Ze voelen zich machteloos en zijn ten einde raad; niet in staat het tij te keren, terwijl het voor hun ogen gebeurt. Dit overkomt veel ouders die in een vechtscheiding zitten en het contact met hun kind(eren) dreigen te verliezen. Langzaam maar zeker worden ze door hun ex-partner op een subtiele, maar uiterst wrede manier buiten spel gezet en uit het leven van hun eigen kinderen gewerkt.
Het kind zelf wordt door de manipulatie van de ene ouder ‘partner in crime’ gemaakt en wil uiteindelijk niets meer met de andere ouder te maken hebben. De verstoten ouder krijgt nergens gehoor, niemand heeft begrip. Sterker nog, deze ouder wordt gezien als de ‘slechte’ ouder, want – zo wordt gedacht – als je eigen kinderen geen contact meer met je willen, dan moet er wel wat met je aan de hand zijn!
Ineens wil Tim (9 jaar) niet meer bij zijn vader logeren. Hij kan daar geen goede reden voor geven. Zijn moeder, bij wie hij sinds de scheiding woont, beweert dat zij Tim stimuleert om wel te gaan, maar hij wil het gewoon zelf niet zegt ze.
Kinderen houden onvoorwaardelijk van hun ouders en hun loyaliteit gaat ver. Na een scheiding wil een kind dan ook maar een ding: zich vrij voelen om onbelemmerd contact te hebben met beide ouders. Dat is normaal en van nature ingegeven; kinderen hebben beide ouders hard nodig om zich gezond en evenwichtig te kunnen ontwikkelen.
Symptomen ouderverstoting worden niet (h)erkend
Als een kind na een scheiding ineens ‘uit zichzelf’ zegt dat het de uitwonende ouder niet meer wil zien (zonder goede reden) of aangeeft dat die ouder niet meer gewenst is bij belangrijke gebeurtenissen in het leven van het kind (ook zonder goede reden), dan zouden alle alarmbellen moeten gaan rinkelen. Vaak eist het kind in zo’n situaties ook dat de (verstoten) ouder respect toont voor de wensen en grenzen die het kind aangeeft. Dat is echt de omgekeerde wereld; het kind stelt zich ineens boven de ouder. Professionele (jeugd)hulpverleners zouden dit gedrag direct moeten herkennen als een symptoom van ouderverstoting. De Amerikaanse klinisch psycholoog dr. Craig Childress, gespecialiseerd in kinder- en familietherapie, is stellig: dit gedrag is abnormaal en tegennatuurlijk. Volgens hem zal een ‘normaal’ kind nooit, maar dan ook nooit iets dergelijks tegen een van de ouders zeggen.
De goede en de foute ouder
Maar het gros van de hulpverleners herkent dit gedrag niet als een mogelijk signaal van ouderverstoting, maar ziet het juist als een bevestiging dat de verstoten ouder inderdaad de ‘foute en slechte’ ouder is. Als het kind het zelf keer op keer zo zelfverzekerd zegt dan moet het wel waar zijn, zo redeneren ze. Zoiets verzint een kind niet, niet over de eigen ouder! Dit wordt vervolgens door de verzorgende ouder bevestigd. Deze op het oog aardige, liefhebbende en betrokken ouder lijkt het allerbeste voor te hebben met het kind en zegt er alles aan te doen om het kind te bewegen naar de andere ouder te gaan, maar – zegt de ouder – het kind weigert en wil het echt zelf niet! Deze ouder stelt zich ten opzichte van de hulpverlening, instanties en rechtbank uiterst coöperatief op. Als de trajecten uiteindelijk mislukken ligt het altijd aan de andere ouder; zie je wel dat dat de foute ouder is!
Janneke (15 jaar) laat haar moeder in een boze sms weten dat ze absoluut niet wil dat die naar haar dansuitvoering komt kijken. Ze hoeft ook niet mee naar de ouderavond op school, staat in hetzelfde berichtje. Na de scheiding ging Janneke bij haar vader en zijn nieuwe vriendin wonen, haar moeder ziet ze steeds minder. De moeder van Janneke krijgt van haar ex veel verwijten over haar manier van opvoeden. Volgens hem vindt Janneke het helemaal niet fijn bij haar moeder; ze is te streng en doet nooit leuke dingen met haar.
