In dit blog: Voor het eerst na tien jaar spreekt Frans zijn zoon weer!
Een ouder die ouderverstoting veroorzaakt, bedient zich van indrukwekkende en zeer vernuftige tactieken. Daarmee overtuigt deze ‘controlerende’ ouder niet alleen het eigen kind van de slechtheid van de andere ouder, maar de hele omgeving. Die wordt – vaak onbewust – medestander bij de missie van de controlerende ouder om het kind te beschermen tegen die in en in slechte, andere ouder. In ieder geval, dat is wat ze iedereen willen laten geloven. En daar zijn ze heel succesvol in!
De naaste familie van de controlerende ouder is vaak een meedogenloze bondgenoot in de lastercampagne tegen de ex-partner. Daar is niet veel voor nodig. Ouders, broers en zussen kiezen al snel de kant van hun naaste. Logisch. Ze geloven gemakkelijk de negatieve verhalen en zwartmakerij van de controlerende ouder over die verdorven ex en hebben geen idee wat er werkelijk aan de hand is. Van ouderverstoting hebben ze nog nooit gehoord…
Kinderombudsman: “Ouderverstoting is een ernstige vorm van geestelijke kindermishandeling.”
Meestal zonder het in de gaten te hebben, doen de familieleden actief mee aan ouderverstoting en dragen zo bij aan de (stille) pijn, verdriet en ellende van het kind over de verwijdering met de andere ouder. Samen met de controlerende ouder spannen ze samen tegen die ‘trut of schoft van een ex’. Voor het kind is er geen ontsnappen aan, die zit gevangen in de wurggreep van ‘het regime’. Zo noemt de Amerikaan Ryan Thomas (35) zijn ooms en tantes die er, onder aanvoering van zijn moeder, voor zorgden dat hij als kind zijn vader verstootte. In een van zijn video’s vertelt Ryan hoe ‘het regime’ te werk ging en hoe vreselijk hij zich daar als kind bij voelde. Op zijn 25ste kreeg Ryan overigens weer contact met zijn vader.
Scènes, drama en gedoe…
Een tactiek van ‘het regime’ is om normale communicatie of contact met de andere ouder onmogelijk te maken. Er is geen zinnig woord met ze te wisselen. ‘Het regime’ maakt overal direct een scene van en zorgt dat de boel escaleert. Het liefst waar het kind bij is. De andere ouder krijgt geheid de schuld want ‘het regime’ draait alles om en zegt dan tegen het kind: ‘Zie je nu hoe gemeen en egoïstisch hij is’, ‘Hoe durft hij zich zo tegen je moeder en tegen ons te gedragen’ en ‘Met zo’n vader wil je toch niets te maken hebben? Bij hem wil je toch niet zijn!’.
Dit soort scènes maken een kind letterlijk ziek van ellende. Uit zelfbescherming zegt het uiteindelijk dat het niets meer met die andere ouder te maken wil hebben en dat is precies waar ‘het regime’ het kind hebben wil!
Een rookgordijn van charme, zorg en betrokkenheid
De controlerende ouder zal vertellen dat het kind zelf zegt dat het niet naar die andere ouder wil en doet er naar eigen zeggen alles aan om het kind naar die andere ouder te laten gaan. Dat hoort ook bij de tactiek; de controlerende ouder weet zich naar de buitenwereld te presenteren als de meest liefhebbende, zorgzame en betrokken ouder die je je maar kunt voorstellen. Maar achter dit rookgordijn van charme en voorbeeldigheid schuilt een ouder die niet handelt uit liefde voor zijn of haar kind, maar puur uit eigen belang. En dat is het vernietigen van de gehate ex-partner! Om dat te bereiken zal ‘het regime’ bij alles wat ook maar iets met die ex te maken heeft, drama, gedoe en strijd creëren.
De ex van Frans en haar (stief)ouders doen dat al jaren. De zeldzame keren dat wij naar een sportwedstrijd van de kinderen gingen, was het meteen raak. Als we ook maar in de buurt durfden te komen dan werden we beledigd, bedreigd en uitgescholden. De kinderen stonden er angstig bij te kijken. Bij hun vader durfden ze niet in de buurt te komen, laat staan hem aankijken of iets zeggen.
Als we hen vanaf de zijlijn enthousiast aanmoedigden, stond bij de volgende zitting in de stukken: ‘De man valt de kinderen tijdens deze wedstrijden in ernstige mate lastig. Hij roept over het veld waarom zij niet met hem willen praten en of dat door moeder komt. Het zijn gênante vertoningen en de kinderen schamen zich hiervoor.’ Zie je het al voor je?
