Geachte minister van der Steur,
Wat een teleurstellende reactie stuurt u de Kamer naar aanleiding van mijn e-mail over het onderzoek naar de positie van de niet-verzorgende ouder in het omgangsrecht. U bewierookt vooral de inspanningen van de Staatssecretaris van VWS en uzelf rondom (het voorkomen van en beperken van schade bij kinderen door) vechtscheidingen. Dat is prachtig, maar u reageert niet op de zeer verontrustende uitkomst van het onderzoek, namelijk dat een ouder die bewust de omgang van het kind met de andere ouder frustreert, door de familierechter wordt beloond! Nota bene door de niet-verzorgende ouder, bijna altijd de vader, de omgang met zijn eigen kinderen te ontzeggen!
Uit het onderzoek komt ook naar voren dat de verzorgende ouder – in Nederland is dat meestal de moeder*) – geen strobreed in de weg wordt gelegd wanneer zij consequent de omgang frustreert. Zelfs als er een regeling door de rechter is vastgesteld. Inderdaad staan de rechter allerlei mogelijkheden ter beschikking om omgang af te dwingen, zoals u ook aangeeft in uw reactie. Echter in de praktijk legt de rechter zeer zelden een sanctie of boete op, ook dat blijkt uit het onderzoek. De familierechter meet met twee maten waardoor het voor de beslissing over een omgangsconflict nogal uitmaakt of je de vader of de moeder bent.
*) Na een scheiding woont ongeveer 75% van de kinderen bij de moeder, slechts 6% woont bij de vader, de overige 20% zijn co-ouder gezinnen (bron: ‘scheidingsonderzoekers Ed Spruijt en Helga Cosmos). De verzorgende ouder is dus bijna altijd de moeder, de niet-verzorgende of uitwonende ouder bijna altijd de vader. Uit het onderzoek waar het in dit stuk over gaat, komt expliciet naar voren dat in het bijzonder vaders een achtergestelde positie hebben in omgangskwesties.
Ben je de verzorgende ouder en dan toevallig ook nog moeder, dan kun je met behulp van het Nederlandse familierecht je ex-partner heel gemakkelijk uit jouw leven en dat van jullie kinderen werken. Trek alles maar uit de kast, je hoeft je niet aan de wet te houden, de door de rechter vastgestelde omgangsregeling werk je structureel tegen en aan de kinderen vertel je alleen nog maar slechte en negatieve verhalen over hun vader (dan willen ze hem vanzelf niet meer zien).
Mocht je het daarmee niet redden, dan kun je je ex-partner altijd nog (vals) beschuldigen van het een of ander. Bij voorkeur van seksueel misbruik. Succes gegarandeerd!
Een voorbeeld van waar dit allemaal toe kan leiden is de Bredase zedenzaak. Hier waren de politie én de officier van justitie willens en wetens bereid te liegen om de betreffende moeder, die een valse aangifte deed tegen haar ex-partner, te ‘helpen’. Uiteindelijk leidde dat zelfs tot een Kamerdebat waaraan de huidige minister van Veiligheid en Justitie, toen als Kamerlid van der Steur, deelnam.
En maak je niet ongerust; ook al toont jouw ex-partner aan dat jij leugens vertelt, dat jouw (valse) beschuldigingen nergens op zijn gebaseerd, dat de kinderen wel graag bij hem komen, dat ze het zelfs fijn en gezellig vinden bij papa en ook zijn nieuwe vriendin aardig vinden of dat de kinderen zo door hun moeder zijn geïndoctrineerd dat ze aan ouderverstoting lijden, ook dan heb je van de familierechter weinig te vrezen. Die doet namelijk niet aan waarheidsvinding, kijkt niet naar feiten, is niet gevoelig voor goed onderbouwde argumenten en al helemaal niet voor objectief bewijs. Oh, en ouderverstoting komt überhaupt niet in het woordenboek van de familierechter voor. Ondanks dat dit vechtscheidingsprobleem nummer één is!
Mocht jouw ex-partner zo bijdehand zijn dat hij de rechter wijst op het recht op family life (art. 8 EVRM en art. 9 IVRK) voor ouders en hun kinderen en op het recht én de plicht tot omgang van de niet-verzorgende ouder met zijn kinderen, ook dan geen zorgen. De familierechter trekt zich in de regel niets aan van wetten, mensenrechten of verdragen.
