonnummer genomen. Na de bevalling heb ik hem per email wel geïnformeerd over de geboorte en stond hij een paar weken erna onaangekondigd voor mijn deur om 23:00 s avonds. Totaal overdonderd heb ik hem toegelaten waarna ik voorzichtig contact toestond in de weken erna. Vader overweldigende mij ineens met zijn bezoeken (hij had geen werk), vond dat hij meer rechten had om langs te komen boven mijn familie en vrienden. Hij kwam hele lange dagen en ik mocht niet meer afspreken met mijn vriendinnen op de dagen dat ik vrij was. Er zijn hevige ruzies geweest in bijzijn van kind. Meldingen gedaan bij de politie omdat hij mijn woning niet op mijn verzoek wilde verlaten. Toen mijn grens eindelijk was bereikt heeft hij een rechtszaak aangespannen. Erkenning kreeg hij direct en doorverwijzing naar omgangshuis. Daar gaf ik aan nog niet klaar te zijn voor het traject omdat ik nog teveel te verwerken had. En dat is lastig te doen naast opvoeden kind met een slaapprobleem. De rechter toonde geen begrip en ik moest per direct omgang laten plaats vinden onder begeleiding van mij of mijn familie gekoppeld aan een dwangsom. Dit kon ik niet zelf faciliteren en hulp ingeschakeld van het wijkteam. Ook dit liep niet goed. Inmiddels heeft vader beslag laten leggen op mijn loon, betaald geen alimentatie en er is een gezinsvoogd aangewezen.
Natuurlijk is het goed dat vader zich heeft bedacht en toch omgang wil. Maar als hij mij even rust had gegeven om dingen een plek te kunnen geven, had ik wellicht zelf een plekje kunnen creëren voor vader. Vader maakt nu liever mij mentaal en financieel kapot wat ook effect heeft op de kleine man waarom het draait. Nu word ik in dermate gedwongen, de strijd is erger dan ooit en ik zie niet in dat dit in belang van het kind kan zijn. Ik ga er aan onderdoor, maar ben wel de verzorger van het kind. Vader probeert nu aan te tonen dat ik labiel ben en dat kind beter door een ander opgevoed moet worden.
Ik denk nu dat mijn kind beter af was als ik vader nooit toegang had gegeven. Ik heb bewust in alles het juiste willen doen en mijzelf compleet opzij gezet na de bevalling. En dit is het resultaat.
Zou ik in contact met u mogen komen? Ik heb wellicht een idee/ ommekeer die besproken kan worden.
Mvg Maurice
Hallo,
Dat is mogelijk. Ik lees nu pas uw bericht en de situatie is slechts verergerd..
Een niet meewerkende moeder is tot alles in staat de kinderbescherming bellen omdat je in een discussie boos word als je dan bij de kinderbescherming zit te praten en vraagt of het normaal is dat je kind bij de buurvrouw gedumpt word omdat mevrouw zo nodig naar haar nieuwe vriend moet in Italie word daar niks van gezegd.
En omdat het zogenaamd niet gezellig is bij papa zie je je kind niet meer
Ik ben waarschijnlijk een van de weinige vaders die de verzorgende ouder is van twee kinderen. Ze wonen al jaren bij mij, dat heeft de rechter zo bepaald wegens instabiliteit van de moeder.
Ik heb al die tijd voor een nette omgangsregeling gezorgd voor de moeder voor de weekenden. Afgelopen weekend besloot zij de kinderen ineens niet meer terug te geven, terwijl ze bij mij wonen!
Ik dacht moet zo opgelost zijn, omdat ze bij mij ingeschreven staan. Maar helaas, echt niemand kan wat doen, politie, Veilig Thuis, doen allemaal niks. Ik moet maar een dwangsom aanvragen via de rechter en hopen dat dat effect heeft. Ondertussen is hun hele leven op zn kop gezet en zitten ze daar bij zo een instabiel persoon.