Een verjaardagscadeautje afgeven was ook geen succes. Terwijl de kinderen achter haar in de gang stonden, werd het cadeau door de ex boos geweigerd en kregen we een scheldkanonnade als dank. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
De controle van ‘het regime’ stopt niet als kinderen groter worden. Dat heeft Frans aan den lijve ondervonden toen hij kort geleden voor het eerst na tien jaar zijn zoon (17) even sprak…
“De deur gaat open, ik sta na tien jaar oog in oog met mijn zoon”
Zijn kinderen wonen ongeveer een kwartiertje bij ons vandaan. We waren toevallig in de buurt toen Frans het idee kreeg om gewoon eens te gaan kijken of zijn kinderen thuis waren. Zo gezegd zo gedaan. We parkeerden tegenover hun huis aan de overkant van de straat, ik bleef in de auto. De straat is zo smal dat bewoners hun auto op de stoep voor het huis moeten zetten. Voortuintjes zijn er niet. De plek voor de deur van de ex was leeg, haar auto stond er niet. Frans stapt uit en belt aan.
Het ontluisterende verhaal van Frans:
Terwijl ik – toch wel nerveus – op de bel druk hoor ik dat mijn zoon in de gang staat te telefoneren. Hij doet open, met de telefoon nog in zijn hand, ziet mij en gooit verschrikt de deur weer dicht.
Maar voordat ik het besef zwaait de deur weer open en sta ik oog in oog met mijn zoon!
De jonge gast die voor me staat lijkt in niets meer op het hoog blonde ventje dat ik tien jaar geleden voor het laatst sprak. Zijn haar is donkerder en hij is net zo lang als ik.
Wonder boven wonder gaat hij het gesprek met me aan en ik krijg de indruk dat hij best op zijn gemak is. Hij geeft in ieder geval op geen enkele manier te kennen dat hij dit gesprek niet wil, laat staan dat hij me vraagt om weg te gaan. Open en eerlijk vertelt hij wat hij ervan vindt dat we geen contact hebben en wat daar volgens hem de reden voor is. Wat hij vertelt over ons gezin vroeger, over de scheiding en over mij, raken kant nog wal. Maar dat is zijn waarheid. Het klinkt ‘voorgeprogrammeerd’ en ik herken veel typische uitspraken die er overduidelijk door mijn ex zijn ingestampt. Toch is het goed om hier met hem zo over te praten.
Dan, compleet uit het niets, duikt oma op. Mijn ex-schoonmoeder die een paar deuren verderop woont. Met haar armen hoog over elkaar en een agressieve blik in haar ogen springt ze tussen ons in. Ze begint te schelden en te roepen dat ik moet vertrekken, dat mijn zoon mij niet wil spreken en dat hij geen behoefte heeft aan zijn vader. Mijn zoon vraagt haar op een rustige toon om weg te gaan en ons met rust te laten. Ze blijft staan – armen nog steeds over elkaar – en probeert zich met ons gesprek te bemoeien. Als ik haar vraag het verzoek van mijn zoon te respecteren en weg te gaan, vliegt ze me aan. Intussen schreeuwt ze van alles wat ik haar en haar dochter allemaal zou hebben misdaan. Heel kordaat maar beheerst weet mijn zoon nog net te voorkomen dat zijn oma mij aanvalt. Hij stuurt haar naar binnen en zegt weer dat ze zich rustig moet houden.
We proberen het gesprek weer op te pakken wat niet meevalt met al die pottenkijkers. Want intussen loopt de stiefvader van mijn ex, de man van oma, op een paar meter afstand provocerend heen en weer terwijl hij vijandig naar mij kijkt. Het ‘regime’ is bijna compleet…
“Hysterisch komt mijn ex op me afgestoven”
Ik heb het nog niet gedacht of ik hoor een auto met gierende banden de hoek om komen. Mijn ex! In hoge versnelling komt ze aangescheurd en weet niet hoe snel ze moet inparkeren. Het zou me niks verbazen als de koppeling dat niet heeft overleefd. Met een verhit hoofd en de paniek in haar ogen vliegt ze de auto uit en komt hysterisch schreeuwend op mij af. Wat ze precies riep kan ik me niet meer herinneren, maar veel goeds was het niet.
De scene is compleet want nu word ik belaagd door twee agressieve heethoofden. Weer moet mijn zoon tussen beide komen, duwt zijn moeder en oma resoluut naar binnen en vraagt of ze nu eindelijk hun mond willen houden. Ondanks dat hij de deur bijna dicht heeft, proberen ze ons gesprek toch nog op een uiterst onbeschofte manier te verstoren. Mijn zoon vindt dit duidelijk heel vervelend. We ronden het gesprek af, ik krijg nog een laatste stevige hand…
“Met eigen ogen zie ik hoe’ het regime’ mijn kinderen in hun greep houdt”
Ik ben ontzettend trots op mijn zoon en hoe rustig hij met deze idiote situatie omging. Aan de andere kant was het schokkend om van hemzelf te horen welke leugens hen zijn opgedrongen, over vroeger en over mij en om te zien wat ouderverstoting met een kind doet. Nu heb ik met eigen ogen gezien hoe ‘het regime’ te werk gaat en wat mijn kinderen al jaren moeten doorstaan. De zware psychische druk die op ze wordt uitgeoefend zodat het ‘regime’ de controle niet verliest als het gaat over contact met mij. Mijn kinderen zijn niet vrij om hun eigen keuzes te maken voor wat betreft hun vader, ook al denken ze zelf van wel.