Als je echt niets aan het toeval wilt overlaten, houd dan een emotioneel betoog tijdens de zitting. Vertel de rechter, al snikkend, dat jouw ex altijd al een slechte vader was en zich nooit met de opvoeding bemoeide; dat kwam helemaal en alleen voor jouw rekening, dat hij de kinderen nu steeds lastig valt (hij komt dan bijvoorbeeld naar een sportwedstrijd kijken, belt belangstellend op of stuurt een kaartje of brengt een cadeautje…), dat de kinderen nu eindelijk rust willen en dat jij ze echt simuleert om naar hun vader te gaan, maar dat ze zelf niet willen.
Ze zeggen zelf dat ze hun vader niet willen zien
Als de kinderen 12 jaar of ouder zijn dan zal de rechter dat zelf aan ze vragen tijdens een kinderverhoor. Geen paniek; de kinderen zijn dan waarschijnlijk al zo gemanipuleerd en gebrainwashed door de negatieve verhalen over hun vader, dat ze bij de rechter zullen zeggen dat ze geen contact met hem willen. De rechter neemt klakkeloos aan dat dit de eigen keuze van het kind is, want – zoals gezegd – ouderverstoting wordt door de familierechter niet (h)erkend.
Zo! Nu is echt alles voor elkaar. Als het kind zelf zegt dat het geen contact wil met de niet-verzorgende ouder, dan is dat voor de familierechter al meer dan voldoende om die ouder het recht op omgang te ontzeggen. De rechter verschuilt zich simpelweg achter een van deze wettelijke overwegingen, want omgang kan slechts worden ontzegd indien:
-
het kind dat 12 jaar of ouder is, bij zijn verhoor van ernstige bezwaren tegen omgang met zijn ouder of met degenen met wie hij in een nauwe persoonlijke betrekking staat, heeft doen blijken, of
-
omgang anderszins in strijd is met zwaarwegende belangen van het kind.
Zo eenvoudig is het om over de hoofden van je eigen kinderen, je ex-partner buiten spel te zetten. Van hem heb je voorlopig geen last meer en de kinderen zijn lekker helemaal voor jou alleen, met dank aan de familierechter!
Voorgaande is niet grappig bedoeld; dit is de onvoorstelbare en onrechtvaardige werkelijkheid zoals veel gescheiden vaders het familierecht ervaren. Mijn man is er daar een van, een van de vele vaders die door ‘het systeem’ zijn kinderen niet meer ziet. Allemaal hele normale vaders die – goh wat gek… – na een scheiding contact willen houden met hun kinderen en een bijdrage willen blijven leveren aan hun opvoeding en ontwikkeling.
Er is met deze vaders helemaal niets mis, ook de rechter heeft geen enkele reden kunnen vinden waarom zij geen contact met hun kinderen zouden kunnen hebben. Toch ontzegt de familierechter veel van deze vaders omgang met hun kinderen, alleen maar omdat moeder het niet wil. Zo gaat het in het huidige familierecht en dat wordt door dit onderzoek bevestigd.
Dat een contactbreuk met een van de ouders voor minderjarige kinderen zeer schadelijk is voor hun ontwikkeling, maakt kennelijk niet uit. En dat veel van deze kinderen – ook als ze ver volwassen zijn – als gevolg daarvan gedrags- en relatie problemen hebben, lager opgeleid zijn, minder presteren en een grotere kans lopen om zelf te scheiden, ook niet.
Terwijl de familierechter en de jeugdhulpverlenende instanties toch zo de mond vol hebben van ‘het belang van het kind’. Maar het is nooit in het belang van een minderjarig kind om te worden weggerukt bij een van zijn of haar ouders. Kinderen zijn loyaal aan beide ouders en worden door ouderverstoting gedwongen te kiezen tussen de ouders; dat is het meest verschrikkelijke dat een kind kan worden aangedaan.
Deskundigen zijn het er over eens dat ouderverstoting – het betrekken van kinderen in een vechtscheiding – als een zeer ernstige vorm van kindermishandeling moet worden gezien (bron: Rapport ‘Vechtende ouders, het kind in de knel’ (2014) – De Kinderombudsman).
Door de omgang met de welwillende ofwel de veilige ouder te ontzeggen en het kind volledig aan de onveilige ouder toe te vertrouwen, zoals volgens het onderzoek veelvuldig gebeurt, wordt de mishandeling van het kind met instemming van de familierechter in stand gehouden in plaats van gestopt! Deze situatie blijft vervolgens vaak jaren onveranderd.