Die ‘aardige en liefhebbende’ ouder weet met succes een rookgordijn op te trekken om hulpverleners en andere betrokkenen af te leiden van vooral… zichzelf. Volgens dr. Childress wordt het gedrag van veel van deze ouders veroorzaakt door narcistische en borderline persoonlijkheidstrekken. Personen met deze problematiek zijn niet in staat nuances aan te brengen; het is zwart of wit, grijs bestaat niet. Zo is ex-partner zijn maar samen ouder blijven voor hen onmogelijk; de ex-partner MOET ex-ouder worden. Er is geen alternatief, aldus Childress. De ex-partner kan en mag als ouder geen enkele rol meer spelen en moet uitgeschakeld worden. Door de geraffineerde manipulatie neemt het kind langzaam maar zeker de beschuldigingen en emoties van de vervreemder over en raakt ervan overtuigd dat de andere ouder inderdaad in en in slecht is. Het kind wil uiteindelijk niets meer met die ouder te maken hebben…
Persoonlijkheidsproblematiek oorzaak ouderverstoting
Volgens dr. Childress is het gedrag van de vervreemder geen keuze, maar ‘opgedrongen’ als gevolg van de persoonlijkheidsproblematiek. Deze personen zijn meedogenloos en hebben geen boodschap aan regels, recht, waarheid of werkelijkheid en medeleven kennen ze ook niet. Als het nodig is verdraaien ze de waarheid of verzinnen een andere werkelijkheid. Niemand wordt gespaard, ook het kind niet. Daarnaast maakt de vervreemder gebruik van medestanders. Deze zijn hard nodig om het uiteindelijke doel te bereiken: het volledig uitschakelen van de ex-partner als ouder.
Belangrijkste medestander is het kind. Daarna de directe omgeving zoals familie, scholen en sportclubs en vervolgens (jeugd)hulpverleners, raadsmedewerkers, therapeuten, psychologen, orthopedagogen, advocaten, mediators, gerechtelijk deskundigen, bijzonder curators en rechters. De vervreemder manipuleert iedereen die hij/zij nodig heeft om zijn/haar doel te bereiken en maakt ge(mis)bruik van de macht van de medestanders.
De vader van Eva (3 jaar) en Gina (5 jaar) heeft een omgangsregeling waarmee hij tevreden is. Maar zijn ex vrouw voert procedure na procedure; ze wil via de rechter afdwingen dat de omgang wordt stopgezet. Hij was er nooit voor zijn kinderen en trok zich niets van ze aan, zegt ze. Nu zorgt hij niet goed voor de kinderen en iedere keer als ze thuis komen na een bezoek aan hun vader, zo beweert de moeder tegen de rechter, dan zeggen ze dat papa niet lief was. Ze zijn gewoon bang van hem, aldus de moeder.
Alle pogingen van de verstoten ouder om het kind tegen de vervreemder te beschermen en hulpverleners en instanties de andere kant van het verhaal te laten zien, draaien meestal op niets uit. Vaak wordt er maar nauwelijks naar de verstoten ouder geluisterd. Alles wat deze aandraagt aan feiten en objectief bewijs wordt in de wind geslagen en wordt soms zelfs tegen de verstoten ouder gebruikt. Vaak oordelen hulpverleners – zonder überhaupt naar de feiten te kijken – op basis van een indruk, gevoel of ander vaag argument en kiezen dan meestal, wellicht onbewust, partij voor de vervreemder. Tot wanhoop van de verstoten ouder.
Kennis ouderverstoting schiet ernstig te kort
Dit zijn geen incidenten. Dagelijks lezen we in de media over het toenemend aantal vechtscheidingen. Ouderverstoting is daarvan een ernstig gevolg. Steeds meer kinderen verliezen daardoor op den duur het contact met een van de ouders. De verhalen van ouders die dit meemaken zijn stuk voor stuk even schrijnend en komen op hetzelfde neer: hoe het ‘systeem’ er de oorzaak van is dat zij hun kinderen kwijtraken doordat ouderverstoting niet wordt (h)erkend, laat staan dat er adequate hulpverlening is.