Beste Danny, ik kan me jouw verbazing en frustratie heel goed voorstellen. Zo ‘werkt’ het familierecht in dit land 🙁 Jouw kinderen worden onttrokken aan de ouderlijke macht, dat is nota bene strafbaar maar iedereen staat erbij en kijkt ernaar. Intussen wordt jij verplicht om naar de rechter te stappen en kun je zoals je zegt, alleen maar hopen dat je een rechter treft die de MOED heeft om ‘een moeder’ een dwangsom of andere sanctie op te leggen als ze zich niet aan de omgangsregeling houdt. Helaas loopt Nederland op dit gebied ver en ver achter op andere (ons omringende) landen. Heel veel sterkte en wijsheid gewenst, Monique
Allereerst goed dat hierover gepraat kan worden en sommige dingen “bekend” worden bij andere mensen hoe dingen gaan in dit land. Ik ben zelf ook een site gestart over dit soort onderwerpen om dingen aan het licht te brengen en hopen dat er eindelijk wat gebeurt in dit land!
Danny, in 1 woord is je situatie BIZAR! Wat Monique ook zegt, deze actie is strafbaar! Maar wordt blijkbaar niks aan gedaan. Misschien als John van den Heuvel zich ermee gaat bemoeien kan opeens van alles.
Ik heb zelf 6 jaar lang in een vechtscheiding gezeten en heb echt de meest bizarre dingen mee gemaakt. Mijn ex kon doen en laten wat ze wilde en ik moest alles maar slikken en betalen, de rechter keek hier nog geen eens naar! Ik moest van mijn advocaat zoveel mogelijk bewijs verzamelen. (ook niet naar gekeken door de rechter) Mijn ex kon ook gewoon liegen tijdens de rechtszitting. (werd niks meer mee gedaan) en noem maar op.
Ik heb uiteindelijk wel gekregen wat ik “wilde” maar geen rechtvaardigheid! Mijn kind is het belangrijkste dus de rest nam ik maar voor lief. Alle ellende en stress, rond de 60.000 euro weg, ben voor mijn gevoel 15 jaar ouder geworden in deze periode. En het allerbelangrijkste mijn kind die dit heeft moeten doorstaan. Maar ik krijg het gevoel dat dat ze helemaal niet interesseert, bakken met geld wordt eraan verdient!
Ook jeugdzorg verdient er een lekkere zakcent mee: http://ookvadershebbenrecht.nl/jeugdzorg-verdient-geld-aan-kinderen/
Ik hoop in ieder geval dat het met jou en je kinderen zo snel mogelijk geregeld wordt en goed komt. En dat je geluk mag hebben met de rechter die je krijgt, want daar valt en staat alles mee!
Hier een vanaf het begin ingestelde ‘niet weigerende moeder’, die veel adviezen uit de wind heeft geslagen om juist te handelen als weigerende moeder. Maar ik wilde zo niet zijn, ik wilde zoveel mogelijk ‘goed’ doen. Immers heeft ons kindje een vader en recht op een vader.
Alleen dan wel een vader die zijn woede kan beheersen, waarbij hij niet fysiek geweld gebruikt…
Vanaf de geboorte (relatie verbroken) heb ik de omgang niet ontzegd maar beperkt (vanwege agressieve gedrag met fysieke overschrijding). Vader ziet kind drie dagen enkele uren in mijn huis in aparte speelkamer, veilige en vertrouwde omgeving voor kind. Mijn enige voorwaarde voor uitbreiding omgang is dat vader wat aan zijn agressieve gedrag doet. Hij geeft aan dat hij spijt heeft, maar nooit zijn zoon dit zou aandoen. Zoals hij dit ook al drie jaar tegen mij zei. Ik heb in het verleden mijn eigen grenzen niet goed bewaakt, maar nu kan en zal ik verdorie de grenzen van ons kindje bewaken.
Nu heeft rechter uitspraak gedaan tegen advies van RvdK in om toch kind mee te geven aan vader, omdat er niks is gebeurd tussen hen in huidige omgang. Ja logisch, omdat moeder die veilige omgeving heeft gecreeerd. Maar dat valt weg als vader zich vrij kan gedragen straks, wat als hij zijn woede weer eens niet kan beheersen bij een huilbui van de kleine? Heel eng dit. En dan vraagt NL zich af waarom ‘weigerende moeders’ bestaan. Nou alhier een antwoord, ik ben het levende bewijs. Als je als moeder zoveel mogelijk meewerkt, dan word je daar vervolgens voor gestraft. Ik ben vanaf nu voorzitter van de weigerende moeder club..