Het was geweldig om mijn zoon na tien jaar even te spreken. Ik hoop dat het ijs wat is gebroken en dat hij – als hij daar aan toe is – in de toekomst gemakkelijker contact durft te zoeken. Mijn deur staat open!
Nu ik dit meemaak met mijn kinderen en weet wat ouderverstoting is, realiseer ik me dat mijn ex precies hetzelfde is aangedaan door haar moeder. Jarenlang had ze – na de scheiding van haar ouders – nauwelijks contact met haar vader. Ik kan me de kwaadsprekerij door haar moeder over hem nog goed herinneren. Dat gebeurde zodra haar vader maar ter sprake kwam, ook toen mijn ex weer beter contact met hem had en ze al zeker in de twintig was. Pas nu weet ik dat ouderverstoting ook bij haar thuis speelde en dat – als er niet wordt ingegrepen – het van generatie op generatie overgaat.
Note: Waar in dit blog hij of vader staat kan ook zij of moeder worden gelezen en andersom.
Gerelateerde berichten:
– 13 februari 2006 – tien jaar later…
Bronnen:
-Video Ryan Thomas – They ambushed my dad
-Verpasseerd ouderschap – Joep Zander e.a.
In de VPRO documentaire “in the wake of Stalin” zegt historicus Arseni Roginsky:
Kon ons bewustzijn maar accepteren dat niet alles zwart-wit is en dat de zaken vaak complexer zijn.
Konden we maar erkennen dat er schandalige dingen zijn gebeurd in ons verleden.
Durfden we ons maar te schamen.
Konden we maar een burgerlijke verantwoordelijkheid op ons nemen … geen schuld, maar wel verantwoordelijkheid … voor alles wat ons regime in het verleden heeft gedaan.
Dan … en alleen dan kan er uit dat Sovjet-verleden een nieuw land ontstaan.
#ouderverstoting: wilden we de waarheid maar vinden, ons schamen en zo de vele slachtoffers recht doen … pas dan zal er voor iedereen weer licht zijn
Monique, bedankt voor je bijdrage op het Congres Ouderverstoting van Erna Janssen op 2 juli jl. te Olst en met vriendelijke groeten weer, Ingeborg
Het is, zeker als de ene ouder uitermate geraffineerd te werk gaat, erg moeilijk te onderkennen wie degene is die liegt en manipuleert en doet alsof. Ik wou dat ik – integendeel van wat ik gedaan heb – de andere ouder betrekken bij zijn zoon, dat niet had gedaan. De man heeft naar zijn zoon een aantal jaren, in een zeer traumatische scheidingsperiode, zijn zoon uiterst gruwelijk bejegend. Via hem wilde hij mij raken. Onze zoon was jong volwassen. Hij was getuige van het bedreigen van mij door vader als ik over dingen zou spreken, mij zou toch niemand geloven, kon immers niks bewijzen en hij wel dat ik sprak en hem beschuldigde.
Letterlijk iedereen is voor zijn karretje gespannen: De politie, die hij kende als stagebegeleider, de GGZ waar hij naar toe moest, toen ik misbruik meldde, geen aangifte, want dan zou zoon moeten getuigen en dat wilde ik niet. Ik heb steeds gehoopt dat hij niet de beschadigende zak was, die ik stukje bij beetje had leren kennen. Mijn hoop was nergens op gebaseerd. Zoon ging aan psychoses lijden, o.a. dacht dat men hem verantwoordelijk achtte en dezelfde soort dingen te doen als zijn vader. Heb vader bij hem betrokken. Vader heeft zich ook in die periode weer de grootst mogelijke hufter getoond. Maar zoon hunkerde naar erkenning en herkenning door vader. Ik hoopte – en soms leek dat het geval – dat hij compassie voelde met zoon. Dat was er alleen voor de buitenwacht. Wel heeft hij zoon vergiftigd met leugens over mij… Ging lijken op zijn vader in scheidingsperiode – die ik had geïnitieerd – terwijl ik altijd degene was op wie hij terug kon vallen, die hem geholpen heeft school af te maken, die midden in de nacht naar hem toe fietste als hij in paniek belde en veel meer. Ik heb hem nooit weggehouden van zijn vader. Ik wou dat ik het wel had gedaan…… Dan had hij mogelijk nu nog geleefd en de laatste jaren minder veel ellende ervaren. Hij heeft een einde aan zijn leven gemaakt.
Het is inderdaad schrijnend om te zien hoe volwassenen hun kinderen inzetten in hun eigen ellende en strijd. Exen worden dan inderdaad “hexen”. Ik heb daar een boek over geschreven: Hexenjacht. De verhalen die ik terug krijg van lezers zijn nog erger dan in het boek staat en de herkenning is soms zelfs beangstigend. Het zou goed zijn dat in een vechtscheiding een neutrale persoon wordt ingeschakeld die in het belang van de kinderen aan de slag gaat.