Ouderverstoting is echt niet nieuw, maar de kennis hierover bij hulpverleners en andere professionals schiet nog altijd ernstig tekort. Van hun onkunde, onwetendheid en vaak ook arrogantie zijn jaarlijks duizenden scheidings kinderen en hun ouders de dupe! Op basis van hun ondeskundige oordeel of amateuristisch advies ontzegt de rechter de verstoten ouder uiteindelijk definitief de omgang met het kind. De rechter (h)erkent ouderverstoting net zo min en verschuilt zich achter kortzichtige en onnozele argumenten als ‘rust’ en ‘in het belang van het kind’.
Ouderverstoting stopt niet bij geen omgang
Het ontzeggen van omgang met de verstoten ouder, is een idiote schijnoplossing. De onveilige situatie bij de vervreemdende ouder blijft bestaan want die stopt niet met de lastercampagne tegen de verstoten ouder, de (emotionele)pijn en ellende bij het kind door het missen van de andere ouder gaan niet weg en de ernstige gevolgen voor het kind blijven onveranderd. Deskundigen zijn het er allemaal over eens dat ouderverstoting een vorm van geestelijke kindermishandeling is. Kinderen ondervinden hiervan vaak de rest van hun leven de ernstige gevolgen, op allerlei gebied. Ook de Kinderombudsman bevestigt dit in zijn Adviesrapport vechtscheidingen maart 2014.
Er zou al een wereld gewonnen zijn als (jeugd)hulpverleners en andere professionals die dagelijks werken met kinderen en ouders in scheidingssituaties gedegen kennis zouden hebben van ouderverstoting zodat dit wordt (h)erkend en adequate en specialistische hulp geboden kan worden. Dat zijn zij verplicht aan al die kinderen en hun ouders. Het gezamenlijke doel zou moeten zijn om kinderen in scheidingssituaties te behoeden voor ouderverstoting om het uiteindelijk helemaal uit te bannen. Ik wil daarom afsluiten met wijze woorden van dr. Craig Childress over ouderverstoting: onwetendheid is de vijand en kennis het wapen!
Bekijk ook dit (Engelstalige) YouTube filmpje over ‘Why Courts Fail to Recognise Parental Alienation‘
GERELATEERDE BERICHTEN:
– Meest moeilijke scheidingen veroorzaakt door psychisch zieke ouder
– Vechtende ouders maken kind geestelijk kapot
– Vechtscheiding: rechtsysteem beloont ruziezoek(st)er
Bronnen:
– http://www.drcachildress.org/
– http://drcraigchildressblog.com/
Ik ben gescheiden toen ik 38 was, ben nu 62. Overspel van ex-partner. Het is trouwens wel typisch dat degene die overspel pleegt ook vaak de agressor in dit alles is. Misschien omdat liegen bij de persoonlijkheid past?
Mijn ex heeft mijn kinderen bewust bij me weg gehouden. Ze woonden eerst bij mij en ineens was ik niet goed genoeg meer. Bleek alles fout te doen. Eerst kwamen ze nog maar steeds minder en met steeds meer tegenzin. Op een gegeven moment was er alleen nog ruzie en heb ik het gestopt. Ik was zo moe van alles en wilde weer gelukkig zijn en rust in mijn binnenste.
Toen na jaren mijn dochter in scheiding lag met 3 kleine kinderen ( van wie ik geen geboortekaartjes heb ontvangen) kreeg ik na jaren een bericht. Natuurlijk ga je helpen….. pa kon het niet aan en liet het afweten, dus was mama weer aan zet. 2 Jaar lang hebben we (nieuwe echtgenoot en ik) haar geholpen en ben ik veel te weten gekomen hoe de kinderen zijn be/mishandeld door vooral de nieuwe vrouw.
