Robert Neubecker
Al twaalf jaar ziet Frans zijn kinderen niet. Na de scheiding woonden ze bij hem, maar zijn ex pikte dat niet. Zij wilde de kinderen! De ex deed valse aangiften en kreeg het voor elkaar dat Frans van de ene op de andere dag uit het leven van zijn kinderen verdween. Vanaf toen woonden ze bij haar en Frans kreeg ze niet meer te zien.
Hemel en aarde heeft hij bewogen om weer een rol te spelen in hun leven. Ik kan niets bedenken wat hij niet heeft gedaan. Maar de rechters en de instanties sloten hun ogen voor het ziekmakende ouderschap (ouderverstoting) van de ex. Zij verstoorde de band tussen Frans en zijn kinderen zo ernstig dat die hun vader gingen zien als het grootste kwaad in hun leven; ze wilden hem niet meer zien. Nu zijn de kinderen volwassen en Frans kan niets meer voor ze doen. Hij laat het los…
People will never truly understand something until it happens to them Lessons Learned In Life
De ex wilde geen afspraken maken over de kinderen, ze hadden hun vader niet nodig vond ze. Ook weigerde ze hem te informeren over hoe het met ze ging. Frans nam contact op met de basisschool. De juf die beide kinderen goed kende, was blij om Frans te spreken. Ze maakte zich grote zorgen over hun ontwikkeling. Volgens de juf kon de ex de opvoeding nauwelijks aan en kregen de kinderen van haar niet de begeleiding die ze nodig hadden. Zelf hadden ze de juf verteld dat mama snel boos werd en dat ze wel eens gesprekken hoorden tussen mama en oma die hen bang en angstig maakten. Meestal waren het slechte verhalen over papa…
Toestemming om eigen kinderen te mogen zien
Dit waren de eerste zichtbare tekenen van ouderverstoting. Frans kon niet anders dan naar de rechter voor een omgangsregeling. Het was de enige mogelijkheid om af te dwingen dat hij zijn kinderen weer kon zien, maar vooral om ze te kunnen helpen. Overigens vond hij het te bizar voor woorden dat hij als vader bij wie de kinderen na de scheiding woonden, alleen met een omgangsregeling via de rechter zijn eigen kinderen kon zien.
De rechters hadden geen haast, ondanks alle signalen dat het niet goed ging met de kinderen. Ze namen de tijd, bijna vijf jaar om precies te zijn. Van ouderverstoting, de psychische problemen bij de ex en de valse aangiftes die ze deed om Frans als vader buiten spel te zetten, wilden ze niets weten. Stoïcijns gelasten ze allerlei trajecten waarvan iedereen die een beetje bekend is met ouderverstoting bij voorbaat al weet dat ze niet werken, contraproductief zijn zelfs.
Negatief vaderbeeld
En inderdaad, het leverde niets op. Behalve dat de ex volop de tijd kreeg de kinderen nog meer van Frans te vervreemden, maar ook hun hele omgeving te beïnvloeden met haar lastercampagne. Op school, bij de sportclubs, bij hulpverleners, overal stond Frans op voorhand met 10-0 achter, want daar had de ex dan al de meest vreselijke leugens en verzinsels over hem verteld. De kinderen zijn dan al zo gebrainwasht dat positieve herinneringen aan hun vader zijn verdrongen door het negatieve beeld dat ze door hun moeder – en oma – krijgen ingeprent. Ze raken ervan overtuigd dat dit de werkelijkheid is en naar mate de tijd vordert wordt dat ‘geloof’ alleen maar sterker en sterker…
Dat de kinderen aan ouderverstoting lijden willen de rechters niet zien. Terwijl de Raad voor de Kinderbescherming wel haarscherp zag dat de ontwikkeling van de kinderen in gevaar was door het kwalijke gedrag van hun moeder. Volgens de Raad was er sprake van een symbiotische relatie tussen haar en de kinderen en zijn er meer zorgelijke signalen waardoor hun ontwikkeling wordt bedreigd. Op sociaal-emotioneel gebied zijn er grote zorgen en ook de prestaties op school blijven achter. Precies wat Frans al jaren roept. De Raad is van mening dat voor een gezonde identiteitsontwikkeling van de kinderen het contact met hun vader hersteld moet worden en adviseert een ondertoezichtstelling. Dit met de bedoeling dat alle betrokkenen de nodige hulp zouden krijgen bij het herstellen van het contact.
Helder lijkt me. Maar niet voor de kinderrechters. Die laten zich voor de zoveelste keer een rad voor ogen draaien door nieuwe leugens, onzinnige tegenwerpingen, mooie praatjes en loze beloften van de ex. Het advies van de Raad gaat van tafel…
Rechter beloont tegenwerkende ouder
Dan volgt nog een traject begeleide omgang bij Juzt dat op voorhand al gedoemd was te mislukken omdat ook daar niet werd onderkend dat er sprake was van ouderverstoting. Ondanks al het bewijs dat er inmiddels lag. De betrokken jeugdpsycholoog is daar uiteindelijk tuchtrechtelijk voor berispt. Maar dat is achteraf, zij had toen moeten handelen en de kinderen moeten beschermen tegen het ziekmakende ouderschap van hun moeder.
