De ouder die na een scheiding categorisch de omgang dwarsboomt, is niet zomaar een wraakzuchtige ex. Meestal zit het dieper en is er sprake van een psychische problematiek. Deze ouder kan niet omgaan met de pijnlijke emoties die horen bij het beëindigen van een relatie. Om het gekwetste ego te compenseren en het grandioze zelfbeeld in stand te houden wordt alle schuld voor de relatiebreuk bij de ex-partner gelegd. Die kan plotseling niets meer goed doen, niet als mens en al helemaal niet als ouder. Heel geraffineerd wordt hij of zij uit het leven van de kinderen gewerkt, waarbij valse beschuldigingen niet worden geschuwd.
Zij had vreselijk veel spijt en had er alles voor over om het goed te maken. Hij wilde niet verder met een vrouw die vreemdging en zette een punt achter de relatie. De kinderen bleven bij hem wonen en zagen hun moeder bijna dagelijks. Maar zij wilde de kinderen en achter zijn rug vertelde ze aan vrienden en kennissen het ‘ware’ verhaal achter de scheiding. Ze zou in doodsangst zijn gevlucht uit een beklemmende relatie waarin hij haar kleineerde, domineerde en sloeg. De kinderen moest ze noodgedwongen bij hem achterlaten en ze vreesde voor hun leven.
Dit vertelde ze ook in de buurt, op school, tegen de huisarts, haar psycholoog, andere hulpverleners en de politie. Zij doet meerdere (vale) aangiften tegen de vader van haar kinderen. Eerst van mishandeling, daarna van seksueel misbruik en zelfs van verkrachting. Hij wordt gearresteerd en later gemotiveerd vrijgesproken, maar zijn kinderen zag hij nooit meer.
Hoe een alledaagse scheiding ontspoort
Jaren later analyseert de Universiteit Maastricht het dossier. De onderzoekers tonen aan dat de aangiften ontegenzeggelijk vals zijn, maar laten tegelijkertijd zien hoe een alledaagse scheiding totaal uit de hand kan lopen als professionals zich niet bewust zijn van ouderverstotingsproblematiek. Hoe gemakkelijk zij zich laten misleiden door de leugens en het gespeelde slachtoffergedrag van de pathogene ouder laten de volgende passages zien:
In een van haar aangiften zegt zij:
‘Op [datum] rond 21.30 uur heeft hij mij het huis letterlijk uit geslagen. De kinderen lagen op bed. Ik heb de beslissing moeten nemen om mijn kinderen achter te laten. Ik kon ze niet meenemen en had zoiets van: ‘Ik wil niet meer terug’ en ‘Ik kan niet meer terug’ en van ‘Ik ga niet meer terug want die man vermoord mij!’
Ze ging echter niet meteen naar de politie, maar wachtte twee weken met het doen van aangifte. Ze ging ook niet naar de dokter of het ziekenhuis om de gevolgen van de mishandeling te laten verzorgen. In plaats daarvan ging ze naar haar moeder en in de tussentijd ging ze haast dagelijks vrijwillig terug naar haar ex-man over wie ze eerder nog had gezegd: ‘Ik kan niet meer terug’ en ‘(…) die man vermoord mij’.
Moeder laat kinderen bij potentiële moordenaar
Uit haar aangiften blijkt dat zij vanwege praktische bezwaren besloot om de kinderen bij hem te laten. Haar angst dat hij een potentiële moordenaar was en zij de kinderen achterliet in een – volgens haar – levensbedreigende situatie, speelde blijkbaar geen rol. Ze verklaarde onder andere:
‘Als ik weer een eigen woning heb, wil ik mijn kinderen fatsoenlijk, fulltime, onderdak bieden.’
‘Ik heb dat gedaan omdat ik er op dit moment niet kan zijn voor mijn kinderen en niet de verantwoording voor mijn kinderen kan nemen.’
‘Ik wil het liefst zo snel mogelijk weer mijn kinderen bij mij hebben. Ik weet dat ik zelf capabel genoeg ben om voor hen te zorgen. Het probleem op dit moment is dat ik geen eigen woonruimte heb en in de woning van mijn moeder is geen ruimte voor twee jonge kinderen.’
Haar moeder legde ook een verklaring af bij de politie over de ‘penibele’ situatie van haar dochter en kleinkinderen, ze zegt:
‘Ik vrees nog steeds voor het leven van mijn dochter. Wij zijn erg bezorgd over onze kleinkinderen, maar wij kunnen hen niet in huis nemen. Wij rijden dagenlang rond om te kijken voor een woning voor mijn dochter, zodat de kinderen uit het huis van haar ex-man gehaald kunnen worden.’
Psycholoog voorspelt familiedrama
Intussen is ook de psycholoog ‘bijgepraat’ en die verklaart in een rapportage aan de politie dat ze zich grote zorgen maakt om de veiligheid van haar cliënte én de kinderen. De psycholoog vreest – op basis van de verhalen van haar cliënte – dat de ex-man een familiedrama zal aanrichten. Kennelijk was de psycholoog er niet van op de hoogte dat haar cliënte dan al maanden bij haar moeder woont en de kinderen zelf bij haar ex heeft achtergelaten.
