Waarschuwing voor NIP jeugdpsycholoog

Deze week viel de uitspraak van het College van Toezicht van het NIP (Nederlands Instituut van Psychologen) op de mat. De jeugdpsycholoog werkzaam bij Juzt, een grote jeugdzorg­aanbieder in  West-Brabant, tegen wie wij klachten hadden ingediend krijgt een waarschuwing. Zij verprutste de laatste kans op contactherstel tussen Frans en zijn kinderen volledig. Met de waarschuwing wordt een deel van de klachten erkend. Toch overheerst teleurstelling, want over het verwijt dat ouderverstoting door deze jeugdpsycholoog niet werd (h)erkend, rept het NIP met geen woord. Terwijl daar nou net de essentie ligt voor het blunderen van deze psycholoog.

De omgangsprocedure sleepte zich al vier jaar voort. Frans heeft zijn kinderen dan al bijna acht jaar niet meer gezien. De Raad vd Kinderbescherming had onderzoek gedaan en was geschrokken van het negatieve vaderbeeld dat de kinderen van Frans door hun moeder was opgedrongen. Voor de ontwikkeling van de kinderen vond de Raad het erg belangrijk dat het contact met hun vader zou worden hersteld. Maar tot ieders verbazing wijst de meervoudige familiekamer de door de Raad voorgestelde (omgangs)ondertoezichtstelling af en geeft Juzt de opdracht de (on)mogelijkheden voor begeleide omgang te onderzoeken. Het uiteindelijke doel is drie begeleide contacten.

Laatste kans op contactherstel

Het was de laatste mogelijkheid voor contactherstel tussen Frans en zijn kinderen, voordat de oudste 18 jaar zou worden. Uitgebreid hebben we met Juzt gesproken over de specifieke achtergrond in deze zaak (valse aangiften), de problematiek bij de kinderen (ouderverstoting) en onze verwachtingen van dit traject. Als er in ieder geval één (begeleid) gesprek met de kinderen zou kunnen plaatsvinden, dan zou dat wat Frans betreft al een stapje in de goede richting zijn. De gedachte was dat deze ontmoeting de druk wat van de ketel zou kunnen halen zodat het voor de kinderen hopelijk iets gemakkelijker zou zijn om later, wanneer zij daar behoefte aan zouden hebben, contact te zoeken met hun vader.

De jeugdpsycholoog gaat aan de slag. Na een tussentijds gesprek zijn wij er helemaal niet gerust op dat zij in de gesprekken met de kinderen inderdaad wel voor de juiste insteek en aanpak kiest. We melden onze zorgen in een uitgebreide e-mail en houden ons hart vast… Lees verder

Minister bagatelliseert slechte positie niet-verzorgende ouder

Geachte minister van der Steur,

Wat een teleurstellende reactie stuurt u de Kamer naar aanleiding van mijn e-mail over het onderzoek naar de positie van de niet-verzorgende ouder in het omgangsrecht. U bewierookt vooral de inspanningen van de Staatssecretaris van VWS en uzelf rondom (het voorkomen van en beperken van schade bij kinderen door) vechtscheidingen. Dat is prachtig, maar u reageert niet op de zeer verontrustende uitkomst van het onderzoek, namelijk dat een ouder die bewust de omgang van het kind met de andere ouder frustreert, door de familierechter wordt beloond! Nota bene door de niet-verzorgende ouder, bijna altijd de vader, de omgang met zijn eigen kinderen te ontzeggen!

Uit het onderzoek komt ook naar voren dat de verzorgende ouder – in Nederland is dat meestal de moeder*) – geen strobreed in de weg wordt gelegd wanneer zij consequent de omgang frustreert. Zelfs als er een regeling door de rechter is vastgesteld. Inderdaad staan de rechter allerlei mogelijkheden ter beschikking om omgang af te dwingen, zoals u ook aangeeft in uw reactie. Echter in de praktijk legt de rechter zeer zelden een sanctie of boete op, ook dat blijkt uit het onderzoek. De familierechter meet met twee maten waardoor het voor de beslissing over een omgangsconflict nogal uitmaakt of je de vader of de moeder bent.