Dit is typerend voor hoe het gaat in (omgangs)zaken waar ouderverstoting speelt. De problematiek wordt niet herkend waardoor niet adequaat wordt ingegrepen. Iedereen staat erbij en kijkt ernaar. In de meeste gevallen ontzegt de rechter de ‘verstoten’ ouder zelfs volledig de omgang met zijn* kind(eren) en wordt de tegenwerkende ouder beloond voor haar verbanningspraktijken. De zogenaamde rust die rechters daarmee denken te bewerkstelligen is slechts schijn want het probleem is niet opgelost. De kinderen zijn nog steeds afgesneden van hun vader, met alle negatieve gevoelens en schade in hun ontwikkeling van dien.
In de zaak van Frans net zo. Ondanks dat de rechtbank in de beschikking allerlei argumenten aanvoert waarom er wel omgang zou moeten zijn, kiest zij toch voor de weg van de minste weerstand en wijst het omgangsverzoek af. Het enige argument dat ze daarvoor hebben is dat de kinderen, jongeren inmiddels van 15 en 17, zelf zeggen dat ze geen contact willen. Gezien de problematiek die er speelt, is het maar de vraag van wie deze ‘wens’ afkomstig is.
Wat rechters niet (willen) zien
Dat vragen de rechters zich duidelijk niet af. Frans stelde alles in het werk om de kinderrechters en instanties te laten zien dat zijn kinderen het slachtoffer zijn van ouderverstoting en dat het afwijzen van hun vader een overlevingsstrategie is, maar zij sloten consequent hun ogen. Nu ik dit schrijf herinner ik mij een interview met de Amerikaanse professor Max Bazerman over zijn boek ‘Zien wat anderen niet zien’. Volgens Bazerman moeten leiders betere waarnemers worden, want “vaak zien we iets over het hoofd, of we zien het wel, maar doen niets. Met soms grote rampen tot gevolg.”
Rechters zijn ook leiders en ouderverstoting een maatschappelijke ramp. Van rechters mag worden verwacht dat ze verder kijken dan wat zij in eerste instantie denken te zien. Dat ze doorvragen en eisen dat er deskundig onderzoek wordt gedaan. Dat geldt in het bijzonder in zaken waar (mogelijk) ouderverstoting speelt. Als deze problematiek niet wordt gezien en onderkend nemen rechters onherroepelijk verkeerde beslissingen. Ze denken te handelen ‘in het belang van het kind’, terwijl het tegendeel waar is. Ook de zes Bredase kinderrechters: mrs. Bogaert, Calkoen-Nauta, Scheij, Schoonen, Slot en Tempel, die betrokken waren bij de zaak van Frans waren er kennelijk van overtuigd dat ze zijn kinderen een dienst bewezen door ze niet ‘te dwingen omgang te hebben met hun vader’. Dat zou niet in hun belang zijn.
Het lijkt erop dat rechters geen idee hebben wat ze met de problematiek aan moeten en wat hun rol – juist als rechter – zou kunnen zijn. Dat blijkt wel uit een interview van Omroep Zeeland met kinderrechter mr. Ina Slot, een van de ‘Zes (mrs.) van Breda’ en medeverantwoordelijk voor de eindbeschikking in de zaak van Frans. Ze zegt: “Kinderen gaan zich beroerd voelen door de strijd van hun ouders die over hun hoofd wordt uitgevochten. Wij willen daarop inspringen en proberen het welzijn van het kind te verbeteren.” En verderop:“Ik ben geen hulpverlener. Ik ben rechter en moet uiteindelijk een knoop doorhakken in de procedure die loopt tussen ouders. Ik heb oog voor de problematiek van kinderen, maar heb niet de illusie dat ik daar echt wat aan kan doen.”
Afwijzen van omgang lost het probleem niet op
Rechters kunnen heel veel doen. Om te beginnen moeten ze uiterst kritisch zijn in zaken waarin de ene ouder geen contact heeft met de kinderen en de andere ouder steevast zegt ‘er al jaren alles aan te doen’ en het kind ‘doorlopend stimuleert’, maar dat dat het kind zelf ‘echt niet wil’. Het toe- of afwijzen van een omgangsregeling lost dat probleem niet op, maar houdt het juist in stand. In deze situaties moet de dynamiek van het ongezonde en ziekmakende ouderschap worden doorbroken. Daarbij hebben niet alleen de kinderen, maar ook beide ouders gespecialiseerde hulp nodig. Rechters hebben een grote rol in de voortgang van zo’n zaak en moeten op zoek naar een oplossing. Juist zij kunnen, nee moeten, die hulp verplicht opleggen, de voortgang monitoren en afspraken handhaven.
Als er niet wordt ingegrepen in zaken waar ouderverstoting speelt, dan zijn de gevolgen nauwelijks te overzien. Dat blijkt wel uit de situatie van Frans en zijn kinderen. Sinds de dag – gisteren op de kop af twaalf jaar geleden – dat hij uit hun leven werd gerukt heeft hij zijn kinderen niet meer gezien. Iedereen die dit blog een beetje volgt, weet wat Frans allemaal heeft gedaan en heeft geprobeerd het tij te keren door op te komen voor de belangen van zijn kinderen.
Maar wat moet je nog als kinderrechters en de grote officiële jeugdhulpaanbieders, zoals Juzt, het normaal vinden dat er zoveel macht bij één ouder ligt dat die jou als vader gewoon kan buitensluiten van je eigen kinderen? Wat moet je nog als het geaccepteerd is dat kinderen in Nederland na een scheiding massaal het contact verliezen met één ouder, in de meeste gevallen toch nog altijd de vader?