Zodra de belastende rapportage bij de politie ligt, verbreekt cliënte het contact met de psycholoog. Dit terwijl de behandelingen nog niet waren afgerond. De psycholoog verklaarde daarover:
‘Kort daarna heb ik haar voor het laatst gezien. Mevrouw stond toen met een doos bonbons bij mij op de stoep. Later stuurde ik haar uitnodigingsbrieven en een brief met de vraag of ze het dossier wilde sluiten. Op die brieven heb ik nooit een reactie gekregen.’
Als de psycholoog haar eigen rapport had geloofd, zou haar cliënte ook om het leven kunnen zijn gebracht door haar ex-man. Toch informeerde ze niet bij de politie naar het welzijn van haar cliënte.
Voor de politie was de alarmerende rapportage van de psycholoog dé aanleiding om de ex-man van diens cliënte te arresteren en de kinderen over te dragen aan hun moeder. Dit trouwens pas nadat de politie haar eerst aan een huis had geholpen en vervolgens twee maanden geduldig met de arrestatie wachtte tot zij de nieuwe stek voor haar en de kinderen had ingericht.
Systeem faciliteert ouderverstoting
Nietsontziend zoekt de pathogene ouder naar medestanders die van nut kunnen zijn bij het verwoesten van de relatie tussen het kind en de andere ouder. Bewust wordt steun gezocht bij autoriteiten zoals (huis)artsen, scholen, professionals in de geestelijke gezondheidszorg, jeugdbeschermers, advocaten en rechters. In de veronderstelling een ouder te helpen hun kind(eren) te beschermen werken zij zonder het te beseffen mee aan kindermishandeling en ex-partnergeweld.
Ouderverstoting is niet het resultaat van het gedrag en de inspanningen van één ouder. Dit verschijnsel kan alleen uitgroeien tot de zwaarste vorm in een omgeving waar het (rechts)systeem faciliteert dat één ouder zich ongestraft de exclusieve zorg en controle over de kinderen kan toe-eigenen.
In mijn boek over ouderverstoting dat binnenkort uitkomt ga ik dieper in op de thema’s in dit blog. Schrijf je in voor de nieuwsbrief en blijf op de hoogte van de voortgang van het boek.
Gerelateerd blog:
De kracht van een valse aangifte, inclusief conclusies van het onderzoek door de Universiteit Maastricht.
Bronnen:
- Rapport Een Relatie, een Geslachtsziekte en haar Nasleep, André De Zutter, Robert Horselenberg, Peter van Koppen, Universiteit Maastricht, 28 mei 2012
- An understudied form of child abuse and intimate terrorism: Parental Alienation, Anne Manning, Colorado State University, 27 november 2018
hallo Monique
Ik zou graag willen weten of de analyse van de universiteit van maastricht het percentage tussen mannen en vrouwen in deze situatie van verstoten ouders laat zien. Ik weet dat mijn vraag is gericht omdat ik zelf een man ben in deze situatie. maar ook het aantal mannen en vrouwen dat na een lange periode zonder contact met hun kinderen weer ‘normaal’ contact heeft
Geloof me, ik ben niet langer boos, ik heb geen wrok meer over alle autoriteiten in dit land, want helaas waren alle antwoorden ontoereikend. Ik geef niemand de schuld behalve ik die niet wist hoe dit te voorkomen
ps ik heb mijn dochter al 6 jaar niet gezien. Ik stuur haar van tijd tot tijd een bericht via whatsaap, ze antwoordt me, ze noemt me niet papa maar david
Beste David,
De analyse door de universiteit Maastricht waarover ik het in dit blog heb, is een onderzoek specifiek naar de (valse) aangiften die de ex van Frans tegen hem deed. Het gaat dus niet over verstoten ouders. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik ook niet weet of er überhaupt een dergelijk onderzoek is. Ik ben het bij de research voor mijn boek niet tegengekomen. Het enige waar ik je naar kan verwijzen is een onderzoek van 2 jaar geleden door het CBS en de universiteit van Amsterdam (UvA), ik schrijf daarover in dit blog: helemaal onderaan vind je verschillende links naar artikelen daarover.
Heel goed dat je boosheid en wrok aan de kant hebt gezet. Maar je moet zeker niet jezelf de schuld geven. Hoezeer ik dat ook begrijp. Koester het beperkte contact dat je hebt met je dochter; dat ze je antwoord geeft is al heel wat. Dat ze je bij je voornaam noemt ‘hoort’ bij de problematiek, laat maar even gaan.
Voor meer inzicht en tips voor wat je als ‘verstoten’ ouder kunt doen richting je kind is het (Engelstalige) boek Divorce poison van Richard Warshak een aanrader.
Houd moed!