Mijn dochter kwam erachter hoe het gegaan was en hoe krom alles was. En inderdaad haar hele omgeving was ervan overtuigd wat voor monster ik wel geweest moest zijn. Een ieder draaide bij….. Tot na 2 jaar papa weer veel invloed kreeg, langzaam aan. Helpen mocht ik wel….op de kleintjes oppassen ook…. Tot het moment kwam dat het te veel was. Dochter voor de tweede keer getrouwd en weer zonder mij, pa en nieuwe vrouw waren weer getuigen. En waar ik was? Er weer niet bij. Het is genoeg geweest. Ik ben genoeg aan de kant gezet, genegeerd en slecht gemaakt. Het zal erg zijn voor kinderen, maar wanneer lees ik nu eens over ouders? Wat dit doet met ouders? Mijn kinderen zijn niet meer te redden…. ze zijn midden 30 en willen gewoon niet meer. En ik? Ik heb er meer dan genoeg van. Inmiddels neem ik het mijn kinderen kwalijk hoe ze doen en denken. Ze zijn nu volwassen.
Het probleem zit niet enkel en alleen bij jeugdzorg, rvdk en rechterlijke macht. De verstoten ouder gebruikt vaak onvoldoende de eigen juridische mogelijkheden. Denk aan het jaarlijks opnieuw opstarten van een procedure. Het EHRM en de Hoge Raad hebben uitgemaakt dat een ouder die omgang met zijn kind is ontzegt ieder jaar opnieuw een verzoek kan indienen. Wie dat niet doet, doet zichzelf tekort.
De verstoten ouder die van mening is dat de hulpverlening tekort is geschoten moet die hulpverlening aanpakken op het eigen tuchtrechtelijk gebied. Dat is niet een snelweg, maar wel een gedegen weg. Als de hulpverleners tuchtrechtelijk zijn aangepakt zijn hun conclusies ook in de gewone procedures als discutabel aan te vechten.
Ouderverstoting kan gezien worden als kindermishandeling. Waarom wordt er dan geen aangifte wegen mishandeling gedaan en als justitie niet wil vervolgen, waarom wordt dan geen art. 12 beklag bij het Gerechshof gedaan?
Ouderverstoting is zowel jegens het kind als jegens de verstoten ouder een onrechtmatige daad. Waarom de verstotende ouder dan wegens onrechtmatige daad aanpakken? Als heeft de verstotende ouder geen eigen vermogen en weinig inkomen, dat maakt het signaal er niet minder om. Als de onrechtmatige daad van de verstotende ouder is vastgesteld, kan dat ook het kind helpen om in te zien wat die ouder heeft aangericht.
Ik vind deze reactie erg kort door de bocht. Het is een mooie opsomming van de regeltjes maar zo werkt het niet in de praktijk. Lees de vele heldere en informatieve blogs op deze website nog maar eens goed!
Het PROBLEEM is de rechterlijke macht, die disfunctioneert volledig in Nederland. De meervoudige familiekamer in Breda zocht net zolang naar een ‘deskundige’(een zogenaamde trauma psycholoog van Juzt Breda) totdat zij het gewenste rapport kregen om de omgang van een vader met zijn kinderen af te wijzen. Inmiddels liep de omgangsprocedure al vijf jaar! Een van de rechters durfde ook nog te zeggen: “de kinderen komen vanzelf wel”, maar intussen was de oudste bijna meerderjarig en al sinds haar negende door mama zeer ernstig geestelijk mishandeld (ouderverstoting). Dit werd door de ‘trauma psycholoog’ voor het gemak over het hoofd gezien. Het ‘recht’ om jaarlijks een nieuw verzoek in te dienen is prachtig, maar de meeste verstoten ouders kunnen dit (emotioneel!) nauwelijks opbrengen, want bij de rechtbank is het een herhaling van zetten, inclusief de uitspraak…
Mevrouw de trauma psycholoog (Juzt) werd tuchtrechtelijk aangepakt, maar kwam er met een berisping vanaf, dit terwijl ze voor het leven zou moeten worden geschrapt uit het BIG register. Mevrouw toonde tijdens de zitting berouw en gaf aan dat ze inderdaad niet geschikt was voor deze zware case. Ze had de opdracht van het rechtbank Breda nooit moeten aanvaarden, wat voor het NIP reden was om mevrouw mild (lees: NIET) te ‘straffen’. Uiteindelijk schiet niemand hier iets mee op, want het kwaad is al geschied. En ook hier geldt dat de meeste verstoten ouders dit niet kunnen opbrengen.