Opmerking van de webmaster: Omdat dit verhaal de schandalige wantoestanden in het Jeugd- en familierecht in Nederland zo treffend weergeeft, is deze zeer uitgebreide reactie bij wijze van hoge uitzondering volledig geplaatst.
Het hele systeem om kinderen te beschermen tegen mishandeling en ouderverstoting is bizar.Het werkt er aan mee!
Ik ben getuige in een zaak waarbij de vader al 12 jaar hulpvrager is. Waarvan dikke dossiers. Vader heeft 11 jaar met zijn kinderen in zijn gezin gewoond, waarbij de moeder de mishandelaar was. (Alle kenmerken van een psychopatisch/narcistische ouder )
Vader verzoekt al om hulp v.a dat zijn 2 kinderen (tweeling jongen en meisje )enkele weken zijn, en vader signaleert dat moeder geen empathie met de kindjes heeft. Ze wil niet eens met de baby’s in haar armen zitten “daar krijgt ze het benauwd van “zegt ze zelf.
Vader zegt zijn eigen bedrijf op en blijft thuis om de kinderen te verzorgen. Moeder weigert elke vorm van hulp. Ook verandert ze met de kindjes (achter vaders rug) stiekem van huisarts, omdat ze ook haar bemoeienis niet wil. Moeder is niet verplicht welke hulp dan ook maar te aanvaarden en vader staat machteloos. Wanneer de kindjes 3 zijn, begint moeder ze ook heftig te slaan. Vader blijft om hulp verzoeken, en moeder weet elke keer de aangeboden hulpverlening weer buiten te sluiten. Of komt enkele keren de afspraak na en stopt dan. Vader wordt steeds machtelozer. Moeder isoleert het gezin door steeds weer hysterische aanvallen binnenshuis. Familie en vrienden mogen niet meer langs komen. Vader loopt op eieren en blijft om hulp verzoeken.
Ook leerkrachten op school die signaleren dat moeder vreemd doet, worden door moeder buiten spel gezet. De kinderen moeten dan gaan zeggen “we willen deze juf/meester niet meer. Staat allemaal in het dossier. Uiteindelijk is er al zoveel gealarmeerd, dat er een peloton van hulpverleners, kinderpsychologen en Gezinsvoogden (GV) van Jeugdzorg bij betrokken zijn geweest. Die steeds weer door moeder niet meer gewenst zijn. Er zijn bij de kindjes voldoende achterstanden gesignaleerd maar niemand kan moeder verplichten de hulp voor haar, maar vooral voor de kinderen te aanvaarden. OF mag een diagnose stellen.
Vader mag, als enige echte ervaringsdeskundige helemaal geen waarheid vertellen, want dan spreekt hij “slecht”over moeder en hij is geen “professional” om diagnoses te stellen, zo wordt hem gezegd. Aan waarheidsvinding met de meer dan genoeg bewijsbare feiten wordt totaal niet gedaan.
Waarheidsvinding is bij de Jeugd hulpverlening niet verplicht, en dit wordt ook door Jeugdzorg gezegd. Vader blijft thuis, tot zijn kinderen bijna 12 zijn. En weet dat zijn enige kans, om zijn kinderen ooit mee te mogen nemen en veilig te stellen is, dat hij een eigen huis moet hebben, anders heeft hij geen enkele kans. Dit wordt hem ook door GV gezegd.
Vader verzoekt om extra toezicht door GV en verlaat het huis en vraagt de echtscheiding aan. Vanaf die dag, mag vader van moeder zijn kinderen NIET meer zien, en wordt ook de GV niet meer door moeder toegelaten. De GV onderneemt NIKS! Na 10 pogingen gaat de GTV de kinderen dan maar een keer op school bezoeken.
Bij dit eerste bezoek, vertelt zijn dochter haar, “dat moeder haar al meerdere keren met een MES heeft bedreigd en gezegd haar tong eraf te snijden als ze durft te zeggen dat ze bij papa wil!”
Vader smeekt dan zijn kinderen in veiligheid te brengen. Maar krijgt te horen “zo werkt dat NIET, volgens het Jeugdzorg protocol moeten we deze verklaring toch eerst aan moeder vertellen! Als vader zegt dat dit toch levensgevaarlijk is voor zijn kinderen die al onder de totale macht van moeder leven, hoort hij “protocol is protocol “en zo geschiede …..
Vanaf die dag vertellen de kinderen aan elke hulpverlener, of leerkracht “Wij willen onze vader NOOIT meer zien”. Vader blijft machteloos, omdat niemand en dan ook niemand het gehele dossier ooit doorziet! En omdat de kinderen inmiddels 12 zijn, telt ook hun mening mee! Zo gaat de zaak naar de rechter, en van rechter naar rechter. Steeds weer verschillende rechters dus.