De kinderen van Frans zijn ruim volwassen. Ze leiden hun eigen leven en willen hun vader niet zien. Ook ons leven gaat verder. Frans kan en wil niets meer voor ze doen. Voor hem hoeft het ook niet meer. Hij probeert het los te laten en heeft zijn vaderschap symbolisch opgeheven. Geen medelijdende blikken meer of ongemakkelijke situaties. Als iemand nu vraagt of hij kinderen heeft, dan is het antwoord nee…
*) Waar ik zijn, hem of vader schrijf, kan ook haar of moeder worden gelezen en vise versa.
Gerelateerde berichten:
–Ouderverstoting uit de taboesfeer
–Familie(on)recht
Bronnen:
–Interview Omroep Zeeland met kinderrechter mr. Ina Slot
–Blog Recht toe Recht aan – mr. Wigman, advocaat
Hallo lezer,
Ja het klopt allemaal. Vader wordt aan de schandpaal gehangen zonder dat hier waarheid op rust. Ik heb ook misbruik beschuldiging mogen meemaken. Politie die geheel niet aan waarheidsvinding doet. Zelfs een rapport van Dr. Horselenberg, hierin vermeldt hij dat ze niet de waarheid spreken. Ik heb vrijspraak en ook schadevergoeding gekregen. Het duurde wel 3 jaar.
Jeugdzorg doet niet aan waarheidsvinding. Ik heb genoeg laten zien aan politie en instanties die hiervoor moeten zorgen.
Mijn dochter is heftig bewerkt. Heb mail van haar uit 2008, zij huilend. Nu 2018, pap ik wens de dood…
Helaas is mijn dochter nog niet zelfstandig.
Maar ik beloof.Ik zal gevolg geven aan mijn gevoel, in volle hevigheid!! Als mijn dochter haar zelfstandigheid heeft bereikt. Dit doel komt iedere dag een stukje naderbij… mijn hart trilt van ongeduld.
Wat op deze site staat geschreven klopt helemaal!
Ja ook ik zit hier inmiddels bijna middenin. Alsjeblieft help me het tij nog tijdig te kunnen keren. Mijn zoon, bijna 5, is me afgenomen na vierenhalf jaar excellent hoofdopvoederschap: superpapa. Echt.
Door mijn eigen ouders en ex die jaloers waren op onze – wens ik nog – onverbrekelijke hechtingsband vanaf de dag dat we ‘m maakten samen. Inmiddels maandenlang niet gezien ondanks rechterlijk bepaalde omgangsregeling. Ik sta op het punt de burgemeester zelf te verzoeken jeugdzorg te overrulen zodat ik hem met zijn verjaardag en kerst nog eens een paar minuten te knuffelen krijg. All you need is… desnoods.
Papa is zijn held. Mama haat me erom en saboteert al wat ze kan, meegeholpen door jeugdzorg en een stapeltje valse aangiftes die ze gebruikt om de structurele kindermishandeling incl geweld te verstoppen voor jeugdzorg. Die slikken het graag, ‘veiligheid’ en ‘waarheidsvinding’ staan op gespannen voet met elkaar als opa en oma hun huwelijk in pensioen proberen te redden met mijn kleintje. Oma haat opa, altijd al, de arme rijke gestoorde man leert nu van mijn zoontje pas wat liefde en onvoorwaardelijk is, en hij kan niet meer zonder de gewetenloze verslaafde aan macht en angst.
Niemand is gevaarlijker voor ze dan van wie hij altijd het meest gehouden heeft, de leukste liefste onvoorwaardelijkste in zijn hele land, o spiegeltje aan de wand.. Ik heb alles opgegeven, ook wat ik niet missen kon, toen niemand er voor hem wilde zijn, tot hij drie was dacht iedereen werkelijk iedereen, ook jz, zelfs de 8 logo specialisten, dat hij verstandelijk en autistisch was: hij kon niet meer leren praten, toen zijn moeder hem ineens, de dag na een superknusse familievakantie, in de steek liet, nadat ze na 15 maanden borstvoeding depressief werd van de oxytocine dip na het stoppen ermee. Ze haatte hem, ze haatte mij, wilde alleen voor zichzelf ooit nog leven weer, drijfzand van haar verscheurde jeugd met twee gestoorde ouders al vanaf tenminste vier generaties terug – ik heb ze alle nog gesproken en zij vertelden wel eerlijk en spontaan welk oeroud monster zich verbergt in het giftige moeras waarin deze families elkaar verstikken in hun eigen stinkende dampen. Afijn. Hij leerde in 1 maand normaal te praten toen hij drie was en mama en papa en zoon weer dingen samen deden, uitstapjes, knuffelen. Wondertje.
Nu is hij de lieveling en willen ze hem niet kwijt en zijn grootste liefde zijn dus papa is gedumpt bij het afval, 3x gezworen voorgelogen door zijn eigen peperdure 7e duivelsadvocaat. Strafblad van een bedreiging van moeder waar ze niet eens bij was maar wel aangifte van kon doen. Dat is gestoord, politie, advocaten, jeugdzorg, hex!
Op last van de rechter mijn eigen zoontje moeten voorliegen jaja. Rechtspraak gaat niet over rechtvaardigheid maar over eigenbelangen van mismaakte bedriegers die bang zijn om in (weer) die spiegel te kijken.