En dan op naar het volgende trauma, een artikel 12Sv procedure. Of het nu het Hof in Den Haag is of het Hof in Den Bosch, daar zitten ze in hun prachtige zwarte jurken: negen van de tien keer oud medewerkers (Officieren van Justitie) van het Openbaar Ministerie. Inderdaad het zelfde Openbaar Ministerie dat de aangifte heeft afgewezen en heeft besloten niet te vervolgen. Als er een organisatie is in Nederland die het motto ‘ONS KENT ONS’ in de top van het vaandel heeft staan is het wel het Openbaar Ministerie: de gelederen blijven strak gesloten en ze houden elkaar allemaal de hand boven het hoofd!
Goede suggestie om aangifte te gaan doen van onrechtmatige daad. Maar ook hier geldt dat de werkelijkheid weerbarstig is. En dan druk ik me nog genuanceerd uit. In mijn specifieke case stond de minister van Veiligheid en Justitie erbij, keek ernaar en deed NIKS. Dank u wel opa Ivo!
De conclusie is dat een ouder – meestal zijn het moeders – die (aantoonbaar) valse aangiften doet en de kinderen bewust weghoudt bij en opzet tegen de andere ouder (ouderverstoting ofwel ernstige geestelijke kindermishandeling ofwel onrechtmatige daad) hier in Nederland ongestraft mee wegkomt. Ondanks wetten, procedures en het tuchtrecht.
Voor ons allen, die in elke lichaamscel diep wetende en doordrongen zijn van de mechanismen van ouderverstoting / verstoting van een hechtfiguur, kan het huidige tijdsgewricht niet anders dan verschrikkelijk en bekend voorkomen. Wij kennen aan den lijve de rampzalige gevolgen van nepnieuws in combinatie met omstanders die geen feiten checken, geen hoor en wederhoor toepassen en die blindelings achter de praatjesverspreidende verstoter aan lopen en zich de ogen vol met zand laten strooien.
Naast het feit dat het belangrijk is dat professionals goed weet hebben van ouderverstoting en dat je dit van hen ook mag verwachten, is het ook ongelooflijk belangrijk dat omstanders zich gaan realiseren dat ouderverstoting bestaat en dat het een zeer ernstige vorm van kindermishandeling is.
De verstoter bereikt namelijk niks in een omgeving van goed waarnemende, goed geïnformeerde en bewuste omstanders. Het nepnieuws heeft simpelweg geen vat op hen. Daarentegen worden omstanders die achteloos meegaan in het compleet verzonnen toneelstuk van de verstoter medeplichtig aan het leed. Zonder dat deze omstanders ook maar iets in de gaten hebben, zijn ze hun autonomie verloren en de speelbal geworden van de verstoter. Mochten hun ogen alsnog geopend worden, dan kunnen diepe gevoelens van schaamte en schuld de weg terug enorm bemoeilijken. Het vergt dan een sterk geweten – dat het doorleven met deze last onmogelijk maakt – om de moed hiertoe op te kunnen brengen.
Het blijft griezelig om te zien hoe snel sommige omstanders onder invloed van nepnieuws hun gezonde verstand – dat tevoren echt wel aanwezig was – verliezen. De gevolgen voor de kinderen zijn rampzalig maar ze zien het niet. In wezen zijn deze onwetende omstanders ook slachtoffer want ik weet zeker dat de meesten van hen zo’n vreselijke ramp helemaal niet op hun geweten zouden willen hebben.
Monique, met hartelijke groeten, Ingeborg Steijlen
Is er nou echt niks aan te doen? Ik weet dat mona keijzer zich hier wel eens mee bezig houd, zouden we die niet op de een of andere manier aan kunnen schrijven, of een bepaalde campagne starten dat wij elke week politici aanschrijven.
Iets moet er toch te doen zijn? Hoe komt het nou dat iedere onbenul die in deze situatie terecht komt binnen een half jaar de symptomen van ouderverstoting weet, en herkent en dat iedere jeugdhulpverlener nog net doet alsof de aarde plat is? Hoe kan dat nou?