Overheid moet rechten en belangen van het kind beschermen
Als ouders die scheiden niet in staat zijn hun kinderen voor de schade daarvan te behoeden, zoals hierboven beschreven, dan heeft de overheid een verantwoordelijkheid om de rechten en belangen van het kind te beschermen. Dit is onder andere vastgelegd in het Kinderrechtenverdrag (art.19) dat ook door Nederland is ondertekend en waarmee de verplichting is aangegaan om zich aan de bepalingen uit het verdrag te houden. De laatste zinsnede van uw reactie ‘….dat de echte oplossing bij de ouders zelf ligt’ is dan ook een regelrechte dooddoener.
U reageert niet op de alarmerende conclusies van het onderzoek, maar bagatelliseert de problematiek. Volgens het CBS neemt het aantal (v)echtscheidingen nog altijd toe. ‘Soms komen ouders er samen niet uit’ zegt u in uw reactie. Soms is nog altijd zo’n 20% van de scheidingen die problematisch verlopen (bron: De Kinderombudsman). De cijfers waarmee u komt zijn misleidend; deze betreffen de ontbonden huwelijken, verbroken relaties van stellen die samenwonen zijn hierin niet meegenomen. Daarbij zeggen deze cijfers helemaal niets over de drama’s van gescheiden ouders en kinderen binnen het familierecht die door het genoemde onderzoek worden blootgelegd.
Verder zegt u: ‘Een uiterst gevolg van een vechtscheiding kan zijn dat een kind uiteindelijk geen omgang of contact meer heeft met een van de ouders, omdat de andere ouder dit tegenwerkt.’ Zo klinkt het alsof het een vervelend incidentje is dat slechts sporadisch voorkomt, bijna het noemen niet waard. Echter volgens ‘scheidingsonderzoekers’ Ed Spruijt en Helga Cosmos heeft een op de tien kinderen, dat zijn er maar liefst 7.000 per jaar, na een scheiding geen contact meer met de niet-verzorgende ouder, bijna altijd de vader. Ik vind dat een schrikbarend aantal!
De Kamer heeft het duidelijk wel begrepen en heeft – terecht – haast met het aanpakken van vechtscheidingen. U wuift het allemaal weg en wil eerst maar eens rustig de pilots afwachten. En zo gaat het al jaren: er gebeurt helemaal niets of in ieder geval veel te weinig en veel te langzaam.
Onwetendheid is de vijand, kennis het wapen
Volgens u zijn ‘de dilemma’s die aan de effectuering van omgang ten grondslag liggen vaak complex’. Dat ben ik deels met u eens.
Echter, er zou al een wereld gewonnen zijn als alle professionals die werken met ouders en kinderen in (v)echtscheidingssituaties, inclusief familierechters, grondige kennis zouden hebben van de dynamiek die kan spelen bij ouders in een (vecht)scheiding en in het bijzonder kennis zouden hebben van specifieke problematiek zoals ouderverstoting en de signalen daarvan bij zowel ouders als kinderen. Daar ontbreekt het nu echt aan.
Het onderzoek laat zien dat het ernstig mis is in het Nederlandse familierecht en dat gescheiden vaders – nog steeds – een achtergestelde positie hebben in omgangskwesties. Moeders wil is wet; zij kan zich na een scheiding ongestraft, met behulp van de familierechter, de kinderen toe-eigenen. Van gelijkwaardig ouderschap na scheiding kan zo nooit sprake zijn. Dat scheidingskinderen hier de allergrootste verliezers zijn mag duidelijk zijn.
Ongeloof: dat dit in Nederland kan
Volgens u zijn ‘de verhalen die achter deze cijfers schuilen schrijnend….’ Maar hoeveel van deze verhalen kent u eigenlijk? Hoeveel ouders heeft u zelf gesproken die hebben meegemaakt wat ik hierboven beschrijf en wat uit het onderzoek naar voren komt? Wij weten uit ervaring dat mensen die dit niet zelf of in hun directe omgeving hebben meegemaakt, zich nauwelijks kunnen voorstellen dat dit in een land als Nederland op deze schaal gebeurt. Laat staan dat ze ook maar enig idee hebben door welke hel deze ouders gaan als ze bij de familierechter aankloppen voor een rechtvaardig, onafhankelijk en onpartijdig oordeel en uiteindelijk – zonder reden – jarenlang hun eigen kinderen niet meer ‘mogen’ zien.
Naar mijn overtuiging worden deze ouders, de echte ervaringsdeskundigen, niet of in ieder geval onvoldoende gehoord en betrokken bij het oplossen van deze problematiek. Te veel en te eenzijdig wordt te rade gegaan bij beroepsgroepen, zoals advocaten en mediators, die juist grote (financiële) belangen hebben bij de huidige situatie en instanties zoals de Raad vd Kinderbescherming en Jeugdzorg, die zelf onderdeel en mede veroorzaker zijn van het probleem.