Rust? Niet in mij. Niet in mijn kind. Mijn ex bescherm ik tegen zichzelf. Nog. .. zodat hij een moeder heeft maar geen papa? Waarom? Ik wens hem beide, van harte, mooie knul. Je zet de wereld al jaren op z’n kop. Goed zo. Ik ben trots op je.
Beste mensen,
Vluchtig worden de reacties gelezen veelal en dat begrijp ik. Ik heb ook hele lange stukken geplaatst, alleen maar om de pijn weg te schijven.
De pijn wordt niet minder, zelfs alleen maar groter als je je beseft dat je een soort van blij bent. Ach, een aantal lezers zullen dit herkennen.
Behalve ik, Jan Gernler, ken ik nog twee ouders met vergelijkbare verhalen. We weten het van elkaar, dus zoeken wel elkaar op (vooral niet te veel) maar hebben het er NOOIT over, nadat we onze grootste angst hadden gedeeld:
We gaan verder, werken, nieuwe relatie, eventueel kinderen, maar kunnen nooit vrede krijgen. Hoe langer het duurt hoe ellendiger de kinderen het hebben en hoe GROTER DE SCHADE. Ons leven was klaar toen dit ons overkwam, maar we blijven vechten, want een ding staat vast, hoe langer het duurt hoe beschadigder de kinderen zijn. Dit feit maakt het tot ondraaglijk lijden.
De ene persoon is recent geëmigreerd. Zijn kinderen zijn volwassen. Nadat er contact was, kon hij niet meer verder, maar wilde er toch zijn voor de inmiddels volwassen kinderen, maar niet in de omgeving. Het is te afschuwelijk, veel erger dan ik hier lees wat hij heeft doorgemaakt!
Juridisch heb ik het opgegeven, maar wachten, dat wil ik niet. Wat te doen. Heb zelfs correspondentie tussen jeugdzorg, ex en mijzelf online gezet. Niets helpt. Iemand suggesties, anders denk ik dat ik gewoon overal ga verschijnen waar MIJN kinderen (niet haar kinderen, want je eigen bloed doe je geen pijn. Ze is psycholoog nb) sporten etc.
Laat ze me maar oppakken, maar ik wil niet meer wachten met contact. Ouderverstoting is een onsteking waardoor de wonden bij de kinderen met tijd alleen maar ernstiger worden, dus zelfs geen litteken.
Iemand suggesties……
Jan Gernler
Beste mensen,
Vluchtig worden de reacties gelezen veelal en dat begrijp ik. Ik heb ook hele lange stukken geplaatst, alleen maar om de pijn weg te schijven.
De pijn wordt niet minder, zelfs alleen maar groter als je je beseft dat je een soort van blij bent. Ach, een aantal lezers zullen dit herkennen.
Behalve ik, Jan Gernler, ken ik nog twee ouders met vergelijkbare verhalen. We weten het van elkaar, dus zoeken wel elkaar op (vooral niet te veel) maar hebben het er NOOIT over, nadat we onze grootste angst hadden gedeeld:
We gaan verder, werken, nieuwe relatie, eventueel kinderen, maar kunnen nooit vrede krijgen. Hoe langer het duurt hoe ellendiger de kinderen het hebben en hoe GROTER DE SCHADE. Ons leven was klaar toen dit ons overkwam, maar we blijven vechten, want een ding staat vast, hoe langer het duurt hoe beschadigder de kinderen zijn. Dit feit maakt het tot ondraaglijk lijden.
De ene persoon is recent geëmigreerd. Zijn kinderen zijn volwassen. Nadat er contact was, kon hij niet meer verder, maar wilde er toch zijn voor de inmiddels volwassen kinderen, maar niet in de omgeving. Het is te afschuwelijk, veel erger dan ik hier lees wat hij heeft doorgemaakt! Niet zijn verhaal perse, want die lees ik constant, maar om het van dichtbij mee te maken. OVERKOMT MIJ OOK ALS IK WACHT…..
Juridisch heb ik het opgegeven, maar wachten, dat wil ik niet. Wat te doen. Heb zelfs correspondentie tussen jeugdzorg, ex en mijzelf online gezet. Niets helpt. Iemand suggesties, anders denk ik dat ik gewoon overal ga verschijnen waar MIJN kinderen (niet haar kinderen, want je eigen bloed doe je geen pijn. Ze is psycholoog nb) sporten etc.
Laat ze me maar oppakken, maar ik wil niet meer wachten met contact. Ouderverstoting is een ontsteking waardoor de wonden bij de kinderen met tijd alleen maar ernstiger worden, dus zelfs geen litteken.
Iemand suggesties……
Jan Gernler
Wauw, dat ik dit nu tegenkom na alles….
Voordat ik verder ga ben ik vooral boos op Save midden Nederland, regiomanager Esther van Haarlem, toeziende voogden Fardow Brouwer, Ineke Hillen en Rik van Schaik schaam jullie zelf in het belang van het kind!
Ik heb hetzelfde probleem, sinds 31 mei de avond dat mijn ex de politie belde en mij als bedreiging neerzette omdat ik een biertje had gedronken deed wonderen. Ik zal mijn situatie zo kort mogelijk beschrijven, ik heb veel gelezen over ouderverstoting sinds mij dit is overkomen.
Ik ben 7 jaar getrouwd geweest en uiteindelijk 10 jaar een relatie met mijn ex gehad tot vorig jaar.
Zij wou een nieuw vriendje en ik had dat in de gaten en had haar gezegd dat ik zo snel mogelijk ergens anders ging wonen en op de kamer van mijn zoontje ging slapen, daar ging ze akkoord mee in eerste instantie.