Beste niet-weigerende moeder. Dank voor je reactie. Uit jouw verhaal maak ik op dat je redenen hebt om terughoudend te zijn in de contacten tussen je zoontje en zijn vader. Of dat terecht is, daar kan ik niet over oordelen. Maar er is contact en daar hebben zowel jouw zoontje als zijn vader recht op. Het is niet aan de ene ouder om voor eigen rechter te spelen en het kind weg te houden bij de andere ouder of eenzijdig voorwaarden te stellen aan het contact met die andere ouder. Dat is al helemaal niet in het belang van het kind. Kinderen willen maar een ding na een scheiding en dat is onbevangen contact met beide ouders. Steeds oplaaiende conflicten en ‘gedoe’ over omgang en contact maakt ze doodongelukkig en beschadigt ze vaak voor de rest van hun leven: https://www.gevolgenvanvalseaangifte.nl/vechtende-ouders-maken-kind-geestelijk-kapot/
Beste Monique, dank voor je reactie. Het is aan beide ouders om je kind te beschermen en zorgen voor zijn veiligheid en welzijn. In jouw termen rechter spelen. Zolang ons kind nog niet voor zichzelf kan opkomen moeten de ouders dit doen. Ik mag hopen dat als ik ooit ineens een agressief gedrag vertoon waarbij ik fysiek geweld gebruik, dat de vader ons kind beschermt tegen mijn ongezonde gedrag. Want zoals u voorstelt om dat gedrag toe te laten alleen omdat wij de ouders zijn, vind ik zeer onveilig en totaal niet in het belang van het kind. Sterker nog hoe doodongelukkig en beschadigend zal het zijn voor het kind om de klappen van het agressieve gedrag van zijn vader op te moeten vangen tot hij oud genoeg is om er zelf van weg te lopen? Immers mag moeder hem daar niet eerder bij helpen….
Weigerende moeder: ik stel niet voor om agressief gedrag te accepteren. Integendeel. Op basis van wat je schrijft lijk je de strijd met jouw ex uit te vechten over het hoofd van je kind. Je ex heeft zich kennelijk maar te schikken naar jouw regels. Nu bent je boos omdat je je zin niet krijgt bij de rechter en je ex zijn kind mag zien zonder dat jij erbij bent. Als straf ben je nu een ‘weigermoeder’ geworden. Ik hoop dat je je realiseert dat je met dit gedrag vooral je kind benadeelt. En dat is wat ik je probeerde mee te geven door je te wijzen op het blog ‘Vechtende ouders maken kind geestelijk kapot‘.
U stelt dat niet letterlijk voor, maar dat is wel indirect waar op het neerkomt. Immers zou ik niet ons kind mogen beschermen tegen het agressieve gedrag van zijn vader, welk gedrag ik niet accepteer. Dus als ik niet ‘voor eigen rechter’ mag ‘spelen’ (oftewel de belangen voor ons kind behartigen) wie dan wel, volgens u? Wat zou u dan wel voorstellen?
En ik ben geen strijd over het hoofd van ons kind aan het uitvechten. Er is geen strijd tussen mij en mijn ex. Als ons kindje er niet was, dan was er aan mijn kant geen contact meer en had ik hem totaal links laten liggen.
Wat er wel aan de hand is, is dat ons kind zich nu nog niet kan wapenen tegen het gedrag van zijn vader. Wie anders dan zijn ouders, komt er voor het kind op? Juist, in ons geval moet dat de moeder zijn, gezien de dreiging van vader komt en vader zelf weigert iets aan zijn gedrag te doen. Dus ja, wij als ouders lijken mij de eerst aangewezen personen om regels te stellen, en indien nodig naar elkaar toe. Ik begrijp uit wat u schrijft, dat ik ons kind gewoon bij vader kan laten en aan het agressieve gedrag van vader kan laten blootstellen? Immers hij is de vader en heeft zijn rechten?