Luister eens naar ervaringsdeskundigen
Misschien overheerst nog het idee dat gescheiden vaders vooral sneu zijn en actievoeren in een Batmanpak. Het tegendeel is waar. Een aanzienlijk deel van de vaders (en moeders) die dit overkomt is uitstekend opgeleid, heeft een dito baan en doet het maatschappelijke gezien ‘heel goed’. Zij hebben geen enkele behoefte aan actievoeren, maar willen een rechtvaardige, eerlijke en gelijkwaardige behandeling door de familierechter en na een scheiding normaal omgang hebben met hun kinderen. Door wat deze ouders hebben meegemaakt kunnen zij als geen ander de vinger op de zere plek leggen en concrete ideeën aanreiken voor oplossingen.
Ik daag u uit het gesprek eens aan te gaan met deze ervaringsdeskundigen. Naast mijn eigen man, kan ik u zo nog verschillende andere vaders (en moeders) aanbevelen die net als hij, uitstekende en gelijkwaardige gesprekspartners zijn. U zou er zo maar wat van kunnen leren!
Dit blog is als brief gestuurd naar: minister van der Steur, staatssecretaris van Rijn (VWS), de vaste Kamercommissie van Veiligheid en Justitie, deelnemers aan het Algemeen overleg Familierechtelijke onderwerpen d.d. 27 januari 2016 en diverse andere Kamerleden.
GERELATEERDE BERICHTEN
–Kamercommissie vraagt minister reactie op onderzoek ‘Positie niet-verzorgende ouder in omgangsrecht’
–Vader grote verliezer in omgangskwesties
Goede site, mijn complimenten. Ouderverstoting is duidelijk uitgelegd met de bijkomende problemen.
Dank je wel Ina, dat is heel fijn om te horen!
Jammer Ina…. zoveel gemiste kansen.
Oei… wat herkenbaar.
Ook mijn partner ziet zijn kinderen (van nu 12 en 15) al 12 jaar niet meer. Bij de rechter huilt moeder tranen met tuiten, verklaart te zijn mishandeld (ze had een blauwe plek op haar arm) en dat de kinderen doodsbang zijn voor hun vader. Hoe dit laatste überhaupt mogelijk is terwijl ze vader al 12 jaar niet hebben gezien vraagt niemand zich af. Terwijl dit toch een duidelijk signaal is dat hier sprake is van ouderverstoting. Desondanks gaan rechters constant mee in het zielige verhaal van de moeder en heeft ze mijn partner inmiddels met succes uit de ouderlijke macht weten te zetten.
Ook hulpvragen van mijn partner aan Jeugdzorg worden al jarenlang van tafel geveegd. In plaats van hulp te bieden verkiest men het om woordspelletjes te spelen over de termen ‘Ouderverstotingssyndroom’ en ‘PAS’. In eerste instantie meldt Jeugdzorg nog dat er mijn partner niets in de weg staat om contact op te nemen met zijn kinderen. Maar als hij vervolgens een brief aan zijn ex-vrouw stuurt, komt er een vervolgbrief van de directie van Jeugdzorg waarin staat dat de kinderen (destijds 10 en 13) geen behoefte hebben aan contact met vader omdat ze volgens moeder bang voor hem zijn.
Bij ieder normaal denkend mens zouden bij deze opmerking alle alarmbellen afgaan maar niet bij de goedopgeleide professionals en directrices van Jeugdzorg. Er is geen vuiltje aan de lucht, met de kinderen gaat het uitstekend en vader moet zich maar schikken in het feit dat hij zijn kinderen niet meer te zien krijgt.
Voor mijn partner is dit letterlijk ziekmakend. En opmerkingen van derden dat de kinderen, wanneer ze oud genoeg zijn, vanzelf wel naar hem op zoek zullen gaan zijn uiteraard goed bedoeld. Maar de kans dat dit daadwerkelijk zal gebeuren nadat ze jarenlang door hun moeder en haar familie zijn voorgelogen, is heel erg klein.