Toch probeerde ze nog mijn leven te controleren en 2 dagen later belde ze de politie omdat ik dat zou gaan doen om te vragen aan haar om me niet aan mijn slaapkamerdeur lastig te vallen. Ik had haar niet aangeraakt ik heb haar nooit uitgescholden in onze hele relatie, niks! Ik had een biertje op er is nooit iets gebeurd maar als vrouw zijnde heel makkelijk om dat te zeggen, politie kwam en ging er was niks gebeurd.
Dezelfde week ben ik op een zaterdag weggegaan de volgende dag kom ik ze met z’n vieren tegen in de Jumbo, shiny happy family….. not! 2 maanden erna gaat het uit tussen haar en haar nieuwe vriendje.
In de tussentijd zie ik mijn dochter en zoon van 9 en 7, 2 maanden niet meer en daar kies ik zelf voor aangezien zij en haar vriendje mij zo negatief neerzetten en ik volgens Save moet blijven lachen ondanks alles…. right!
Na al de pesterijen wil ik mijn kids niet meer zien en dan komt het in de week van mijn zoontjes verjaardag belt ze me op mijn werk op dat ze geen sociaal leven meer heeft door de kinderen en ik moet haar helpen.
Wij hadden een ouderschapsplan volgens de rechter maar toen werkte ik altijd op zaterdag en nu niet meer dus wilde ik mijn kinderen het hele weekend. Van mijn ex mocht ik ze alleen op zondag hebben volgens het ouderschapsplan en ik wou ze het hele weekend… Ze wou dus nu een ouderschapsplan met mij maken omdat ze het niet meer trok! en ik wou dat wel, het was een telefoongesprek va 3 kwartier op mijn werk! dit deed ze wel vaker.
Die middag hebben we in een speeltuin afgesproken om het verder te bespreken want ik moest werken.. zij was bang dat Save de kinderen zou afpakken, ik zei haar als we nu een ouderschapsplan maken en ondertekenen kunnen ze er niet omheen. Ze was akkoord gegaan dat ik de kinderen het hele weekend mocht zien anders was ik niet eens gegaan.
Ik ben puur met de intentie gegaan om een ouderschapsplan te maken maar ja zij had wat anders in gedachte…
Ik heb die week mijn zoontjes verjaardag mee kunnen maken en heb met haar 4 nachten geslapen die week. Maar vrijdag realiseerde ik mezelf dat het geen kans had. Ik heb haar een bericht gestuurd om te zeggen dat ik het niet verstandig vond dat we een relatie voort zouden zetten nu.
Na die week in september werd ze vijandig! Ik woon nu een jaar bij mijn zus, sta 7 jaar ingeschreven en heb recht op geen woning in het dorp waar ik mijn hele leven woon. Ik kan zo een woning huren 100 km verderop maar ja mijn kinderen… In september was ik dat al van plan maar omdat ik mijn kinderen weer zag was dat geen optie toen.
Zij heeft mij al die tijd werkelijk het bloed onder mijn nagels vandaan gehaald en ik wou alleen mijn kinderen zien.
Toen werd het december. Zij belde mij op mijn werk om ruzie te maken en al snel wist het hele bedrijf het…
Ik heb mijn ontslag genomen en was in Utrecht gaan werken voor een uitzendbureau maar die kwamen niet na met betalen. Wat zou betekenen dat mijn ex haar alimentatie een paar dagen later te krijgen en daar ging ze akkoord mee. Een dag later kreeg ik een bericht dat ze er toch niet akkoord mee ging. En ze dreigde met het LBIO.
Dat was vrijdag 15 december en ik had de ochtendploeg gedraaid. Ik rij langs de school en mijn dochter stapt net uit de school en ziet mij en roept mij waarop ik stop haar een kus en knuffel geef. En opeens zie ik mijn zoontje komen aanlopen huilend en daar had ik niet op gerekend want als hij hier was dan was mijn ex ook daar….
Hij had een ijsbal in zijn gezicht gekregen van een jochie waar die ruzie mee had en vroeg om hulp. We zijn toen om het gebouw heen gelopen maar hij was weg.
We waren buiten het schoolplein en daar verscheen de directeur achter 2 hekken en vroeg mijn zoon binnen te komen want zijn moeder was klaar. Hij negeerde mij compleet, ik vader met ouderlijk gezag! Mijn zoon negeerde hem en bleef met mij praten waarop de directeur mijn zoon het weer vroeg waarop ik tegen hem zei dat die geduld moest hebben ik ben zijn vader!
Ik gaf mijn zoon een kus en een knuffel en reed weg. Die avond werd ik gebeld met een anoniem nummer het was de politie Zeist en zij vertelde (ik nam hem niet op het was voicemail) dat er zich een incident op het schoolplein had afgespeeld… Het bleek dat mijn ex samen met de school op het advies van Save medewerker toeziend voogd Fardow Brouwer de politie hadden gebeld. Ik heb mijn ex nooit daar gezien, ik heb haar nooit iets gedaan zou haar ook nooit iets doen maar goed, ik was een bedreiging!
In de ogen van de jeugdzorg en politie! Ik had mijn ex gewaarschuwd maanden daarvoor….
Mijn ex heeft haar nagelstudio dankzij mij en ik gun het haar maar je moet me niet pesten met mijn kinderen en liegen over mij. Zondag avond 17 december had ze Save crisisdienst gebeld en gezegd zich zorgen om mij te maken en daarom de kinderen niet mee te geven of ik ooit mijn kinderen iets zou aan doen!