Hartelijke groet, Monique
Beste Monique, Wij zagen je (ongeveer 2 jaar geleden) tijdens de bijeenkomst in Tilburg. Je doet geweldig werk t.b.v. het recht op “recht” voor ouders en kinderen. De mensen van het “Recht” laten de burgers echter zien dat “Recht” slechts zelden recht is, omreden dat Rechters en trouwens ook topfunctionarissen, anders hebben leren denken over het recht dan hen die de overheid aan hun dik betaalde boterham helpen. De mensen van het “Recht”zijn gemakzuchtig over het paard getild maar nog niet met beide benen op de grond gekomen.
Het is m.i. de hoogste tijd om een landelijke actie te organiseren om de mensen die werken voor onrecht i.p.v. RECHT, de ogen te openen.
Monique, je doet het geweldig en hebt alle ervaring in huis! Mocht het bij de belanghebbende overheidsorganisaties en/of hun bestuurders tot vreedzame en gerechtvaardigde protesten van de slachtoffers (moeders-vaders en kinderen) komen, dan zal ik je zeker ondersteunen. Te verwachten is dat er tijdens zo een actie(s) enorm veel medestanders (slachtoffers van de rechtsvorm die Rechters en functionarissen er op na houden) van de partij zullen zijn.
Hartelijke groet en succes,
Ad van Velsen.
Ontzettend bedankt voor je steun en hartelijke woorden Ad! Heel fijn en motiverend, wie weet waar een en ander nog toe kan leiden. Ik houd het in gedachten :))
Wat fijn dat het boek af is.
Het is bijna af Janna en je weet wat ik jou beloofd heb ;))
Bondig, duidelijk artikel.
Nationale en internationale regelgeving is er al 20 jaar voldoende: toegepast wordt ze zelden of nooit.
30 Jaar uitgebreide studies over de gevolgen voor onze kinderen zijn er in overvloed: onbekend bij alle mogelijke hulpverlening. Politie, scholen, jeugdzorg, jeugdrechters, psychologen, huisartsen,… negeren het probleem en zijn naïef genoeg elke leugen van een verstotende ouder telkens weer voor waar aan te nemen met als eeuwig argument “in het belang van het kind,” zonder dit ook geloofwaardig te kunnen motiveren.
De verstoten ouder wordt monddood gemaakt. Vaak keert het oude netwerk zich op korte termijn tegen hem/ haar met het argument: “Waar rook is, is vuur…”
Protesteert de verstoten ouder tegen de fouten die door elk niveau in de hulpketen gemaakt worden, telkens opnieuw en vaak jarenlang, leidt dit onherroepelijk tot klachten wegens “laster, eerroof en smaad,” en intimidatie door het systeem.
Een klacht indienen wegens valse aangifte tegen de verstotende ouder wordt automatisch weg gelachen en geweigerd door “onze helper en vriend.”
De enkele witte raven in de keten worden op korte termijn “van het dossier gehaald wegens te persoonlijk betrokken.” Wat blijft is incompetentie, vooroordelen en naïviteit van het systeem!
Ik heb moeite te geloven dat “hulpverleners” niet beseffen wat er aan de hand is. In tegendeel: vaak krijg je het gevoel dat zij bewust actief deelnemen met de verstotende ouder, om zo hun eigen trauma’s en complexen te bevredigen.
En het gaat maar door! Van ouders wordt elke dag voortschrijdend inzicht gevraagd. Maar die zogenaamde hulpverlening kan ‘gewoon’ doen wat die wilt en niemand binnen die keten heeft de integriteit om op de rem te trappen. In de 5 jaar dat wij nu actief bezig zijn, ondervinden wij enkel en alleen obstructie om ouderverstoting, het resultaat van de complexe scheiding (en die heb je met een psychopathologische ex geheid als niet meteen adequaat wordt ingegrepen) , te stoppen; kwestie van willen en doen.
Het verdienmodel , baantjes behoud, geen verantwoordelijkheid nemen en werkelijk schaamteloos strepen door levens halen.
Dat is waar ik ook zo veel moeite mee heb Annemarie; dat het maar doorgaat en niemand iets lijkt te willen leren. Het onderzoek door de Universiteit Maastricht is van 2012, de valse aangiften dateren uit 2005. Wekelijks krijg ik mails van vaders en moeders die dit vandaag de dag ook overkomt…
Helaas zat ik in een soortgelijk bootje.
Gelukkig waren er wakkere zorgverleners..
Geconfronteerd met haar verzonnen verhalen, en de dreiging met inschakeling van de raad voor de kinderbescherming, zorgden voor een ommezwaai.
Ik zie mijn kinderen weer….
Dank voor je reactie ‘de Haas’. Wat fijn om af en toe ook een positief bericht te krijgen van een ouder bij wie het goed is gekomen. Heel blij voor je!!
Hallo Monique,
‘Nietsontziend zoekt de pathogene ouder naar medestanders die van nut kunnen zijn bij het verwoesten van de relatie tussen het kind en de andere ouder.’
Nietsontziend.
Niets meer aan toe te voegen!
Hartelijke groeten,
Ingeborg Steijlen
Oh ja Monique,
Toch wel helaas ….
Medestanders in overvloed!
Hartelijke groeten,
Ingeborg Steijlen