Inmiddels is er wel hulp dat helpt. Uitgaat van de kern van het probleem. http://www.kindsbelang.nl
Onze laatste dag samen is bijna 16 jaar geleden, mijn dochter was toen 3,5. Ze wilde “ZELF” niet meer. Daar is nogal wat aan vooraf gegaan:aangifte misbruik door moeders, na 1 verhoor zaak geseponeerd, omgangsregeling en ouderlijk gezag gehandhaafd, moeder wilde niet meewerken daarna omgangsregeling op straffe van tijdelijke dwangsom, ging daarna redelijk echter na vervallen dwangsom nog enkele keren een zaterdag samen doorgebracht daarna was t over. Bij mij ook: emotioneel en financieel kon ik het niet meer aan om verder te “vechten” tegen iets wat ik toen nog niet wist, ouderverstoting heet. Omgeving doet gewoon mee: Wie voor is zijn onze vrienden, wie is tegen is de vijand en wordt weggevaagd. Rookgordijnen, vooral om hun eigen leugens te vergoeilijken. En ja, het verhaal wordt met veel tranen en drama gebracht en dus is het gewoon te erg om verzonnen te zijn. Je zal er maar mee te maken hebben….
Dank voor je reactie Gerard. Dat is het grote probleem bij ouders die dit meemaken. Tegen de tijd dat ze er achter komen wat er werkelijk aan de hand is, ouderverstoting, is het kwaad al geschied. Vaak is er dan eigenlijk al geen weg meer terug. Mijn man Frans ziet zijn twee kinderen ook al tien jaar niet meer. Ook wij zijn door schade en schande wijs geworden. Inmiddels heeft de tijd ons ingehaald; de kinderen zijn 19 en bijna 18…
Tja, en ook hier dreigt hetzelfde te gaan gebeuren!
Gelukkig zie ik mijn kinderen nog wel, maar iedere week dreigt moeder weer met het afzeggen en niet nakomen van de omgangsregeling. De kinderen worden dagelijks belast met haar uitspraken waar ze zich zeer negatief over mij uitlaat. Ze is bezig om een breuk tussen mij en de kinderen te forceren. Maar ik zal dit (voorlopig)niet laten gebeuren.
Jeugdzorg van Gemeente Lingewaard, Bureau Lindenhoud uit Arnhem, beide zijn er waarschijnlijk met goede bedoelingen aan begonnen, maar deze dames overzien niet wat er echt achter de voordeur gebeurt. Netwerkonderzoeken die nergens op slaan ( door moeder bepaalt wie er ondervraagd gaan worden), aantoonbare leugens worden opgeschreven in officiële rapporten, Later worden rapporten geheel of gedeeltelijk herschreven, maar het advies wat tot stand gekomen is daar wordt aan vast gehouden. Het is echt een zieke organisatie die het niet verdienen om Jeugdzorg te heten. Het enige wat ze doen is zich zelf aan het werk houden. Er is letterlijk verteld “wij doen niet aan waarheidsbevinding” dat zijn toch rare uitspraken?
Als vader zijnde heb je vaak ( natuurlijk niet altijd) een achterstand, en aangezien de meeste mensen met oogkleppen op werken duurt het een eeuwigheid om te laten zien dat de waarheid vaak anders is dan door de moeder wordt verteld.
Ik zit er sterk aan te denken om hier meer ruchtbaarheid aan te gaan geven, en maar eens namen te gaan noemen! De mensen (vaak dames) bij deze instellingen verliezen zo langzamerhand mijn respect. Ik denk dat het tijd wordt dat er meer naar buiten komt zodat er wellicht van overheidswege ingegrepen kan gaan worden.
Beste MDZ, Wat je schrijft is zo herkenbaar (helaas), dit overkomt heel veel gescheiden vaders. Je vraagt je inderdaad af waar die instanties mee bezig zijn, niet met problemen oplossen in ieder geval, ze veroorzaken eerder meer ellende. Je drukt je voorzichtig uit, maar (gescheiden) vaders hebben wel degelijk een achtergestelde positie ten opzichte van moeders. Dus als ik je een advies mag geven; wacht niet langer af en trek ten strijde, voordat het te laat is. Dien klachten in tegen de (medewerkers van) de instanties die jou (en uiteindelijk jouw kinderen) benadelen. Als je geen gehoor krijgt, zoek je het hoger op. Eis dat fouten en/of onjuistheden in rapporten worden hersteld. Eventueel dreigen met de pers wil ook nog wel eens helpen en zo niet; stap naar de (regionale) krant en doe je verhaal. Deze problemen zijn al jaren bekend bij de overheid/politiek; schandalig genoeg grijpen zij niet in. Ik wens je heel veel succes en sterkte!