Er lopen momenteel 3 rechtszaken tegen mijn ex waaronder 1 strafrecht en ik ben heel blij het is tegen mij maar het mooie aan strafrecht is dat de waarheid op tafel moet!
Ik heb nooit gelogen maar mijn ex wel en nu ga ik mijn voordeel doen, ik heb screenshots en telefoongesprekken. En nu zijn we in begin februari en ik heb mijn dochter al 2 maanden niet gezien de buren van mijn ex bedreigen mij voor de Jumbo en daar heb ik ook aangifte tegen gedaan. Ik had facebook messenger screenshots en het stond op de Jumbo camera. Ik maak nu totaal wat anders mee maar het is ouderverstoting en dat moet je voelen om te begrijpen!
Ik ben heel boos op de “hulpverlening/jeugzorg” want die is er niet in belang van het kind shame on you!
Mijn kinderen zoals ik ze ken zijn er niet meer, mijn zoon is bang en mijn dochter een spion voor mijn ex…. triest. Maar er komen ook nog rechtszaken via het SKJ tegen Save, kan me niet schelen wat het kost!
De boodschap is en ik ga ervan uit mijn kinderen jaren niet te zien met mijn standpunt….
Als je denkt dat Save je niet eerlijk behandeld ga dan vooral niet in gesprek, je krijgt er spijt van!
Never give up!!
Beste,
Ik heb met de heer J.H., mevr van H. en de dames I.H. en M.V. te maken.
Weet van het feit niet aan waarheidsvinding te doen. Hoe bent u verder gegaan?
Tja,trieste verhalen allemaal en er zullen er helaas nog velen volgen denk ik zo.
Niet alleen de vader (of moeder) is zijn( of haar) kinderen kwijt ook de opas’s en oma’s zijn zomaar ineens hun kleinkinderen kwijt.
In ons geval drie kleinkinderen die we al zo,n vijf jaar niet meer spreken.
Ze zijn bij ons spelend weggegaan en daarna nooit meer geweest.
Wat een macht heeft (in ons geval) toch de moeder en wat een machteloze strijd van de vader om z’n bloedeigen kinderen te zien en te spreken.
Soms ga je nog wel eens naar een sportveld om toch een glimp op te vangen maar dan geen enkel teken van herkenning helaas.Te triest van woorden.
Een opa, 74 jr
Het doet mij pijn en verdriet. Ik heb met pleegmoeder te maken. Zij heeft het krediet bij haar eigen kinderen verspeeld door de laatste jaren vreemd te gaan. Ze woont weer met haar man. Gebruikt mijn dochter als haar lievertje, troost kindje. Mijn dochter wordt in de watten gelegd met alle mogelijke merkkleding en schoeisel. Mijn dochter is meermalen misbruikt door loverboys op haar 13/14e jaar. Hier is geen oog voor vanuit de pleegmoeder en jeugdzorg instanties. Ik laat haar los ook al is ze 16 jaar. Kan niets meer doen. Wordt aan alle kanten geblokt.
Heel vervelend. Ik heb zelf mijn vader tien jaar niet willen zien. Wat geholpen heeft is dat mijn vader mij toch af en toe een kaart stuurde of me opzocht en gewoon vroeg: “hoe gaat het?” of “ik hou van je, ik ben je vader”, al schold ik hem dan uit en verscheurde ik dan de kaart. Uiteindelijk ging zijn volhouden in liefde toch doorwerken. De verlammende angst waarin ik verkeerde, waardoor ik niet met mijn beide ouders tegelijk kon omgaan verdween, toen ik God in mijn leven ging toelaten. Ik bid voor een ieder, dat jij of u, dat ook mag gaan ervaren. Nu kan ik van allebei mijn ouders houden en hun fouten vergeven (en ook vergeving voor mijn eigen fouten ontvangen).
Ach,wat zal ik van dit verhaal zeggen. Ik heb +/- 14 jaar precies hetzelfde meegemaakt, je zou bij wijze van spreken gewoon mijn naam in kunnen vullen, maar voor dat ik in dit horrorverhaal terecht kwam waren er al talloze vaders met dit verhaal en ik weet zeker dat er nog vele zullen volgen helaas. Er is in het hele (rechterlijke)systeem nog niets veranderd net zo min als bij diverse kinderbeschermende instanties.
Ik zou willen zeggen aan (vooral)vaders die er nu en in de toekomst mee te maken hebben/krijgen heel veel sterkte maar maak je vooral geen illusie.
Wat intens verdrietig! Het raakt en het schuurt.
Bijna werd ik zelf slachtoffer van ouderverstoting. Instanties ingeschakeld die totaal ondeskundig waren. Handelingsverlegen, niet in staat iets te doen omdat ze niet weten wat en gebonden zijn aan allerlei regels en voorschriften. Een soort van verlamming. Ik stond erbij en keek er naar.
Een traject gevolgd waarin ik ben geschrokken van de manipulatieve houding van sommigen en het feit dat zgn deskundige therapeuten de verantwoordelijkheid bij een groep neerlegt zonder zelf ook maar een stap te zetten.
Een rechter die uitspraak doet en geen idee heeft wat er daadwerkelijk speelt.
Alle vertrouwen verloren in het systeem.