Voor ons kind ben ik geen weigerende moeder geworden, dat is nu te laat. Ik werk aan alles nu zo goed mogelijk mee en moet leven met het feit dat ons kind wordt blootgesteld aan het agressieve gedrag van zijn vader. Ik zal nooit slecht praten of handelen over vader naar ons kind toe en zal proberen zoveel mogelijk stress te voorkomen en de relatie goed te houden, begrijp me niet verkeerd. Zoals ik al begon, ik wil juist alles goed doen, ik ben juist een ‘niet weigerende moeder’. Maar begrijp wel goed, dat ons kind nu wel wordt blootgesteld aan het agressieve gedrag van vader, vader hoeft daar niets aan te doen. Met die zorgen moet niet alleen ik als moeder omgaan, maar ons kleintje ook. Wat voor een schade kan vader daarmee aanrichten?? Ons kind is hierin een experiment. Allemaal vragen voor de toekomst, die het moet uitwijzen. Als dit forum over 5 jaar nog bestaat, zal ik een update schrijven.
Ik probeer aan te geven dat ik nu best begrijp waarom überhaupt ‘weigerende moeders’ bestaan. Dit moet je blijkbaar zijn, wil je je kind beschermen tegen een agressieve vader. Het lijkt zo te zijn dat je zo hoog mogelijk moet inzetten (weigerende moeder zijn) wil je uitkomen daar waar je wilt zijn. Ik heb dat niet gedaan, ik heb vanaf het begin direct langs de middenlijn gelopen. En daar word ik (oftewel ons kind) voor gestraft.
Mijn gedrag is constant uit belang van het kind geweest, terwijl vader constant heeft gehandeld in zijn eigen belang en voor zijn eigen rechten. Zoveel vraag ik helemaal niet, en zo een gekke vraag is het niet. Want hoeveel moeite is het nou om iets van een woedebeheersingsessie te doen, vooral als je het beste voor hebt met je kind? Vooral als je wel toegeeft dat je agressief bent geweest en je weet dat dat schadelijk kan zijn voor je kind, en je dat kunt voorkomen door er iets aan te doen.
Maar nee, blijkbaar hoeft dat allemaal niet. Vader heeft zijn rechten, kind moet gewoon naar vader en de klappen opvangen totdat hij oud genoeg is om ermee te kunnen dealen. Moeder mag zich zorgen maken, maar niet voor eigen rechter gaan spelen en kind beschermen. Hoe gaat kind hier uit komen straks…?
Inderdaad heeft een vader net zo veel rechten als een moeder!
Heel jammer dat hier alle vaders over 1 kan worden geschoren. Dit zijn uitzonderingen! Je maakt het hiermee voor de vaders die het wel proberen goed te doen nog moeilijker dan dat zij het al hebben. En daar was al niet zo heel veel voor nodig, moeders zijn nog altijd in het voordeel dus waar heb je het over! Heel hartelijk bedankt daarvoor, goed bezig!
Ook bij mij is sprake van een weigerende moeder. Alle instanties geven aan dat de ouders aan de communicatie moeten werken om zodoende een klimaat te creëren zodat de kinderen (pubers) zich vrij voelen om naar mij toe te gaan. Maar moeder weet het allemaal beter, legt alle schuld/verantwoordelijkheid bij mij, demoniseert en bevuilt me en trekt zich niets aan van de uitspraak van de rechter.
Moeder denkt helemaal niet aan de kinderen maar louter aan zichzelf
Wat ik als moeder mis in het verhaal is de andere kant. . Wat als de vader er alles aan doet om de moeder in een kwaad daglicht te zetten? Rechtzaak na Rechtzaak. …bkz..rvdk..en nu ots..waarom? Omdat de vader er een spelletje van maakt om mij als moeder dwars te zitten. . Geen alimentatie. .want meneer kan niks betalen. .en dan zit het rechtssysteem krom in elkaar..want dan moet je als moeder maar zien hoe je je kinderen groot brengt. Mijn kinderen gaan netjes naar hun vader. .maar dankzij hun vader en zijn machtspelletjes zit er nu wel een gezinsvoogd op.