Rechter 1 vraagt advies aan de Raad van de kinderbescherming, deze adviseren “kinderen moeten hun vader zo SNEL mogelijk weer zien. (vader heeft zijn kinderen dan al 1 jaar niet gezien) Vader benadrukt in deze zitting ook de “mes bedreiging” en hoort van deze rechter “dit maar even te laten rusten, omdat hij nu toch snel weer zijn kinderen kan zien, en er anders weer een heel nieuw onderzoek moet komen, waardoor het weer langer gaat duren.”
Vader meldt nog “dat moeder zich toch ook niet aan deze afspraak gaat houden”. En ook dit werd waarheid… Moeder belt 5 minuten voor de afspraaktijd, van het eerste bezoek onder toezicht van de GV. “de kinderen willen niet” Wederom onderneemt niemand iets tegen deze daad van moeder.
Vader meldt ter plekke, dat hij deze dag voor de 1e keer na ruim 1 jaar zijn kinderen dan op afstand gaat proberen te zien, hetgeen hem door GV wordt afgeraden. Hij doet dit toch en belt gedurende deze missie elke 15 min met de GV om zo openlijk mogelijk te zijn. Hij weet waar hij zijn kinderen kan vinden, want deze doen hun huiswerk vaak in de onder hun huis gelegen grote supermarkt waar WIFI is, op de nog van vader gekregen tablet.
Dit omdat moeder na vaders vertrek ook het internet heeft opgezegd…
Als hij zijn zoon op afstand ziet, rent deze meteen naar de naast gelegen bibliotheek en belt de politie, met de melding, “mijn vader volgt mij en heeft mij net geslagen.” Vader vermoedde al zoiets (hij weet wat zijn kinderen van moeder moeten zeggen) en dat uit angst voor haar zeker doen en blijft op afstand op de politie wachten. Deze constateren dan ook niets wat op deze beschuldiging lijkt en zeggen vader dan nu maar rustig weg te gaan. Vader doet dit.
Al wordt hem deze ongehoorzaamheid wel door GV verweten. Dit is trouwens de eerste en enige keer, dat vader dit zo gedaan heeft!! Hij vindt het verschrikkelijk zijn kinderen dus in een situatie te brengen waarbij ze zo over hem moeten liegen.
Vader belt vervolgens met de Raad, en deze vertellen hem “wij doen alleen onderzoek en advies. Voor de afhandeling moet u of uw advocaat met Jeugdzorg of de rechter communiceren”. Er gaat weer een half jaar voorbij. Aan moeder word geen enkele dwang opgelegd.
Er komt weer een zitting, Jeugdzorg wil nog heel brutaal, wel weer een jaar verlenging OTS aanvragen (geld), maar deze rechter beslist in zijn uitspraak: dat Jeugdzorg moet stoppen, en stelt een Bijzonder Curator (BC) aan.
Die dan de belangen van de kinderen moet gaan behartigen. Hij verplicht ook moeder “zich onder behandeling van een psychiater te stellen” en zegt dat de kinderen naar een kinderpsycholoog moeten. Hij heeft het vermoeden “dat de kinderen niet hun eigen woorden, maar de woorden van de moeder spreken”.
De dan aangestelde BC zegt even tijd voor zijn onderzoek nodig te hebben en stelt “Dat vader de kinderen maar EVEN met rust moet laten, dus geen poging mag ondernemen ze te zien.” Hoe moeilijk ook, vader doet dit ook niet. Maar begrijpt niet dat hij gestraft wordt en ze met rust moet laten, terwijl moeder ze gijzelt en tot niets te verplichten is.
Want NIEMAND controleert of moeder werkelijk een psychiater bezoekt! ( hetgeen ze niet doet ) Onder toezicht van de BC gaan de kinderen wel naar een kinderpsycholoog, maar ook daar blijkt nu, (na nog 2x verlengingen) zijn ze slechts enkele keren geweest in de nu inmiddels 2 jaar durende procedure, omdat moeder steeds afbelt en zegt “ze zijn te druk met hun huiswerk “.
Vader heeft nu zijn kinderen dus 3 jaar niet meer mogen zien!!! In de laatste zitting Okt j.l., verzoekt de BC ontslag uit deze zaak!!! Met de woorden “vader is een betrokken vader en houdt zich aan alle regels, hoe zwaar ook aan hem opgelegd. Met moeder is het niet gelukt goed contact te krijgen zij reageert niet. Vader komt op elke afspraak. “Wel zegt hij dat de door hem ingestelde rust (vader mag kinderen even niet zien ) dat dit volgens hem toch een goede beslissing was, maar hij toch geen uitspraak durft te doen. Afsluitend met zijn eigen woorden “ik vind dat ik heb gefaald in deze zaak!” Dus…zegt de 3e rechter in deze zaak….”dan weet ik het ook niet meer.” Op de vraag van vader, of er iemand ooit onderzoekt of moeder wel verplicht naar de psychiater gaat, krijgt hij geen antwoord…NEE dus.