Met pijn wantrouwen en veel verdriet me neergelegd bij de situatie omdat ik zag hoe klem mijn zoon zat. Een ding was zeker, ik wilde het hem niet nog moeilijker maken.
Het resultaat is dat mijn zoon uiteindelijk zelf deze klus heeft moeten klaren. Alle moed heeft hij in zijn eentje moeten verzamelen om te durven zeggen wat hij wilt. Hoe ongelofelijk triest!
Nu na dik 3 jaar woont hij het grootste deel bij mij en gaat om de 14 dagen naar zijn vader. Met pijn in zijn hart! Het hele verhaal heeft toch zijn littekens achter gelaten. Littekens die niet nodig waren geweest als instanties de moeite hadden genomen om echt te luisteren.
Voel de pijn voor jullie kinderen die zich net zo klem en alleen moeten voelen. De verkeerde boodschap die zij meekrijgen dat hulp vragen zinloos is.
Het gevoel dat een deel van hen niet oké is of gewenst, want dat is de boodschap die zij krijgen.
Voel jullie wanhoop, die ik ook heb gevoeld.
De enige gedachte die mij op de been hield was de systemische wetmatigheid dat de ouder die er niet is of de ouder die ze afwijzen uiteindelijk degene blijkt te zijn met wie ze de meest diepe band hebben. Schijnbaar voelt de andere ouder zo onveilig of voelen ze zich zo afhankelijk dat een kind geen andere keuze kan of durft te maken.
Kinderen zouden nooit …. maar dan ook nooit … moeten hoeven maken.
Gelukkig heeft het Europese Hof begrepen dat het horen van kinderen in deze situatie geen informatie oplevert over wat het kind zelf wilt of wat goed is voor het kind Chapeau!! Eindelijk dringt het door.
Zo herkenbaar
Veel sterkte aan alle vaders en hun kinderen die in zo een systeem terecht komen. Mogen de goden met jullie zijn.
De mentaliteit is het zal je eigen schuld wel zijn, niet zo moeilijk doen. Tunnelvisie en eenzijdig onderzoek
En er is niemand die je helpt of bij wil staan.
Met vriendelijk groet Odwin Daniels.
Het levende bewijs van een manipulatieve narcistisch vrouw.
Mijn kinderen zijn Olivier en Floris, sinds 2012 niet meer gesproken.
Intens triest en ook zó herkenbaar… Rechters zouden bij het woord ouderverstoting direct alarmbellen moeten horen afgaan en onderzoeken of er gegronde reden voor zou kunnen zijn om een onderzoek te gelasten.
Ook mijn zoon (nu 12, woont bij moeder) roept dat hij zijn vader nooit meer wil zien en te zijn ‘mishandeld’ terwijl er nooit iets van dien aard heeft plaatsgevonden.
Het is woord tegen woord, maar als het kind dit zegt MOET het wel waar zijn…
Zeer pijnlijk voor de verstoten ouder en met onoverzichtelijke psychische gevolgen voor het kind. Dat dit in Nederland nog steeds voorkomt is te triest voor woorden.
Zoals een naaste zegt: ‘ik heb wel kinderen, maar ben geen vader. Dat heb ik nooit mogen zijn’ . deze blog raakt mij enorm.
Oh, mijn hemel … wat verschrikkelijk Frans en Monique en zó begrijpelijk na twaalf lange, slopende jaren van vergeefse hoop en moeite … ik leef intens met jullie mee. Hartelijke groeten, Ingeborg Steijlen
En ja, er zullen altijd mensen zijn die – door welke omstandigheden in hun leven dan ook – niet in staat zijn om / te weinig gewetensontwikkeling hebben om te reflecteren op hun eigen gedrag.
Zonder ingrijpen van buitenaf volharden zij in een patroon van pesten en mishandelen. Afgedekt voor de buitenwereld – maar na enig inlezen voor de geïnteresseerde omstander zeker niet onzichtbaar – betreft dit mishandelen ook / juist hun eigen kinderen.
Het zijn dus de omstanders, professionals en álle anderen, die voor zulke kinderen het verschil kunnen maken.
Deze kinderen lijden, raken vervreemd van zichzelf en hun ziel schreeuwt om hulp, al kunnen ze er met geen mogelijkheid meer zelf om vragen.
Beste omstanders, álle omstanders: er ís iets te doen aan ouderverstoting, kijk niet weg, denk niet ‘het zal mijn tijd wel duren’, denk niet ‘het is mijn kind niet’, denk niet ‘het zal wel overgaan, want het gaat nooit vanzelf over’, wéét dat je als omstander ongelooflijk belangrijk bent, wéét dat niets doen niet neutraal is en de situatie van de kinderen ernstig verslechtert, wéét dat wanneer je doet alsof een abnormale situatie normaal is, je het kind in een uitermate verwarrende afgrond stort.
En dan is er ook nog het verschrikkelijke lijden van de verstoten ouder … Monique heeft het op dit blog allemaal zo duidelijk beschreven … lees en herlees het.
Omstanders, jullie doen ertoe, álllemaal … doe alsjeblieft iets!
Met vriendelijke groeten,
Ingeborg Steijlen
Naar aanleiding van een vraag ‘Hoe groot is de rol van niet-professionele omstanders als de hulpverlening al lang en breed van de problematiek op de hoogte is?’, wil ik graag het volgende antwoorden ‘Héél groot!’.
De verstotende ouder neemt geen verantwoordelijkheid voor de psychische gezondheid van zijn/haar kinderen en probeert ook de hulpverleners in te palmen.