*) Na een scheiding woont ongeveer 75% van de kinderen bij de moeder, slechts 6% woont bij de vader, de overige 20% zijn co-ouder gezinnen (bron: ‘scheidingsonderzoekers Ed Spruijt en Helga Cosmos). De verzorgende ouder is dus bijna altijd de moeder, de niet-verzorgende of uitwonende ouder bijna altijd de vader. Uit het onderzoek waar het in dit stuk over gaat, komt expliciet naar voren dat in het bijzonder vaders een achtergestelde positie hebben in omgangskwesties. 

Lees verder

Ouderverstoting in 2016: wegkijken is geen optie meer!

Het afgelopen jaar is het aantal vechtscheidingen wéér toegenomen. Daarmee zijn er ook weer meer kinderen bijgekomen die na een scheiding geen contact hebben met een van hun ouders. Dat is erg genoeg. Maar veel erger is dat de maatschappij het normaal lijkt te zijn gaan vinden als een van de ouders na een scheiding uit het leven van een kind verdwijnt. Dat is niet normaal, sterker nog het is volstrekt abnormaal, maar we lijken het met zijn allen gewoon te accepteren.

Laatst las ik een blog waarin de schrijfster naar aanleiding van een televisieprogramma geschrokken vaststelt dat de maatschappij het blijkbaar heel gemakkelijk accepteert als een van de ouders na een scheiding volledig uit beeld raakt. Die ouder, in het televisieprogramma is het de vader, wordt in een vrij uitvoerig gesprek met een meisje van 12 jaar compleet genegeerd. Als zij zegt dat ze geen contact heeft met haar vader wordt er verder niet meer naar hem gevraagd. Dit terwijl in het gesprek alle leden van het gezin waar het meisje nu woont uitgebreid aan bod komen, zelfs de ex-vriend van de moeder van het meisje die inmiddels niet meer bij hen woont. De (zeer ervaren) interviewer doet dit zeer waarschijnlijk niet bewust; maar des te duidelijker laat dit voorbeeld zien hoe gemakkelijk we accepteren dat een van de ouders na een scheiding gewoonweg niet meer lijkt te bestaan. Lees verder

Kamercommissie vraagt minister om reactie op onderzoek ‘Positie niet-verzorgende ouder in omgangsrecht’

Als de verzorgende ouder na een scheiding het contact tussen het kind en de niet-verzorgende ouder maar flink blijft frustreren, ontzegt de rechter uiteindelijk de niet-verzorgende ouder ofwel de welwillende ouder de omgang met het kind! Dat is de conclusie van het afstudeeronderzoek De positie van de niet-verzorgende ouder in het omgangsrecht aan de Universiteit van Tilburg. In alle onderzochte gevallen was de vader de niet-verzorgende ouder. Vaders hebben bij conflicten over omgang een behoorlijk achtergestelde positie ten opzichte van moeders, zo blijkt uit het onderzoek. Moeder heeft de macht of de omgangsregeling wel of niet wordt nagekomen, ongeacht of er een uitspraak ligt van de rechter.

De uitkomsten van dit onderzoek bevestigen wat mijn man Frans en duizenden andere gescheiden vaders hebben ervaren in het familierecht. Mijn blog ‘Vader grote verliezer in omgangskwesties’ gaat daarover. Na een scheiding is het bijna altijd de vader die – na allerlei zenuwslopende trajecten bij de rechter, Raad vd Kinderbescherming en jeugdzorg – uiteindelijk het contact met zijn kind(eren) verliest. Want, zo blijkt uit het onderzoek, als moeder de omgang frustreert en er verder geen enkele reden is waarom vader geen contact met zijn kind(eren) zou mogen hebben, ontzegt de familierechter toch hem de omgang! Kinderen zien hun vader daarna vaak jaren niet meer en ze vervreemden van elkaar. Lees verder

Vader grote verliezer in omgangskwesties

Foto: Heppee

Bij conflicten over omgang na scheiding hebben vaders een achtergestelde positie ten opzichte van moeders. Zij heeft de macht of de omgangsregeling al dan niet wordt nagekomen, ongeacht of er een uitspraak ligt van de rechter. Moeder trekt zich daar nauwelijks iets van aan en doet gewoon waar ze zin in heeft. Dit blijkt uit een afstudeeronderzoek voor de opleiding rechtsgeleerdheid aan de Universiteit van Tilburg. Daarin wordt geconcludeerd dat als de moeder het contact tussen kind en vader maar hardnekkig genoeg blijft frustreren, de rechter uiteindelijk de vader het contact met zijn kind ontzegt! Het kind ziet de vader daarna vaak jaren niet meer, terwijl het daar volgens de wet en verschillende verdragen gewoon recht op heeft.