Mijn ervaring met het rechtssysteem zijn totaal andersom. Er wordt niet gekeken of het schadelijk is voor de kinderen of wat zij er zelf van vinden. Ze hebben maar gewoon te gaan en gaan langzaam kapot aan deze situatie.
Beste Josephine, jouw verhaal bevestigt alleen maar dat het (familie)rechtssysteem inderdaad volstrekt krom en onrechtvaardig is. Het is alleen een feit, dat verzin ik niet maar wordt keer op keer door onderzoek bevestigd, dat vaders vaker benadeeld worden door het ‘systeem’ dan moeders. Dat maakt het voor moeders die in dezelfde situatie niet minder erg. De kern van de boodschap van dit blog is dat familierechters de tegenwerkende ouder ‘belonen’ door de welwillende ouder het contact te ontzeggen. In veel gevallen is dat de vader…
Het kan ook anders, bij mij is namelijk het een “omgekeerde” wereld. Ik ben een alleenstaande man, met 2 kinderen van 7 en 12 en die wonen alle 2 bij mij 24 uur per dag 7 dagen per week….Mama doet wat ze wil en kijkt nagenoeg niet naar de jongens om….Zelfs als de jongens eens een keertje mama opbellen, dan heeft ze geen tijd, of ze is er niet, of heeft wel iets anders te doen waardoor ze de jongens niet kan of wil halen…..Voor de jongens is dat zeer triest, want de kloof naar mama wordt alsmaar groter, en is straks heel moeilijk te dichten, als het al te dichten valt, want ik merk zelf dat die kloof nu al bijna onoverbrugbaar wordt…… Ik ben nu 3 jaar gescheiden, en in het eerste jaar hebben de jongens er 2 nachten geslapen, in het tweede jaar hebben ze er ook 2 nachten geslapen en in dit jaar, al 3 nachten…( dus er zit voorruit gang in zou je zeggen)……..We redden het best met ons drieen, maar soms zou ik willen dat mama iets meer met de jongens zou ondernemen, want dit gaat ze later missen, en dat gevoel krijgt ze nooit meer terug………
Beste Ron, als al die moeders nu eens zo dachten zoals jij dan was er geen probleem. Dat doen ze niet allemaal en daarom is er een probleem waar iedereen bewust of onbewust op een “genderneutrale” manier om heen blijft draaien en daarmee de status quo bewust of onbewust in stand houden. Alleen kritische sociologen kunnen het probleem onder de loep nemen en vaststellen dat we hier gewoon met moederhegemonie en gynocentrisme te maken hebben. Een hardnekkig diepgeworteld fenomeen in zichzelf en politieke zelfmoord voor diegene die zich met die wortels in de hand aan de oplossing van het probleem wil wagen.
Jij doet het prima trouwens en je krijgt van mij een dikke pluim ondanks dat ik weet dat jij in vele opzichten alleen staat. Er is geen Facebook site voor happy single dads (wel voor moms natuurlijk). Erkenning zal je dus niet krijgen als vader die elke dag weer die combinaties moet maken tussen opvoeding en vaak een fulltime baan. Je kinderen gaan jou dankbaar zijn maar houd jezelf wel in de gaten.
Raymond
Mooi geschreven Raymond! Ik ben het helemaal met je eens.
Misschien ken je de website van Vital Daddy , niet specifiek voor ‘happy single dads’, maar wel voor en door vaders.
En hoever niet willende ouders soms gaan bij een (echt)scheiding: bewijst weer eens dit trieste verhaal..
Als kinderombudsman, kreeg ik in 2003 deze trieste brief van een 17 jarig meisje.
Ik voel mij zo schuldig , ik heb uw hulp nodig zoals u weet hebben mijn Moeder en ik voortdurend ruzie en kunnen niet meer over weg met elkaar, maar ik heb u nooit verteld waarom!
Toen ik een meisje was van 6 jaar , hield ik enorm veel van mijn Vader,en mijn Vader van mij, wij deden veel samen.