En geloof het of niet, het voorstel van de laatste rechter is dus…. “een nieuw onderzoek van de Raad van de Kinderbescherming “!? Dit terwijl er dus met het vorige advies “kinderen moeten hun vader zo snel mogelijk weer zien “nooit correct is afgehandeld..
Deze zaak is aangaande dit onderzoek, waarin moeder NU ook nog het een oudergezag heeft aangevraagd, uitgesteld naar Febr 2017.
Ik, samen met anderen uit vaders netwerk, die als goede vrienden (kennen hem 38 jaar) proberen hem bij te staan, in deze zware tijden.
Ervaren …dat de oproep aan iedereen om “kindermishandeling toch altijd te melden, zelfs als er alleen maar een vermoeden bestaat” niet eens meetellen.
Ik ben persoonlijk in contact geweest met GV en BC, en krijg te horen dat ik het wel kan vertellen, maar dat er niets mee mag worden gedaan, omdat ik geen direct betrokkenen ben???? Ook schriftelijke verklaringen van andere met het gezin bekende vrienden, worden nooit meegenomen in het oordeel in deze zaak.
Dat deze 2 kinderen door jarenlange mishandelingen door moeder, kinderen die dus ook plotseling papa niet meer mochten zien, nu alles zeggen en verklaren wat ze wordt opgedragen, wordt door geen enkele professional doorgrond of gezien.
Deze kinderen zijn beschadigd voor de rest van hun leven. Met behulp en medeschuld, van de jeugd hulp verlening. Vader wacht nu Febr 2017 af. Hij is kapot van verdriet. Hij had al na 1 jaar zijn eigen huis, en heeft ook nog een bewijs van de politie kunnen toevoegen, dat moeder in bijzijn van haar kinderen gepakt is voor winkeldiefstal. Rararara hoe kan het dat er 120.0000 mishandelde kinderen zijn in Nederland? Vraagt men zich dan af. NU IK WEET HET! Wat moet er nu nog gebeuren voor er rechtvaardigheid geschiedt?
Dat heb ik in mijn directe omgeving ook meegemaakt. Waarheid schijnt er niet toe te doen .
Er is we een heel bedrijf aan hulpverleners Die er dik aan verdienen vind ik.
Ik zou het een goed idee vinden dat deze lieden betaald worden .
Na het behalen van enig resultaat.
Zodat kinderen hun beide ouders kunnen blijven hebben
Geluk gehad dat er geen aangifte wegens stalking en huisvredebreuk en mishandeling is gedaan. Dat zou mijn zoon gebeuren als hij bij een van zijn kinderen zou aanbellen..
Ik vind dat je durf hebt.
Ja Janna, ik begrijp wat je bedoelt. Dat gebeurt inderdaad vaak. Wij weten maar al te goed hoe gemakkelijk de politie achter dit soort valse meldingen en aangiften aangaat! Maar één keer in de tien jaar één keer aanbellen….
Beste Janna
Als ik dit zeer informatieve blog lees (complimenten voor Monique!) hoeft Frans hier niet bang voor te zijn. Zijn ex lijkt over alles te liegen, zelfs over der eigen haarkleur…… Politie en openbaar ministerie zullen hun buik meer dan vol hebben van dit liegende en bedriegende sujet en haar ‘regime’. Als deze ‘dame’ op het bureau binnenkomt gaan vast alle alarmbellen rinkelen en lopen agenten gillend het bureau uit. Misschien springen ze zelfs in paniek het raam wel uit ;))
Frans heeft zeker durf, goed dat hij dit heeft gedaan want hoe zijn zoon reageerde is zeer hoopgevend. Het contact tussen Frans en zijn zoon komt vast en zeker goed.
Ik heb groot respect voor Frans en Monique.Hoe ze met deze gruwelijke situatie omgaan.
Een soortgelijk verhaal speelt zich ook in mijnfamilie af.
Van de politie hebben we tot nu toe volledige tegenwerking ondervonden.
Bewijzen van valse beschuldigingen worden gewoon van tafel geveegd.
Ook al zijn ze door een officiële instantie geschreven dat bewijs .
De waarheid doet er niet toe.
De karaktermoord op mijn zoon kon ongehinderd plaats vinden.
Dank je wel Janna voor je hartelijke woorden!
Niet alleen ex partner!
Bij ons is het exschoonfamilie..
Uiteindelijk bleek familie van het vriendje van mijn dochter boosdoeners van alles!
Ze hebben haar in hun macht…als pleegkind inmiddels zowel verstoten van mij als moeder…van haar vader maar ook van beide families!
Schoonmoeder werkzaam voor pleegzorg ..regelt alle zaken…
Opa en oma van vriendje zijn pleegouders geworden.
Hoop dat ze ooit herinnert hoe het was, en ze niet alleen maar langs mijn deur rijdt maar ook durft aan te bellen.
Ik mis haar al twee jaar!
Ik ken dat gevoel .