Martelgang

Voor veel gescheiden vaders is dit geen nieuws. Deze vaders hebben de martelgang bij de instantie die zich ‘familie’recht noemt, moeten doormaken en zijn door toedoen van de rechter het contact met hun kinderen verloren. Stuk voor stuk vaders die na de scheiding gewoon willen blijven bijdragen aan de opvoeding van hun kinderen. Veelal zijn afspraken daarover vastgelegd in een omgangsregeling en zijn beide ouders daarmee akkoord gegaan. Maar als moeder zich bedenkt en ineens geen zin meer heeft om mee te werken, trekt vader aan het kortste eind en krijgt hij zijn kinderen niet meer te zien! De zogenaamde vechtscheiding is geboren. En, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht zijn het – zoals ook blijkt uit het onderzoek – niet beide ouders die elkaar bevechten, maar is het meestal één ouder die steeds opnieuw de boel frustreert. Lees verder

Ouderverstoting: onwetendheid is de vijand, kennis het wapen!

Ze voelen zich machteloos en zijn ten einde raad; niet in staat het tij te keren, terwijl het voor hun ogen gebeurt. Dit overkomt veel ouders die in een vechtscheiding zitten en het contact met hun kind(eren) dreigen te verliezen. Langzaam maar zeker worden ze door hun ex-partner op een subtiele, maar uiterst wrede manier buiten spel gezet en uit het leven van hun eigen kinderen gewerkt.

Het kind zelf wordt door de manipulatie van de ene ouder ‘partner in crime’ gemaakt en wil uiteindelijk niets meer met de andere ouder te maken hebben. De verstoten ouder krijgt nergens gehoor, niemand heeft begrip. Sterker nog, deze ouder wordt gezien als de ‘slechte’ ouder, want – zo wordt gedacht – als je eigen kinderen geen contact meer met je willen, dan moet er wel wat met je aan de hand zijn!

Ineens wil Tim (9 jaar) niet meer bij zijn vader logeren. Hij kan daar geen goede reden voor geven. Zijn moeder, bij wie hij sinds de scheiding woont, beweert dat zij Tim stimuleert om wel te gaan, maar hij wil het gewoon zelf niet zegt ze.

Kinderen houden onvoorwaardelijk van hun ouders en hun loyaliteit gaat ver. Na een scheiding wil een kind dan ook maar een ding: zich vrij voelen om onbelemmerd contact te hebben met beide ouders. Dat is normaal en van nature ingegeven; kinderen hebben beide ouders hard nodig om zich gezond en evenwichtig te kunnen ontwikkelen. Lees verder

Moederschapsideaal belemmert gelijkwaardig ouderschap na scheiding

dad-daughter-Tom Wang 130613

Foto: Tom Wang

Het vaderschap is aan een grote opmars bezig. Vaders doen er toe. In de media is er volop aandacht voor de vaderrol en hoe belangrijk die is voor een gezonde ontwikkeling van kinderen. Voor zonen én voor dochters! Vorig jaar is zelfs de eerste Nederlandse hoogleraar Vaderschap aangesteld.

De ‘nieuwe vader’ is volop aanwezig in het leven van zijn kinderen en het belang daarvan is niet te onderschatten. Vanuit de wetenschap komt er ook steeds meer bevestiging dat een betrokken vader een enorm verschil kan maken in het leven van zijn kinderen. Dat mondt uit in betere schoolprestaties, grotere sociale vaardigheden en een betere psychische gesteldheid. Onderzoek laat ook zien dat – wat een verrassing! – vaders een hele goede ouder blijken te zijn.

Ondanks dat moeders nog altijd het leeuwendeel van de opvoeding voor hun rekening nemen, hebben vaders een flinke inhaalslag gemaakt. Vaders hebben een andere invloed op de ontwikkeling van hun kinderen dan moeders, blijkt uit onderzoek. Vaders en moeders kunnen elkaar niet vervangen, ze hebben vooral een meerwaarde ten opzichte van elkaar. Met andere woorden: kinderen hebben beide ouders heel hard nodig om zich tot gezonde en evenwichtige volwassen te kunnen ontwikkelen. Niet alleen kinderen, maar onze hele maatschappij is daar uiteindelijk bij gebaat.