Het meest frustrerende is dat veel mensen, die niet in deze situatie zitten of er mee te maken hebben gehad, toch vaak uitgaan van het gezegde ‘waar rook is, is vuur’. Ook ik ging er in mijn naïviteit vanuit, voordat ik mijn partner kende, dat iets dergelijks misschien wel in een bananenrepubliek kon gebeuren maar toch niet in Nederland? Hier zijn we toch goed beschermd en hebben we rechters die ervoor zorgen dat het recht zal zegevieren? En daarnaast zijn daar instanties als AMK en Jeugdzorg die de rechten van kinderen moeten beschermen en waarborgen. Inmiddels weet ik helaas beter. Het is inderdaad zoals jij beschrijft Monique. Als niet verzorgende ouder sta je in de kou en ontneemt de staat jou en je kinderen alle rechten op familylife vanwege een leugenachtige en manipulatieve ex.
Ik heb bijzonder veel bewondering voor de manier waarop je de situatie van Frans beschrijft en hoe jullie blijven vechten voor herstel van het contact met de kinderen. Ik wens jullie daarbij alle succes en hoop dat ook de politiek zich hier nu eens duidelijk in gaat mengen en over uit gaat spreken. Want zoals je al zegt: het treft jaarlijks vele duizenden kinderen en hun vaders. Dit moet stoppen!
Moooooi….hopelijk helpt het.
Het is in ieder geval heel erg herkenbaar.
De ouders die dit doen, spelen een vies en gemeen spel.
En terwijl ze zeggen dat ze handelen in het belang van hun kind(eren)…staat hun eigen belang voorop. Het draait ook altijd om hun zelf. Wat mij ook opvalt is wanneer ze een kind (of kinderen) bestempelen als zijnde “jou” kind of “mijn” kind. Bij perfect gedrag dan is het door deze ouder “mijn” kind maar als het kind iets niet goed doet, dan is het altijd “jou” kind. En “jou” kind is echt altijd negatief bedoeld richting de andere ouder als zijnde dat hij als ouder iets niet goed gedaan heeft. En “mijn” kind om aan te tonen hoe goed en geweldig deze ouder wel niet is. (hoop dat jullie mij volgen wat ik bedoel).
Die valt mij iedere keer weer op.
Het kind wat ook het meest beïnvloedt is, staat ook meer in de schijnwerpers van deze ouder. En zelfs het beïnvloedde kind wordt ingezet om het andere kind te beïnvloeden samen met de ouder.
Ja, ik kan prima volgen wat je bedoelt en ben het volledig met je eens. Zo gaat het inderdaad. Het kind krijgt de boodschap; de ouder met wie moeizaam of geen contact is, is 100% slecht, de andere ouder (de ouder die manipuleert) is 100% goed. Dat gaat het kind op een gegeven moment overnemen… En inderdaad die wordt ingezet om broertjes en zusjes (verder) te beïnvloeden. Wij hopen ook dat het (een klein beetje) helpt door deze problematiek (ouderverstoting/PAS) onder de aandacht te brengen. Dank voor jouw reactie, hartelijke groet Monique
Ik was ooit het kind in de vechtscheiding.
Ik was vervreemd van mijn vader, ik moest ooit in zijn gezicht zegen dat ik hem haat, dat ik niet naar hem toe wilde. Ik zie het gebroken gezicht van mn vader nog steeds voor me, ik voelde zijn verdriet.
Toen ik 11 was ging er iets in verzet, ik fluisterde tegen m’n zusje dat ik eigenlijk wel van papa hou, en dat hij nooit iets verkeerd had gedaan. Of zij dan ook van papa houd. M’n moeder betrapte me, ze heeft me in elkaar geslagen, geschreeuw, me voor de zoveelste x verteld hoe slecht m’n vader was, en ik dus ook, want ik leek zo veel op hem . ik mocht niet van hem houden, ik moest hem haten. De haat voor mijn moeder groeide, ook al hou ik ook van haar. De liefde voor mijn vader is nu enorm groot. Ik kan je nog heel veel vertellen, over de geestelijke chantage en manupuleer gedrag van mn moeder. En een kinderbescherming die het allemaal goed vindt.
Het resultaat is dat ze nu opa en oma zijn, opa ziet z’n kleinkinderen wanneer hij wil. Wekelijks. Oma mocht ze onder voorwaarden zien, maar ze wilde het anders en dus is er weer geen contact. De 3de x, voor mij is het klaar, ik wilde haar vergeven, maar vergeten en haar vertrouwen zit en niet in. Ik laat m’n kinderen niet aleen met haar. Dat is zo afgesproken met haar en m’n man, toen m’n man overleden was, dacht ze dat die afspraak weg was. Niet dus. Nu is ze boos, en laat niks meer van haar horen. Ze heeft een poging gedaan om m’n dochter, stiekem naar haar te laten komen. Maar m’n dochter doet niks stiekem, en heeft oma zonder pardon geblokkeerd. Kwam ze me zegen dat ze oma geblokt had, want stiekem met iemand afspreken mag toch niet? Oma is niet helemaal goed in haar hoofd. ( ik heb m’n dochter ooit gezegd, dat als een volwassene met haar stiekem wil afspreken dat ze diegene moet blokkeren, want dan is degene dus niet goed in zijn hoofd)
Dus alle moeders die hun kind het recht afpakken om zonder problemen naar pa te gaan, wees gewaarschuwd. Het gaat hooguit 10 jaar goed, maar daarna ben je ze kwijt. Inc kleinkinderen.