Beste Monique,
Bedankt voor je antwoord. Ik heb zojuist een telefoontje gekregen en het lijkt er op dat mijn klachten en zorgen nu eindelijk serieus genomen gaan worden. ( na ruim anderhalf jaar) De zorg gaat opgeschaald worden ( wat dat precies inhoud is mijn nog niet geheel duidelijk) maar wat wel duidelijk is dat jeugdzorg nu ook zorgen heeft om de gehele gang van zaken. Er komen dus nieuwe gesprekken en we gaan opnieuw bekijken hoe we hier uit kunnen komen. Tevens worden mijn klachten over het tot stand komen van het Netwerkonderzoek serieus genomen en hier zal een ander gesprek over gaan plaatsvinden medio januari. We zijn er nog lang niet maar we staan in ieder geval niet stil. Wat ik een ieder wil meegeven ( en dan met name de vaders), hou vol! wees eerlijk en duidelijk, laat je niet afschepen. Uiteindelijk zal het recht zegevieren maar belangrijker nog zullen de kinderen waar het omgaat met plezier bij je komen.
Het (blauwe) stukje over Tim is heel herkenbaar. Exact wat mij is overkomen.
Mijn ervaring is ook dat een goede advocaat wonderen kan verrichten..
Deze had ik: http://www.delissenmartens.nl/nl/team/katrien-van-stratum
En dankzij haar moest Jeugdzorg bakzeil halen.
Dat een goede advocaat wonderen kan verrichten ben ik helemaal met je eens Eric. Het probleem is alleen ‘net’ die goede advocaat te vinden. Gelukkig had jij die wel. Dank voor het delen!
Hier helaas precies het zelfde. Mijn vriend ziet zijn kinderen al 16 maanden niet meer. In het begin had hij nog wel eens telefonisch contact en zijn jongste dochtertje een keer zei “papals ik mag van mama niet meer zeggen dat ik jou mis” nu is het dus zo ver dat de kinderen zelf roepen niet meer naar hun vader toe te willen en hij heeft daar zelf geen invloed op kunnen hebben omdat hij zijn kinderen niet ziet. Moeder heeft dit veroorzaakt door alleen maar slecht te praten over vader. Ze zegt ook tegen hem je bent niet hun vader maar alleen de verwekker. Mijn vriend is nog steeds bezig met advocaat maar tot op de dag van vandaag nog zonder resultaat. De moeder heeft ook bordeline. Ook al vaak gebeld naar hulp instanties en het enige wat je te horen krijgt is meneer dat moet u via de rechter doen. De moeder gaat zelfs zo ver dat ze hem probeert af te kopen door te zeggen je hoeft geen alimentatie meer te betalen als je vrijwillig uit de ouderlijke macht stapt en dus geen omgang meer mag hebben want de kinderen willen zogezegd niet meer naar vader toe…. het is gewoon te triest voor woorden dat hier niks aan gedaan wordt. Misschien moeten de vaders die in de zelfde situatie zitten eens samen komen en de koppen bij elkaar steken om te proberen hier iets in voor elkaar te kunnen krijgen.
Beste Esther, Ja, het is schandalig dat dit maar kan blijven doorgaan. De politiek is aan zet; ze kennen het probleem dondersgoed. Er liggen allerlei onderzoeksrapporten die de de slechte positie van vaders in omgangskwesties bevestigen en de idiote macht van moeders. En er liggen goede voorstellen van instanties als de Kinderombudsman etc. voor verbeteringen, maar daar gebeurt ook helemaal niets mee. Tja, als die de boel al niet in beweging krijgen… Maar als je ideeën hebt; wij denken heel graag verder mee!
Leuk verhaal en het klopt allemaal.
Zonder offer zal er niets gebeuren.
Het is de overheid die het mogelijk maakt.