BETROKKEN EN AANWEZIGE VADERS LATEN KINDEREN FLOREREN – Wilcox

Nu het grote belang voor kinderen van een betrokken en aanwezige vader wel is doorgedrongen, wordt dat in een klap weer teniet gedaan op het moment dat papa en mama het samen niet meer zien zitten en uit elkaar gaan. Na de scheiding is opvoeden plotseling weer volledig het domein van de moeder. Zij alleen weet wat het beste is voor haar kroost. Zij bepaalt! Een kwaadwillende moeder zet met het grootste gemak de vader van haar kinderen – na de scheiding – volledig buiten spel. Als zij het niet wil, krijgt hij zijn kinderen niet meer te zien. Ons huidige rechtsysteem werkt dit zelfs in de hand. Het moederschap wordt geïdealiseerd, vaders worden als opvoeder nauwelijks serieus genomen en in het leven van hun eigen kinderen kunnen ze best gemist worden. Lees verder

Vechtscheiding: rechtsysteem beloont ruziezoek(st)er

SYSTEEM WERKT ESCALATIE VAN VECHTSCHEIDINGEN IN DE HAND

rechtbankOuders in een vechtscheiding komen meestal terecht in een mallemolen aan instanties en hulpverleners. Van advocaten, mediators en rechters tot de Raad van de Kinderbescherming, Jeugdzorg en aanverwante (jeugd)hulpverleners. Je verwacht dat deze instanties zich inzetten om de ernstig uit de hand gelopen scheidingsproblemen zo snel en goed mogelijk op te lossen, maar het tegenovergestelde is waar. De zaak escaleert omdat er steevast gehandeld wordt vanuit de gedachte ‘waar twee vechten, hebben twee schuld’. Dit terwijl de praktijk iets heel anders laat zien; meestal is er slechts één ouder die de strijd maar niet wil staken, ruzie blijft zoeken, zich niet aan uitspraken van de rechter houdt en de ene na de andere (onzinnige) procedure start. Het meest bizarre is dat ons rechtssysteem deze ruziezoeker – vooral als dit de moeder is – nog beloont ook! Lees verder

Leed dat kinderalimentatie heet

WAAROM BETALEN ALS JE ZE TOCH NOOIT MAG ZIEN?

geldEen grote groep gescheiden vaders betaalt maandelijks kinderalimentatie aan zijn ex, maar de kinderen zelf ziet hij nooit. De vader wil dat wel en heeft daar ook recht op. Maar de moeder weigert om de kinderen na de scheiding nog ‘te delen’ met haar ex en frustreert het contact tussen de kinderen en hun vader. Ze wil met hem niets meer te maken hebben, negeert gerechtelijke uitspraken en houdt de kinderen bij hun vader weg. Alleen de kinderalimentatie neemt ze maar wat graag wel in ontvangst. Vader heeft geen keus; hij moet gewoon betalen. Zo is het in Nederland geregeld. Lees verder

Familierechter kan verschil maken bij (stoppen) ouderverstoting

“ZE MOGEN GERUST NAAR HUN VADER, MAAR ZE WILLEN HET ZELF NIET”

Vol begrip knikt de rechter naar de moeder die dit net zei. Even voor de zitting zijn de twee kinderen, die sinds de scheiding bij haar wonen, door de rechter gehoord. Tijdens dat gesprekje – dat nog geen vijf minuten duurde – zeiden de kinderen inderdaad dat ze geen contact willen met hun vader. Er is te veel gebeurd zeggen ze geëmotioneerd en barsten dan allebei in huilen uit. De rechter vraagt niet verder…

En dat had de rechter nou juist wel moeten doen! Het is niet normaal als een kind na een scheiding ineens een van de ouders niet meer wil zien. Als het kind daar ook geen zinnige reden voor kan geven, dan is de kans groot dat er sprake is van ouderverstoting, een vorm van geestelijke kindermishandeling. Om daar achter te komen moet de rechter kritisch doorvragen. Want, is dit werkelijk wat het kind ZELF wil of is dit de stem van een van de ouders die er via het kind op uit is de andere ouder te krenken? Om dit onderscheid te kunnen maken is gespecialiseerde kennis nodig van bijvoorbeeld (kinder- en jeugd)psychologie, (ortho)pedagogie of sociologie en natuurlijk van ouderverstoting. De meeste rechters hebben deze kennis niet in huis en zijn niet toegerust om deze specifieke groep (scheidings)kinderen te horen! Lees verder