Dank je wel voor het delen van jouw ervaring als kind met ouderverstoting. Wat een heftig verhaal. Ontzettend fijn te lezen dat het met je vader goed gekomen is. Helaas is de keerzijde van die medaille vaak, zoals ook bij jou, dat dat ten koste gaat van de relatie met de andere ouder. Veel sterkte en hartelijke groet, Monique
Nog een ervaringsdeskundige:
frusteren omgangsregeling> na herhaaldelijke verzoeken om mee te werken zonder resultaat laat vader op dag x aan moeder weten naar de rechter te stappen. Een dag later doet moeder valse aangifte van misbruik…… zaadje is geplant, ondanks sepot, handhaving van ouderlijk gezag en omgangsregeling op straffe van dwangsom. Bijna 3 jaar onregelmatig omgang gehad met mijn dochter, toen ontkiemde het geplante zaadje en wilde ze “zelf” niet meer. Ze was toen 6jr, nu is ze bijna 20. Probeer al die jaren, en de laatste tijd buiten de controle van moeder om, contact te blijven leggen. Neutraal, kort, niet dwingend. En dat blijf ik ook doen, zolang ik leef.
Dank voor je reactie Gerard. Helaas de zoveelste ervaringsdeskundige, met weer een vreselijk schrijnend verhaal. Heel goed dat je contact blijft leggen! In hun hart schijnen kinderen in deze situatie ieder bericht van de verstoten ouder te koesteren. Mijn man doet hetzelfde, zijn twee kinderen zijn van dezelfde leeftijd als jouw dochter, hij heeft ze tien jaar niet meer gezien. Houd je taai! Hartelijke groet, Monique
Beste Monique, we sluiten ons van harte aan bij jouw analyse.
In situaties waarin iemand van slechte wil zo goed gecamoufleerd te werk gaat dat ze (we schrijven ze waar zowel man als vrouw bedoeld worden) met het grootste gemak de hele omgeving op haar hand krijgt, is het voor diegenen tegen wie haar acties gericht zijn op dat moment nagenoeg onmogelijk om nog enige kennis hierover voor het voetlicht te brengen. Onwetendheid van de omstanders zou met een behoorlijke dosis moeite nog wel te verhelpen moeten zijn, ware het niet dat in zulke concrete omstandigheden elk vermogen tot onbevooroordeeld luisteren van meet af aan volledig lijkt te zijn aangetast. Zelfs een hoog opleidingsniveau van de omstanders biedt dan geen enkele garantie meer voor een autonoom en kritisch denkvermogen.
Mensen in de omgeving gaan onbedoeld – maar vaak met verve – een rol spelen in een toneelstuk dat tot in de puntjes geregisseerd wordt door een persoon met een voor velen onzichtbare, maar ernstige geestelijke problematiek. Ze lijken geen enkel benul te hebben van het feit dat ze continu worden voorgelogen en gemanipuleerd. Aan de ene kant zou dit kunnen pleiten voor hun onschuld, aan de andere kant zijn de gevolgen van dit niet kunnen/willen zien alles behalve onschuldig. Voor de ontwikkeling van kinderen die hierbij betrokken raken zijn de gevolgen zelfs ronduit desastreus te noemen. Hoe wrang is het dat de omgeving juist denkt het voor deze kinderen op te nemen, terwijl men er feitelijk zo ongelooflijk veel onherstelbare schade mee veroorzaakt!
Onwetendheid en de onwil tot weten vormen in deze kwestie een uitermate rampzalig duo.