Tot op een dag mijn Moeder zij, dat mijn Vader erg ziek was en naar een Docter moest om beter te worden.
Zij vertelde dat ik moest zeggen dat mijn Vader, mij zeer had gedaan op plekken die niet fijn waren, zij vertelde als ik dat zou zeggen mijn Vader verzorgd zou worden en dan ook liever, en veel cadeau,s zou gaan kopen.
Mijn Moeder herhaalde steeds wat ik zou moeten zeggen, en ging toen met mij naar een Docter, in een andere stad en vertelde onderweg weer wat ik moest zeggen.
Ik zij wat zij mij vertelde dat ik moest zeggen, later vertelde mijn Moeder dat mijn vader naar een ziekenhuis was gebracht om beter te worden.
Maar toen ik 12 jaar was ,kwam ik er achter dat mijn Vader in de gevangenis zat omdat hij mij misbruikt zou hebben.
Een keer ging ik naar mijn Vader op bezoek, hij vertelde dat hij mij vaak had geschreven. Maar, ik heb nooit een van die vele brieven gehad mijn Moeder had ze verbrand (denk ik).
Ook vertelde zij eens dat mijn Vader naar een ander land was vertrokken.
Maar op een nacht kreeg ik weer eens verschrikkelijke ruzie met mijn Moeder, en zij vertelde toen dat mijn Vader zelfmoord had gepleegd.
Ik voel mij nu echt schuldig, ik moest liegen voor mijn Moeder.
Ik haat haar, en mijzelf, ik kan niet meer wachten om uit huis te gaan,
alstublief HELP MIj, alstublief kinderombudsman!
Bericht gezonden door …… !.
Naam blijft anoniem, wel bekent bij ons.
En daders die valse beschuldigingen/aangiftes doen worden nog steeds niet bestraft..!
Totaal HERKENBAAR. Deze gruwelijke samenleving/maatschappij/wetsysteem/jeugdrecht.. enz.. enz.. is een van de meest gruwelijke ervaringen die je als vader kunt hebben. rechters gaan naar huis met 150.000 euro per jaar, en voor geen uitspraken die ze NIET kunnen doen, waarvan BJZ 30.000 ontvangt en de expertise niet in huis hebben.
Goed stuk, en helaas waar. Zou het ook komen doordat er veel vrouwelijke rechters zijn, die eigenlijk al bij voorbaat zijn bevooroordeeld ? Ook als ze dat niet zouden moeten zijn ?
Wij hebben naar aanleiding van eigen ervaringen wel het gevoel dat vrouwelijke familierechters bevooroordeeld zijn. Dat geldt ook voor instanties als de Raad, jeugdzorg etc. waar ook (erg) veel vrouwen werken… In de omgangsprocedure van Frans hebben wij in totaal 9 familierechters voorbij zien komen: allemaal vrouwen. Zijn verzoek werd afgewezen…
De vader van mijn kinderen liet de buitenwereld weten dat ik de omgangsregeling frustreerde. Hij zijn kinderen niet mocht zien en ik een slechte moeder was in zijn ogen. Dit liet hij structureel weten aan diverse instanties waar onder jeugdzorg. In werkelijkheid negeerde hij zijn kinderen en haalde hij hen op zoals het meneer uitkwam. Je bent als moeder machteloos. En dan zou het alleen ouderlijk gezag de oplossing zijn! Echter werkt het toch in de praktijk anders in tegenstelling van het bovenstaand bericht. Hier lees je dat het voor een ouder zo gemakkelijk is om de omgangsregeling te frustreren. Als je de kinderen tegen de andere ouder opzet zal dat op den duur echt averechts werken ben ik van mening. Mijn kinderen zijn zwaar teleurgesteld in hun vader. Niet omdat ik de omgangsregeling frustreerde ,maar omdat vader zijn kinderen links liet liggen en hij niet naar hen omkeek. Maar wel de verstoten ouder ophing naar de omgeving. Laat de kinderen maar spreken ,zodra zij een leeftijd hebben om hun zegje te doen. Denk dat het vooral belangrijk is dat kinderen ook gehoord mogen worden.!