Als dit niet lukt, volhardt de verstotende ouder in een onjuiste beeldvorming daar waar dat maar mogelijk is.
Een ieder die het toneelspel voor waar aanneemt is dan weer meegenomen.
Dit alles om het kind maar zodanig te misvormen, dat het voor de rest van zijn/haar leven – op uitermate valse gronden – puur en alleen loyaal is aan de verstotende ouder.
Met vriendelijke groeten,
Ingeborg Steijlen
Wat een steengoed blogartikel is dit. Zó herkenbaar en zó triest. Maar de inhoud van dit artikel is de haarscherpe essentie van ouderverstoting. Dit is wat zoveel hulpverleners (kindercoaches, jeugdprofessionals, etc) niet herkennen en daarmee ook niet erkennen.
Wie denkt de echte stem van het kind te horen, in de soort situaties, heeft het 9 van de 10 keer mis. Het kind zogenaamde rust en stabiliteit bieden werkt alleen maar op de korte termijn. Het loyaliteitsconflict waar het kind mee worstelt wordt toegedekt met een warm -verstikkend- wollen dekentje.
Op de lange termijn werkt deze ‘oplossing’ echter niet. Als (jong)volwassene ontstaan er allerlei problemen op emotioneel, psychisch en/of fysiek gebied. Met relaties en vriendschappen, loyaliteit, hechting en vertrouwen, met kwaadheid en onbegrip naar de verstotende ouder….enzovoort.
Helaas denken veel hulpverleners alleen maar op korte termijn. Hopelijk kunnen we daar echt iets aan gaan doen. Dit blog bewaar ik!!
Sinds ik werk met ouderverstoting heb ik veel blogs langszien komen, maar deze raakte me even heel diep. Hoe treurig als een vader het opgeeft en zijn kinderen niet meer noemt als er naar gevraagd wordt. Het is niet de eerste ouder waar ik dit van weet. Maar wat een groot en lelijk maatschappelijk monster is die ouderverstoting, als we dit met zijn allen niet kunnen keren.
Erna janssen http://www.defamilieacademie.nl
Beste Erna. Zelf ben ik ook zo’n vader als Frans die de handdoek in de ring heeft gegooid. Ik noem ze ook niet meer, en ik heb geen interesse meer in de kinderen van mijn ex. Op een gegeven moment heb ik een keuze gemaakt, net als Frans. De kinderen zijn het probleem van mijn ex. Niet van mij. Door de overheid zijn mijn verantwoordelijkheden afgenomen, met instemming van de ex. Uiteraard niet het betalen. Ik hoop dat moeder en kinderen crashen of gecrasht zijn. Helaas is dat de enige methode voor de moeder en haar kinderen om zichzelf vragen te gaan stellen. Tevens adviseer ik ouders in voorkomende gevallen er een punt achter te zetten. In hun belang. Zelf ervaar ik na loslaten dat de kinderen van mijn ex zijn verworden tot de buurmeisjes die ik jaren geleden kende. Er is een emotionele ontkoppeling en dat is goed voor mij. Verstoten ouders zullen moeten inzien dat hun kinderen als een tool tegen hun gebruikt worden. Neem deze tool van je ex af, zodat de kinderen daarvoor niet meer kunnen worden gebruikt.
Beste Erna,
Hier nog een vader die door leugens en bedrog zijn kinderen niet meer ziet. De kinderen worden gebrainwasht. Op officiële documenten wordt aangegeven dat de vader geen ouderlijk gezag heeft. Als je als ex dan toch door de mand valt bij scholen en jeugd/gezinszorg, dan verhuis je gewoon naar een andere stad zonder toestemming! En begint het hele traject met uitstellen en liegen en bedriegen weer opnieuw. Naar wat echt goed is voor de kinderen wordt niet omgekeken. Want rust is het magische woord waaronder je alles weg kan schrijven. En ohja “maar de kinderen willen ook niet meer naar hun vader”, ja die keuze respecteer ik als moeder. ( ik ben namelijk zelf verantwoordelijk voor het hersenpoelen hiervan, natuurlijk respecteer ik de “keuze” die ik de kinderen zelf heb opgelegd) Ook hier wordt iedere maand netjes de alimentatie betaald. Ze gaan het nog nodig hebben om een goede psycholoog vinden die deze vorm van mishandeling kan behandelen.
Hier is het vader die de omgangsregeling met moeder frustreert… dochter woont al jaren bij moeder, nu brengt vader haar niet meer terug en betaalt ook niks meer en wordt van moeder vervreemd. Dat terwijl moeder er altijd voor haar dochter was en alle medewerking heeft verleend. Ik wou nu dat ik het anders had gedaan. Ze woont nu illegaal bij vader, inmiddels al drie maanden. Ze is niet meer bij mij geweest.
Ik had altijd een goede band met haar, maar ik ken haar niet meer terug. Ze doet uitspraken die niet bij haar passen. Het klopt gewoon niet. Alimentatie is ook gestopt… Blijkbaar mag dit gewoon… wat moet ik dan? Haar ophalen met politie erbij?
Vind ik ook geen optie. Ze is gewoon gehersenspoeld net zoals vader dat bij mij gedaan heeft. Ik ben er ook pas na tien jaar achter gekomen dat het een narcist is en een pathologische leugenaar. Vertel dat maar eens aan je kind… niet dus… Met andere woorden… je staat met de rug tegen de muur en vader heeft vrij spel.