Het – onder professionals en het grote publiek – verspreiden van inzicht in de mechanismen die aan dit destructieve proces ten grondslag liggen, is een van de belangrijkste manieren om het lijden van alle betrokkenen te verlichten en hopelijk voor anderen te voorkomen. Het gaat hierbij om het lijden van diegene(n) waartegen de acties gericht zijn, het lijden van de betrokken kinderen en uiteindelijk toch ook dat van de omstanders zelf. Wat die laatsten betreft kunnen wij ons niet voorstellen dat het een prettig gevoel is om o.a. te moeten leven met de haat die iemand anders ten nutte van zichzelf in jou heeft geplant, de contacten die je ten nutte van de ander hebt verbroken, de strijd die je ten nutte van die ander voert, de verdraaiingen van de werkelijkheid die je jezelf ten nutte van die ander wijsmaakt, etc. Al zet je daar nog zoveel goede daden tegenover, dat blijft pure armoede. Uiteindelijk kan het toch niemands wens zijn om – ook al is het volstrekt onbewust – iemand anders zijn speeltje / zijn trekpop te zijn en zo het leed in de wereld te doen toenemen?
Het noodzakelijke vergroten van kennis blijkt in de praktijk geen gemakkelijke route te zijn. Helaas zijn wij mensen vaak geneigd tot oppervlakkig waarnemen en denken en weten we niet goed om te gaan met ongemakkelijke situaties. We handelen vaak onbewust in kwesties die – als we geen al te grote brokken willen maken – wel degelijk onze volle aandacht behoeven. En eerlijk is eerlijk, het is ook moeilijk te bevatten hoe sommige mensen de kluit belazeren. Zelfs als je het in eigen persoon meemaakt weet je in eerste instantie echt niet wat je ziet. Het scheelt een hoop ellende als je er al ervaring mee hebt en het wel meteen doorhebt. Ook dan valt het naderend onheil niet zomaar af te wenden, maar dan ben je in ieder geval in de gelegenheid zelfbewuste keuzes te maken en de aanvallen (Zoals een ieder met ervaring weet, is aanvallen volgens deze types de beste vorm van verdediging.) waardig te doorstaan. Het valt dan ook niet te verwachten dat mensen zonder slag of stoot begrijpen waar je het over hebt. Ook niet dat ze er spontaan interesse in tonen. Er zijn leukere dingen te doen in het leven.
Gelukkig zijn er velen die onvermoeibaar doorgaan en uitmuntend werk verrichten om narcisme, psychopathie, ouderverstoting/PAS, pesten en treiteren, valse beschuldigingen e.d. onder de aandacht te brengen. Naast de boeken/websites/blogs van Martha Stout, Iris Koops, Jan Storms, Karen Woodall, Joep Zander, Marie-France Hirigoyen, Bob van de Meer, Chris Veraart, Jackson MacKenzie en vele anderen is ook jouw blog Monique voor ons van onschatbare waarde. Je continue moeite om te informeren en eindelijk eens licht op de zaak te krijgen is voor ons heel steunend en bemoedigend. Wij zijn heel blij dat je dit op zo’n zorgvuldige en stijlvolle wijze weet te doen. Het is fantastisch dat je minister van der Steur hiertoe zelfs een concreet voorstel hebt gedaan. We hopen dat hij er op in zal gaan en het echte luisteren zal kunnen opbrengen, waardoor het niet anders kan dan dat hij tot volstrekt nieuwe inzichten zal moeten komen.
Als we willen kunnen wij ons allen – als ervaringsdeskundigen, als diegenen die aan den lijve ondervonden hebben hoe het voelt om in zo’n Kafkaiaanse situatie te geraken en te moeten leven – laten horen, ieder op zijn of haar eigen wijze en net zolang tot de kritieke massa bereikt is en het tij wel moet keren.
Wij hebben het grote geluk dat wij in ons leven fantastische steun ondervinden van “wetenden” en dat is meer dan goud waard. Wij wensen dat een ieder die dit tot nog toe moet ontberen van ganser harte toe!!!
Met hartelijke groeten,
Ingeborg Steijlen
Dank voor de uitgebreide reactie Ingeborg en vooral voor jouw ontzettend hartelijke woorden. Het doet ons heel erg goed om te horen dat onze website & blogs anderen steunt en bemoedigt. Andersom hebben reacties zoals die van jou datzelfde effect op ons 🙂 Ik sluit me volledig aan bij wat jij schrijft. Het is een ongelooflijk ingewikkeld probleem, dat vooral in stand wordt gehouden door ‘onwetendheid’. Als we daar al een klein verschil kunnen maken door alle betrokkenen (professionals in het bijzonder) bewust te maken, dan is er alweer een stapje genomen. Jouw reactie draagt daar ook aan bij! Nogmaals dank, veel sterkte en hartelijke groet, Monique
Hier ook nog een verstoten moeder die de minister graag wil informeren over het het er aan toe gaat in deze “rechtsstaat”.