Kinderen denken op een bepaald moment echt dat de ene ouder niet deugd .worden volledig geïndoctrineerd. Zeker als ze een oma hebben die haar carrière bij de ggz had .
Heel vakkundig gaat zo.’n familie te werk .
De veroorzakers van dit soort kinderleed/mishandeling gaan nog steeds hun gang. Al dan niet gesteund door instanties.
Ik ben blij dat jullie je verhaal delen .
Ryan Thomas, die slachtoffer is van ouderverstoting door zijn moeder, beschrijft gedetailleerd de formule van haar destructieve gedrag. Personen die zich schuldig maken aan dit destructieve gedrag zijn namelijk zeer voorspelbaar en dit vernietigende proces verloopt altijd volgens hetzelfde principe.
Als je het eenmaal hebt gezien, kun je het niet meer niet zien. Dit “zien” / “weten” is voor elke omstander mogelijk maar dan moet die zich er wel in willen verdiepen. En dat is nou net het probleem want de meeste omstanders zijn zonder enige kennis van zaken – ook als ze op dit tekort worden gewezen – volstrekt overtuigd van hun eigen gelijk.
Gebrek aan informatie kan, in deze kwestie, nooit een reden voor onwetendheid zijn. In boeken en op internet is genoeg te vinden. Neem alleen al dit zeer volledige blog van Monique.
Het is belangrijk dat omstanders zich gaan realiseren dat de spelletjes van destructieve personen alleen mét hen gespeeld kunnen worden. Het scheelt een hoop leed wanneer de omstanders zich niet voor het karretje van de destructieve persoon laten spannen en dus niet medeplichtig worden.
Jan Storms zei op een van zijn lezingen “ik voel me niet langer een roepende in de woestijn”. Zijn lezingen worden druk bezocht en zo ook de workshops van Iris Koops. Het bewustzijn van het bestaan van gecamoufleerde destructieve personen en de manier waarop zij te werk gaan neemt gestaag toe. Veel en veel te langzaam zal dit doordringen tot het grote publiek … maar toch, het tij is kerende.
De zoon van Frans heeft zich nu al heel moedig betoond. Hopelijk zal hij op een dag zijn diepste gevoelens – dat er al die tijd al iets niet klopte – bevestigd durven zien waardoor de relatie met zijn liefhebbende vader voorzichtig hersteld zal kunnen worden. Monique, wij blijven uitgaan van een goede afloop!
Dank je wel (weer!) Ingeborg voor jouw waardevolle aanvulling! Helemaal waar wat je zegt: ‘Als je het eenmaal hebt gezien, kun je het niet meer, niet zien.’Dat is nu precies waarom het zo onbegrijpelijk is waarom professionele hulpverleners, zoals bijvoorbeeld de NIP jeugdpsycholoog, hun ogen blijven sluiten. Dit is hun vakgebied! Van Jan Storms ben ik een groot fan! Wij gaan ook uit van een goede afloop Ingeborg, het gedrag van de zoon van Frans geeft ons daar alle aanleiding toe!
Bedankt voor weer een toelage aan jullie blog. Ik lees het graag, soms helaas met tranen in de ogen vanwege de herkenbaarheid. Ook het “regime” naast mijn ex werkt op vernuftige wijze mee aan het demoniseren van mij als vader. Vooropgezette situatie worden gecreëerd om mij privé en zakelijk er onder te krijgen en zelfs het doen van valse aangiften daarbij worden niet geschuwd. Op allerlei mogelijke wijzen heeft men getracht (de voorbeelden in de door jullie bijgesloten video van Ryan zijn beangstigend en treurig synoniem aan mijn belevenissen) het beeld te scheppen naar alles en iedereen toe dat ik een heel erg slechte vader ben…een mishandelaar…een rotzak in hart en nieren.
Mijn leven is meermaals verwoest door mijn ex en het regime om haar heen. Niemand kan helpen, wil helpen of kan zich inleven wat het doet en gedaan heeft met mij als man en vader en wat het doet om lederogen aan te zien dat je kinderen misbruikt worden voor het doel “vader de vernieling in te helpen”. Het snijdt door je ziel, je hart verscheurd, alles in je wordt kapot en open gereten van verdriet door de onmacht je kinderen niet te kunnen helpen los te komen uit het regime en de indoctrinatie welke er op hen uitgeoefend wordt.
Het is een niet te bevatten vreemd gedrag van mensen die deel uitmaken van zo een “regime”. Ik als vader begrijp na veel vele jaren nog steeds niet wat er te vieren valt. Ik zie alleen grote verliezers welke erg beschadigd zijn, de kinderen. Zij worstelen met hun gedachten niet te kunnen begrijpen hoe en waarom ik zo een rotzak ben volgens het “regime”….ik ben immers altijd lief en aardig voor ze. Het is lastig hoop te koesteren dat het volledig goed komt met de kinderen. Vakkundig is hun leven gemanipuleerd en de blijdschap die zij konden hebben op vele momenten de grond in geboord. Als zij volwassen zijn en los komen van het regime zullen zij vermoedelijk nog jaren nodig hebben hun geheel eigen identiteit te vormen. Het is moeilijk om hun geworstel te zien.
