Het afgelopen jaar is het aantal vechtscheidingen wéér toegenomen. Daarmee zijn er ook weer meer kinderen bijgekomen die na een scheiding geen contact hebben met een van hun ouders. Dat is erg genoeg. Maar veel erger is dat de maatschappij het normaal lijkt te zijn gaan vinden als een van de ouders na een scheiding uit het leven van een kind verdwijnt. Dat is niet normaal, sterker nog het is volstrekt abnormaal, maar we lijken het met zijn allen gewoon te accepteren.
Laatst las ik een blog waarin de schrijfster naar aanleiding van een televisieprogramma geschrokken vaststelt dat de maatschappij het blijkbaar heel gemakkelijk accepteert als een van de ouders na een scheiding volledig uit beeld raakt. Die ouder, in het televisieprogramma is het de vader, wordt in een vrij uitvoerig gesprek met een meisje van 12 jaar compleet genegeerd. Als zij zegt dat ze geen contact heeft met haar vader wordt er verder niet meer naar hem gevraagd. Dit terwijl in het gesprek alle leden van het gezin waar het meisje nu woont uitgebreid aan bod komen, zelfs de ex-vriend van de moeder van het meisje die inmiddels niet meer bij hen woont. De (zeer ervaren) interviewer doet dit zeer waarschijnlijk niet bewust; maar des te duidelijker laat dit voorbeeld zien hoe gemakkelijk we accepteren dat een van de ouders na een scheiding gewoonweg niet meer lijkt te bestaan. Lees verder