Familie drama’s stijgen de laatste jaren!
Wie brengt een bijdrage ?
De mijne komt eraan.
Beste Brunssum, Ik begrijp je frustratie en oproep tot ‘actie’. Maar het offer/de bijdrage waar jij het over hebt is zeker de oplossing niet. Even media-aandacht, iedereen roept hoe verschrikkelijk het is, dat dit moet worden voorkomen en vervolgens ebt het weg en gaan degenen die verantwoordelijk zijn voor dit zieke systeem weer over tot de orde van de dag. Wachten op het volgende offer…
Schijnbaar dan nog te weinig..
Ik ben niet meer van mijn weg af te houden.
Veilig thuis geeft aan, wij kunnen u niet helpen.
Men wijst met de vinger naar Jeugdzorg.
Wordt vervolgd.
Ja, allemaal prachtig verwoord maar ook een tip voor al de verstotene wat te doen? we weten het allemaal zo goed te beschijven maar actie hierop blijft uit!!! van hulpinstanties, bjz, rvk rechters etc etc . na 11 helse jaren vind ik het goed geweest. ik heb ook een leven, ze zoeken het maar uit. loslaten is mijn advies
De toestand waarin ik me nu reeds meer dan een jaar bevind wordt hier perfect geformuleerd.
Ook in Vlaanderen zijn deze toestanden mogelijk. Op geen enkele manier kan ik nog contact leggen met mijn 3 kinderen. De moeder vertelt allerlei leugens tegen allerlei instanties (rechtbank, school, buren, politie en de kinderen) om mij in een slecht daglicht te plaatsen. De verklaringen van mijn kinderen tegen de rechter zijn door haar opgedrongen.
Het centrum dat instaat voor contactherstel herkent de ouderverstoting niet en brengt hierover geen enkel verslag uit tegenover de rechtbank. Dit centrum is eveneens machteloos als de verzorgende ouder niet meewerkt. Als verstotene bots je tegen een muur van onwetendheid, onbegrip en onmacht. Doordat ik met de kinderen niet kan communiceren, krijg ik ook geen enkele kans om te reageren op de schadelijke aantijgingen. De verzorgende ouder probeert op alle mogelijke manieren de verstotene te kraken.
Blijf gerust verder publiceren want dit is eenvoudig uitgelegd. Verplicht kost voor sommige voorzitters van familierechtbanken.
Ik herken jou en bovenstaand verhaal helemaal. Ik zit er momenteel ook al 8 maanden in. Ik heb al veel opgezocht erover en staat overal mooi uitgelegd maar concrete oplossingen heb ik nog niet gevonden. Iedereen zegt dat de kinderen er blijvende schade aan overhouden maar als verstoten ouder loop je constant met je kop tegen de muur. Het enige wat we vragen is de kinderen mee helpen opvoeden als een echte vaderfiguur maar dat word ons ontnomen. De reden die daarvoor aangehaald word raakt nog kamt nog wal (in mijn geval toch) Aan de hogere instanties. Kom aub uit die ivoren toren en kijk wat er echt aan de hand is en geloof niet alleen de ene partij want dat is niet altijd het belang van het kind. De kinderen durven niet altijd eerlijk zijn als ze onder druk staan of gaan volledig mee in het verhaal dat hun constant opgedragen wordt.
Goed stuk, belangrijkste is dat de mensen die er mee werken dit ook erkennen en in willen zien. Want hoe kan het dat wij de vader van Julian en Ruben wel begrijpen en de instanties niet!
Je haalt de woorden uit mijn mond!
Wat zou ik toch graag deze blog aan de rechter Mr B prenger laten lezen, die mee werkt aan geestelijke kindermishandeling.
En ach, teamlleider Jack Span van de Raad van Kinderbescherming Breda.
Totale onkunde en onwil. Bewust en onbewust.
Iedereen die betrokken is bij kinderen hoort anno 2015 te weten dat ‘ouderverstoting’ bestaat, op grote schaal plaats vindt, heel veel schade aanricht bij kinderen, maar ook volwassenen.
Is het zoeken naar informatie te veel werk? bezoek onze pagina!
https://www.facebook.com/groups/507826229380204