Ooit weleens naar de andere kant gekeken? Dat de niet ouder een patologische leugenaar is? En dus iedereen wil laten geloven dat zijn waarheid de waarheid is? In ons geval gaat het om incest helaas! Had ik anders met de signalen van mijn kind niets moeten doen?
Wat een vervelende situatie moet het voor jou en kind zijn. Gelukkig is incest een wettelijk strafbaarfeit waar de rechtsgang zorgvuldige procedures handhaafd. Wel een moeilijk juridisch proces. Heel veel sterkte. Helaas zijn er teveel gevallen waar vaders onterecht worden beschuldigd en zonder enige twijfel in het misdaadhokje worden geplaatst. Dit onrecht dient bij de wortels van de wetgeving te worden aangepakt. Te beginnen met de politiek en de aanpalende instanties welke als machtsapparaat worden ingezet om het individu “vader” en kind geestelijk te beschadigen.
Waar zijn mijn kleinkinderen?
Al twee jaar is er geen normaal contact geweest.
Oma, die nu in een een tehuis is ivm dementie zijn deze laatste jaren haar kl. kinderen ontnomen
Ook grootouders lijden hier vreselijk onder en kunnen niets doen.
Onrecht en onmacht is hier dominant.
Waar blijft onze rechtstaat?
Grootvader FD G
Beste grootvader, Het is vreselijk wat u en uw vrouw overkomt. De aandacht gaat meestal uit naar de vader of moeder die geen contact heeft met zijn of haar kinderen. Maar een hele familie wordt getroffen, als dit je overkomt. Ik weet een beetje wat u doormaakt, de ouders van mijn man, zien hun (enige) twee kleinkinderen ook al jaren niet. Het domineert (ook) hun leven. Het is verschrikkelijk om hun verdriet en machteloosheid te zien. Ik wens u en uw vrouw ontzettend veel sterkte, hartelijke groet Monique
Hier zijn nog 2 ervaringsdeskundigen die wel gehoord willen worden.
Dank je wel Frida; staat genoteerd!
Prima stuk… ik had het zelf kunnen schrijven! En delen uit de tekst heb ik ook vaak zelf zo verwoord…
Deze ervaringsdeskundige moeder is ook graag bereid om mee te praten als het eens nodig mocht zijn!
Nou maar hopen dat het stuk in elk geval gelezen wordt.. en nog belangrijker: dat er iets mee gedaan wordt! (ook al is het voor mij te laat…)
Dank je wel Regina! Kan me wel voorstellen dat je bepaalde stukken tekst bijna op dezelfde manier verwoordt; er is niet zo veel variatie om deze misstanden duidelijk te maken 🙁 Daar ‘betrap’ ik mezelf ook op, als ik probeer wat ‘creatiever’ te schrijven… Dank voor je aanbod als ervaringsdeskundige; staat genoteerd! Het stuk is als brief naar verschillende Kamerleden gestuurd, naar de vaste Kamercommissie V&J (die gevraagd heeft om een reactie aan de minister) en natuurlijk naar de minister zelf en staatssecretaris VWS. Ik weet dat dergelijke brieven door de (leden van) de Kamercommissie zeker worden gelezen, of er uiteindelijk iets mee wordt gedaan is iets anders. Wij doen dit voor alle ouders en kinderen voor wie er nog hoop is. Want ook voor ons, mijn man en zijn kinderen, is het inmiddels te laat…
Mocht je ooit nog een ervaringsdeskundige zoeken dan houden wij ons ook aanbevolen. Goed stuk Monique, goede actie.
Dank je wel voor het compliment Ria! En ook dank voor je aanbod, we weten jullie te vinden 😉 Het zou heel mooi zijn als het werkelijk tot een gesprek zou komen…
hier is precies hetzelfde. mijn ex manipuleert mijn kinderen en maakt het voor mij bijna onmogelijk om ze bij me te hebben. vorig jaar zomer wilde ik met ze op vakantie, ex stemde toe, maar stuurde toen gauw het LBIO in mijn nek. deze mafia organisatie controleert niks waardoor ik een advocaat in de arm moest nemen. helaas was dit het geld wat ik voor de vakantie had ingepland. de rechtszaak moet nog voorkomen. kan tot 1 jaar duren kreeg ik te horen. mijn ex speelt de ware onschuld in deze zaak. als ik al haar leugens zie die ze vertelde aan het lbio begint mijn bloed te koken. vooral omdat er ook niemand iets van de waarheid aantrekt.