Ik denk soms wel eens “laat ik het maar opgeven” en ze vertellen dat ze nooit meer bij papa kunnen zijn. Misschien geeft dat ze meer rust. Maar dan kijk je weer in hun ogen, sturen ze appjes met hartjes en andere lieve dingen zodat je dat niet kunt als vader. Je wilt er voor ze zijn, hoe klein die momenten soms ook zijn. Daar moet je dan maar op teren weer, en ook zij. Dan prijs ik mij weer gelukkig dat zij weten dat ik geen rotzak ben en ik hen lief heb voor in de eeuwigheid. En mochten zij bezwijken door het regime dan zal ik ze nog lief hebben want zij kunnen er niets aan doen. Naast mijn ellende zijn zij het meest slachtoffer als kind. Ik ben volwassen en kan nog vluchten, zij niet.
Nog een paar jaar te gaan, dan zijn zij volwassen. Volhouden maar.
Ger, ik wens je van ganser harte toe dat je al deze pijn kunt blijven dragen. Je kinderen houden zielsveel van je. Ze zijn alleen als de dood voor hun moeder. “Verlaat” ze alsjeblieft nooit en wacht, wacht en wacht … todat hun moment gekomen is. Héél veel sterkte Ger!
Er zijn ook vaders waarbij het regime het voor elkaar krijgt dat ze hun kinderen nooit meer zien.
Ze zien dat als een overwinning en vragen zich niet af hoe kinderen hier mee om moeten gaan .
Ger, zit in dezelfde situatie. Mijn kinderen werden gehoord op de rechtbank gelukkig voor mij hebben de rechter en sociaal assistente duidelijk kunnen aantonen dat er hier weldegelijk sprake is van ouderverstoting.
Dit is voor mij maar een kleine troost ben jaren geleden mijn vader verloren op jonge leeftijd en dit was erg.
Hetgeen ik nu meemaak is erger dan HEL , heb het geluk dat ik een paar heel goede vrienden en kennissen heb die mij steunen anders was ik misschien al niet meer geweest.
Hou vol we zijn blijkbaar niet alleen . papa
tom
Gedurende m’n relatie met de moeder van m’n kinderen gingen we regelmatig een weekendje op bezoek bij dat zogenaamde ‘ regime ‘.
En toeval of niet , het betreft hier eveneens een oom en tante , net zoals bij Ryan Thomas.
Die oom en tante hebben zelf 3 kinderen , waar niet al te lange tijd daarvoor ( voordat ik dus mee op bezoek ‘mocht’ komen ) een 4de was bijgekomen , die heel toevallig ook nog eens Ryan heet.
Ryan bleek het eerste kindje te zijn van mijn – inmiddels – ex.
Volgens haar was ze draagmoeder geweest voor oom en tante.
Het rapport dat de RvdK opgemaakt heeft nav mijn verzoek voor omgang met m’n kinderen stelde echter iets heel anders , het woord draagmoeder kwam in ieder geval niet voor in die rapportage.
M’n ex vertrok dus destijds met onze 2 kinderen , en werd in eerste instantie door dat regime ( oom en tante + aanhang ) opgevangen aldaar ( te Maastricht ) , echter na een jaar verhuisde mevr met de kids naar Amsterdam. ( dit uiteraard zonder enig overleg ongeacht het gezamenlijk gezag )
Ik zelf woon in Venlo , daar waar ook onze kinderen zijn geboren , 210km verwijdert van Amsterdam.
En Ryan ? Het eerste kindje van mevrouw ?
Woont tot op de dag van vandaag bij oom en tante te Maastricht.
En hoe bijzonder is het als de complete familie van de verstoten ouder (mijn man) de kant kiest van zijn ex! Zij zit met de kinderen prinsheerlijk in mijn mans familie en trekt het regime steeds verder aan.
Mijn man heeft de kinderen niet meer maar is ook verstoten door zijn eigen familie. Te triest voor woorden.
Vreselijk
Weet men gelijk wat voor mensen het zijn.
Wil men daar dan bijhoren?
Zelf een dochter die volledig is gehersenspoeld .
Een familie die naar de ex trekt, met al de verhalen.
Feiten wordt niet naar gevraagd.
Nederland zou zich echt moeten schamen, wat erg!
Dit is oh zooo herkenbaar…..
Wat kan ik verder nog zeggen? Dat het me niet lukt om contact met men kids te hebben….( nu al 10 jaar ook ja). Ondertussen zijn ze 23, 21 en 19…., en blijft dit maar verder duren….
Machteloos ben je, machteloos sta je….
Maar toch, blijf ik hopen….
Niet alleen familie kan een factor zijn, hele gemeenschappen inclusief jeugdzorgwerkers en scholen kunnen aan het demoniseren van één ouder mee werken.
groet, Willem van Drunen